Klein geluk

Er zit vast niemand te wachten op mijn kleine volmaakte geluk. Ik realiseer mij goed dat onheil veel beter “verkoopt” op een blog (ervaringsdeskundig en resultaten uit het verleden). Mijn huidige gevoel wordt geen bestseller of viraal bericht. Maar toch hoort het thuis op mijn blog.

Doorgaans is mijn leven van het soort “Himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt”, ook wel “Margrietje lacht, Margrietje huilt”. Nou ja, zo iets met “hoge bergen en diepe dalen” of “Mensch, durf te leven!”.

Punt is dat het gewoon zo’n onwijs lekkere dag is waarop het ene hoogtepunt het andere opvolgt.

Dries, onze boxerpup van inmiddels zes maanden oud leerde vanochtend tijdens een boswandeling spontaan zwemmen in een bosmeer. Hij rende het water in achter een stok aan en toen het te diep werd om te staan, ging hij pardoes met zijn kinnetje omhoog en begon hij de hondjesslag te doen alsof hij nooit anders had gedaan. Toen hij weer terug aan de kant kwam, stond broertje Ollie hem kwispelend en bewonderend op te wachten … die is nog niet zo ver. Snel een filmpje ervan gemaakt.

Bij thuiskomst bleek de seringenboom opeens in bloei te staan terwijl die gisteren nog volledig in dieppaarse knoppen was gehuld.

Nu zitten we lekker te smelten in de tuin waar de wind de seringengeur rond blaast, met wat mini-tomaatjes, bleekselderij stengels, koude sangria en lauwe thee en een goed boek van Hendrik Groen, die er al een tijdje lag om gelezen te worden.

In het bos besefte ik al hoe gelukkig ik mij voelde en nu denk ik, laat het altijd maar zo zijn. Als elke dag was zoals vandaag, zou dat mij nooit gaan vervelen. Er is slechts een kleine hobbel ... de eerste aardbeienplantjes staan alweer in bloei en onze pups laten zich niet tegenhouden door de afrastering die we hebben geplaatst ... Ze zien dat perkje als hun "mini uitlaatveldje" ...

Ik wens iedereen net zo’n fijne dag die eeuwig mag leven.