Zelden baal ik ervan dat ik meestal gelijk heb. Door de jaren heen verweet manlief mij weleens dat ik verslaafd zou zijn. Ik ontkende dat steevast … Ik dronk wijn omdat ik het lekker vond, niet omdat ik het nodig had, laat staan dat ik niet zonder zou kunnen. Het enige dat ik nodig had, was een aanleiding, een reden om het voor mijzelf te verantwoorden … Potverdrie, ik had alweer gelijk.
Ruim twee maanden geleden
liet ik in een opwelling de alcohol voor wat het was … We waren op vakantie in
de Haute-Marne en ik schreef een blog - chardonnee -, waarin ik mijn stap wereldkundig maakte. Stiekem hoopte ik dat ik met
diezelfde opwelling mijn sluimerende blog nieuw leven in kon blazen. Niets is
minder waar. Er valt weinig te vertellen behalve dat ook deze stap in mijn
leven een eitje blijkt te zijn, voor mij althans. Een groot eitje zelfs, zo
groot dat ik er zelfs geen moeite mee heb als er wijn in huis is, hoe lekker
ook, zelfs niet als zo’n fles open is. Ik voel me bijna verraden door mijn
smaakpapillen. Voor bezoek trek ik met gemak een fles open en blijf er zelf van
af.
