woensdag 15 augustus 2018

ChardonNEE en Margriet 3.0

Behalve mijn familie weet niemand dat ik te veel drink, of moet ik zeggen ‘heb gedronken’ (met de nadruk op de voltooid verleden tijd). Niemand weet dat er vrijwel iedere dag wel een fles wijn doorheen ging, slechts af en toe hield ik het bij een flesje van 25 cl. 


Manlief kreeg het niet eens altijd mee. Zijn ploegendiensten maakten het mij al die jaren makkelijk om de lege flessen te verbergen of tussentijds in de glasbak te kieperen, alhoewel ik die net zo makkelijk demonstratief liet staan om aan te tonen dat het leven nog altijd lastig was. De kinderen staken zelden hun teleurstelling onder tafel of stoelen.

Maar het is klaar, ik ben klaar met alle zelfbedachte onzin-excuses. Ik beken, tot en met eergisteren dronk ik te veel, veel te veel. Gisteren was mijn eerste alcoholvrije dag van de rest van mijn leven. Ik weet dat ik hulp nodig heb. Mentale hulp, een steuntje in de rug als het moeilijk wordt, maar ik voel er niets, helemaal niets voor om dit in groepsverband, bijvoorbeeld bij de AA te doen.
Een anoniem blog los van mijn bestaande blog was een optie, maar het is beter, zeg maar, ‘met de billen bloot te gaan’. Ook dit hoort bij mij. Als dit traject mijn leven gaat beheersen via een ander blog, wat moet ik dan nog met mijn oude blog dat het zo goed heeft gedaan in andere tijden van hoogte- en dieptepunten. Margriet 3.0 komt eraan.

Kort voor we op vakantie gingen liep ik nog even de boekhandel binnen en het was ongetwijfeld het lot en geen toeval (daar geloof ik niet in) dat ervoor zorgde dat het boek van Clare Pooley mijn aandacht trok. ‘ChardonNEE, hoe ik stopte met drinken en begon te leven’. Vanuit een spontaan anoniem blog in maart 2015 onder de naam ‘Mummy was a secret drinker’ ontstond na het doorslaande succes van het blog het boek en dat is nu vertaald, ongetwijfeld in meer talen dan alleen Nederlands. De herkenbaarheid van Clare’s verhaal was de druppel die ik nodig had, een duwtje van de hoge duikplank. Laat het nog een geweldig leuk en grappig boek zijn ook. Als back-up heb ik manlief ook aan het lezen gezet.

Gelukkig ben ik geen huisvrouw die bij de lunch al snakt naar een glas wijn, alhoewel ik regelmatig de wijzers van de klok de toekomst in kijk op naar de vijf. Ook bof ik dat we niet in ‘t Gooi wonen waar blijkbaar de volste glasbakken van het land te vinden zijn. We gaan zelden of nooit op stap en feestjes hebben we weinig. Wekelijkse of sociaal verplichte borrels hoef ik evenmin te trotseren. Waardeloos is echter het feit dat we recht tegenover een supermarkt wonen en ik daar veel te vaak naar binnen loop.

Door de jaren heb ik altijd volgehouden dat het allemaal wel mee viel en dat als ik dat echt wilde, gewoon kon en zou stoppen. Ik heb me weleens afgevraagd waarom stoppen me drinken niet net zo makkelijk voor me is als stoppen met roken. Dat was een makkie en ik heb nooit ontwenningsverschijnselen ervaren. Ik snoepte wel wat meer en kwam de nodige kilo’s aan. Waar ik destijds tegenaan liep was dat ik niet wist wat ik met mijn handen aan moest, die hadden niets meer te doen. Sindsdien weet ik dat matig niet bij mij past, hoe je het ook wendt of keert. Maar, roken is vies en wijn is lekker. Ook de lekkerste thee of espresso doppio komt mij zo nu en dan de neus uit en van frisdrank ga ik alleen maar boeren. In de tijden dat ik aan de lijn deed, dronk ik water maar dat lukt me alleen nog als het echt warm is. Ik weet ‘t, het is al maanden warm, maar ja, dan is een koud (of lauw) wijntje ook lekker toch?

Zojuist is manlief onverrichter zaken vertrokken voor boodschappen met de dringende opdracht vooral geen wijn mee te brengen, hooguit alcoholvrij. Dat is gelukt. Bij zijn thuiskomst bleek dat we ons in de datum hebben vergist. Geen winkel in de wijde omgeving was open. Oeps, we zijn er weer eens ingetrapt, 15 augustus, het is Maria Hemelvaart.

Ik besef dat er vast meer zijn zoals ik, ook in mijn nabije omgeving, of niet? Was ik een zeldzame zuipschuit? Op naar dag 3.

Geen opmerkingen :

Een reactie posten