Zorgeloos gelukkig

Eindelijk, na al die tropenjaren te hebben doorlopen, voelde ik me eindelijk - voor het eerst – zorgeloos gelukkig. Een etiketje rijker, een hoop bagage maar alles leek op zijn plaats te liggen. Er moest nog wat gewerkt worden mijn communicatieve vaardigheden – niet in de laatste plaats met manlief – maar we gingen er komen. Twintig jaar samen staat voor de deur.

Dat zorgeloos gelukkig zijn, lijkt voorbij. Er was nog wel wat ‘gewone stress’. Oudste dochter zit middenin haar eindexamen. De stress uit zich zelfs in lichamelijke richting. De jongere twee kinderen hebben half juni hun proefwerkweek en één van hen maakt grote kans op een doublurejaar. Dat is niet erg. Daar zit ze zelf ook niet zo mee. Maar het gaat het geluk terugkomen of ben ik het nu voor altijd kwijt. Kun je nog wel zorgeloos gelukkig zijn als je twee keer de foute hoofdprijs wint en de tweede keer nog een veel grotere prijs blijkt te zijn dan de eerste? De afgelopen elf jaar was ik zelden bang dat het terugkwam. Het boek was uitgelezen en dichtgeslagen om nooit meer opnieuw te worden geopend. Afgekeurd voor de verkoop want wie gun je zo’n boek.

Lange nachten

Na een fantastische, onwaarschijnlijke Eerste Pinksterdag, dacht ik goed te kunnen slapen. Niets was minder waar. Als ik twee uur geslapen heb, is het veel. Ik moest vannacht denken aan het prachtige nummer van Billy Joel “Goodnight Saigon”. De nachten die zo lang leken te duren als zes weken. Zo voelde vannacht.

Niets gebeurt zonder reden

Steeds meer raak ik er van overtuigd dat alles een reden heeft. Mijn generale repetitie voor volledig afhankelijk zijn, heb ik net afgesloten. Acht weken met mijn onderbeen in het gips was een drama voor mij als ADHD-er bij wie alles direct moet gebeuren. Ik twijfelde over mijn andere voet. Die operatie moest maar even wachten.



 



Net geopereerd
onder
plaatselijke verdoving



Scherven brengen geluk

Vandaag bracht Martijn twee vriendjes mee naar huis. Al gauw brak het testosteron boven de tent af maar ik liet ze. Toen ze beneden aan de snacks zaten, sneuvelde een glas. De scherven vlogen door de hele kamer. Dat heb je met zo’n tegelvloer en Ikea glazen. Testosteron vriendje riep “sorry”. Ik bedankte hem en legde uit dat glasscherven heus geluk brengen. “Dat geluk kunnen we hier wel een beetje gebruiken in huis” voegde ik er aan toe.

Huildag

Vandaag gun ik mijzelf een huildag. Dat mag vast wel. Mijn leven staat alweer op zijn kop. Voor het eerst sinds ik mij kan herinneren, voelde ik mij gewoon gelukkig en onbezorgd. Het leven lachte me toe. Vandaag is alles anders.

Nooduitgang gezocht!

Niet meedoen en toch de hoofdprijs winnen. Dat kan er maar één zijn en jawel dat ben ik. Ik waande me veilig, het zwaard van Damocles was niet gevallen. Tot overmaat van ramp durfde ik mijzelf ook nog een sterke vrouw te noemen. Het einde van de tunnel was in zicht. Nu blijkt de uitgang van de tunnel gesloten te zijn. Is er een nooduitgang? Heb ik de Goden verzocht?

Moederliefde en One Direction in Antwerpen

Na een half jaar aftellen, afstrepen op de kalender en zelfs een countdown op onze gsm’s was het eindelijk zo ver. Onze dochters gingen naar het concert van One Direction in Antwerpen. Morgen treden de jongens op in Amsterdam. Liefst gaan ze daar naartoe om een glimp van hen op te vangen.