Borstkanker 3.0 - hoe dan!?

Echt waar, ik had er vrede mee, had me er bij neergelegd. Er was geen inspiratie meer om er wat voor blog dan ook uit te persen. Om die reden stopte ik onlangs zelfs met een opleiding columns en blogs. Het jaar 2020 alias Covid-19 was domweg te saai om iets aan toe te voegen. Ik zou mijn blog laten doodbloeden. Helaas, mijn lichaam, of toch het lot, heeft andere plannen met mij.

In mijn gezonde rechterborst zit een verdikking. Zoals ik het zie, zit die verdikking er al jaren. In 2017 ging ik voor de laatste jaarlijkse controle. Ik was er wel klaar mee al die controles, en al die straling is ook niet gezond. Zo belde ik jaarlijks na elke oproep weer af. Beide borstkankers heb ik zelf ontdekt. Dat zou me bij een onverhoopte derde ronde ook vast wel lukken.

Die verdikking, dat was vast mijn fibroadenoom, of littekenweefsel van de mammalift uit 2004, weet ik veel. Toch begon het te knagen de afgelopen maanden. Af en toe lag ik ’s nachts te malen, vooral als manlief nachtdienst had en afwezig was. Toen ik hem laatst vroeg wat hij voelde … manlief, tja die vond het maar een eng hard ding.

En zo belde ik toch maar met het borstcentrum. Die verwezen me resoluut terug naar de huisarts, want ik was al zo lang niet meer op controle geweest. Ik hoorde niet meer bij de vaste fanclub.

De huisarts in opleiding deed niet moeilijk en maakte, ondanks dat we het er samen wel over eens waren dat het ‘slechts een spook’ zou zijn, een spoedverwijzing aan. Ik kon de volgende dag, vrijdagmiddag (20 november) al terecht. ’s Avonds kreeg ik een “woop woop woop-bericht” van onze middelste dochter. Een herinnering van zeven jaar geleden. De MRI had uitgewezen dat mijn tumor volledig was verdwenen door de chemobehandelingen. Wat moest ik zeggen? Ik had de kinderen niet verteld dat ik voor een mammografie ging, al helemaal niet voor meer dan een jaarlijkse onschuldige, relaxte controle. Laat staan dat ik iets voelde.

Na de mammografie werd ik resoluut doorgeleid naar de echotafel. Ik bedacht me nog dat ze mij en zichzelf gewoon extra wilden geruststellen. Tegelijkertijd bedacht ik mij dat ik met een speer door mijn eigen risico heen wordt gejaagd, mijn verbruik staat nog op nul van het maximale vrijwillige bedrag. Daar gaat mijn dertiende maand …. En toen, toen kwam de radioloog binnen. Hij ging zitten en viel met de deur in huis. Hij zag een duidelijke verandering in het weefsel en stelde voor een echo doen. “Er is maar één manier om het zeker te weten” vervolgde hij “en dat is een biopt afnemen”. Bam! Tuurlijk, waarom niet. Daarbij vertelde hij dat het ditmaal is om bewijslast te leveren van maligniteit. Bewijslast zoals zijn collega dat in 2013 wilde met een biopt in dezelfde borst omdat hij er van overtuigd was dat er een fibroadenoom zat … Lief monster fybroadenoom.

Oké, ik weet dat ik bijzonder ben, maar dit hoeft nu ook weer niet. In 2012 heeft DNA-onderzoek plaatsgevonden Zwaard van Damokles. Ik ben geen BRCA-gen draagster. We konden gerust verder. Kort daarna bleek ik toch opnieuw in prijzen te zijn gevallen. Ik gaf de stress tijdens mijn burn-out de schuld. In 2002 leek het daar ook verdacht veel op. Toen kwam ik net uit een zware depressie na het verlies van mama. Onverwacht fietste ik met tien vingers in de neus door het behandeltraject van borstkanker 2.0 en werd het ‘wonderkind’ van het MMC genoemd door een van de mammacareverpleegkundigen.

Het bleef bij een tweetal biopten uit de borst. De okselklieren lijken vooralsnog niet vergroot of aangedaan, zonder enige garantie natuurlijk. Na de biopsie mocht ik mij aankleden en werd ik doorverwezen naar het borstcentrum. Ik werd opgevangen door een mij goed bekende verpleegkundig specialiste. Ze wond er geen doekjes om. Het gezwel is voorlopig gemeten op 18 mm wat nog binnen het kader ‘klein’ valt. Ze gaan uit van een nieuwe primaire borstkanker. Geen overloper uit mijn linkerborst. De uitslagen van de patholoog laten iets langer op zich wachten en komen dinsdag of woensdag. Het lange wachten begint.

Vrijdag, 27 november 2020 - update

De voorlopige uitslag is binnen. Borstkanker, tumor van slechts 13 mm, graad 2, normaal groeiend en hormoongevoelig zoals in 2013. Dit keer 100 procent positief voor oestrogeen (vrouwelijke hormonen). Verder negatief voor progesteron en eveneens negatief voor Her2Neu. Ondanks mijn voorgeschiedenis is het mogelijk borstsparend te opereren. Maar dat wil ik niet. Ik ben klaar met mijn natuurlijke borsten. Ik focus op een amputatie met primaire reconstructie van eigen weefsel.

De eerste stap is een afspraak bij de plastisch chirurge. Daar kan ik aanstaande dinsdag, 1 december, terecht. Papa’s verjaardag, hij zou 95 worden. Maar goed dat hij ook dit niet meer hoeft mee te maken.

Het is gek, maar ik ben er behoorlijk rustig onder. De stress is weg nu ik weet dat het fout zit, maar toch ook wel weer goed. Ik hoop alleen maar dat ik niet teveel ben afgevallen, dat de plastisch chirurge nog genoeg weefsel uit mijn rug kan halen voor een nieuwe borst. Implantaten zie ik nog altijd niet zitten. Mijn buikweefsel heeft ze de vorige keer al opgesoupeerd.

Dus, lieve mensen, duimen jullie mee?