Echt waar, ik had er vrede mee, had me er bij neergelegd. Er was geen inspiratie meer om er wat voor blog dan ook uit te persen. Om die reden stopte ik onlangs zelfs met een opleiding columns en blogs. Het jaar 2020 alias Covid-19 was domweg te saai om iets aan toe te voegen. Ik zou mijn blog laten doodbloeden. Helaas, mijn lichaam, of toch het lot, heeft andere plannen met mij.
In mijn gezonde rechterborst zit een verdikking. Zoals ik het zie, zit die verdikking er al jaren. In 2017 ging ik voor de laatste jaarlijkse controle. Ik was er wel klaar mee al die controles, en al die straling is ook niet gezond. Zo belde ik jaarlijks na elke oproep weer af. Beide borstkankers heb ik zelf ontdekt. Dat zou me bij een onverhoopte derde ronde ook vast wel lukken.
Die verdikking, dat was vast mijn fibroadenoom, of littekenweefsel van de mammalift uit 2004, weet ik veel. Toch begon het te knagen de afgelopen maanden. Af en toe lag ik ’s nachts te malen, vooral als manlief nachtdienst had en afwezig was. Toen ik hem laatst vroeg wat hij voelde … manlief, tja die vond het maar een eng hard ding.
