Check, check en check

Vanochtend werd ik wakker gebeld. Het ziekenhuis. De dame aan de lijn wilde een afspraak maken voor de preoperatieve screening. Ik sta immers op de wachtlijst voor een operatie. Dat klopt. Er is het een en ander gebeurd deze week.

Onbewust of bewust, ik was er toch wel mee bezig de afgelopen dagen. Het begint allemaal een beetje in te dalen. Borstkanker is en blijft heftig, hoe je er ook mee omgaat. Voor mij zit de spanning vooral in het niet weten wat er gaat gebeuren. Als alles is afgevinkt en op een lijstje staat, dan kan ik verder. Dus, check, check en check.

 

Check 1 medische foto’s

Dinsdag, 1 december, de dag waarop papa 95 zou zijn geworden. Het was een regenachtige ochtend geweest. In het verleden doorgaans geen goed teken. De zon moest altijd schijnen voor goede uitslagen. Geen bijgeloof, gewoon feitelijke ervaringen. Maar goed, de regen was gestopt en een aarzelend blauw kwam tevoorschijn achter het kort daarvoor nog dik gesloten wolkendek. En ik, ik mocht weer naar mijn plastisch chirurge, de geweldige dr. B. Met collega-chirurgen en hun uitgebreide teams heeft zij in februari 2014 mijn prachtige DIEP-borst gecreëerd vanuit mijn buikweefsel. Vooraf aan onze afspraak was ik al op bezoek geweest bij de medisch fotograaf voor een serie half-naaktfoto’s van het bovenlichaam. “Je hoofd blijft buiten beeld”, verzekerde de fotografe mij nog. Maar dat wist ik al van de vorige keer. Ik mocht wat draaien op een geel kruisje, mijn handen zus en dan weer zo.

 

Check 2 primaire reconstructie ‘thigh gap’

Pré-Covid heb ik doorgaans veel langer moeten wachten voordat ik bij welke arts dan ook aan de beurt kwam, maar goed. Nadat ik haar kamer werd binnengeleid, spraken we beiden uit dat deze ontmoeting eigenlijk niet de bedoeling was geweest. Ik was immers klaar met borstkanker. En de reconstructie was een groot succes en voltooid. Soms denk ik wel eens na over het laten optrekken van mijn hamsterwangen, maar ja. Wij zouden elkaar niet meer tegenkomen.

“Ik wist dat je zou komen”, zei ze nadat ik mocht gaan zitten. “Bij ons wekelijkse overleg ben je al ter sprake gekomen”. Ze wist duidelijk waar ik voor kwam en had dus niet, zoals haar assistent in 2013, een serie siliconen op tafel klaarliggen. Ook dr. B. wilde me bekijken en dus werd het bovenlichaam weer ontbloot. Gauw gooide ik er nog een waarschuwing uit dat ik iets met haar tepelreconstructie uit 2014 had gedaan. Mijn bloementattoo.

Ze was vooral onder de indruk van de borst zelf. “Eigenlijk vind ik de DIEP-borst mooier dan de ander, de vorm is echt mooi”. Logisch, het is haar creatie.

“Ik ook”, bekende ik. “Dat buikvet groeit gewoon lekker door, ook nadat het een borst is geworden. Ik wil er nog wel een, maar dan links”.

Ze bekeek mijn bovenlichaam van alle kanten. “Mag ik je benen zien”.

Ik dacht dat het haar om mijn billen ging. Ik vreesde al een doorverwijzing naar Maastricht waar ze van bilpartijen borsten maken. Maar doelgericht pakte ze de binnenkant van mijn bovenbenen vast. Mijn probleemzone, zullen we maar zeggen. Hoe ik ook sport of wandel met de boxers, het lukt het me niet om het vet weg te werken.

“Hmmm, de meeste vrouwen hebben daar wel overtollige huid, maar jij hebt daar best wel wat vet zitten”. Normaal zou ik mij misschien op mijn tenen getrapt voelen, maar ik voelde ‘m aankomen, jullie ook?

“Daar kunnen we misschien wel een borst van maken. Mijn collega is in huis. Hij doet vandaag kleine operaties. Vind je het goed als ik hem er even bij roep om naar je benen te kijken? Misschien heeft hij even tijd”. “Tuurlijk”, (the more the merrier, dacht ik bij mezelf. Ik begin er al aan gewend te raken om mijn tattoo te showen>

“Wil je thee?”. “Lekker, doe maar groen”. Ik zakte met thee en boek wat achterover in mijn stoel en begon met wachten terwijl de dokter alvast naar haar volgende patiënt ging.

Even later kwam ze met collega en nog een collega de kamer weer binnen. Tijd om mijn weefsel-waren te ‘verkopen’. Beide collega’s waren het eens met dr. B. De collega merkte op dat als de borst onverhoopt wat kleiner uitvalt, dat ze dan de DIEP-borst met liposuctie kunnen verkleinen.

Wat??? Nee, dat gaan we niet doen, hoe gaat mijn tattoo er dan uitzien?

Nadat de collega mijn Margrietjes had aangezien voor gerbera’s  mocht ik mij weer aankleden en de collega nam afscheid met “Plan maar een dubbele DIEP-dag in”.

Whoohoo! (Een van mijn collega’s grapte toen ik vertelde wat ze willen gaan doen “dus je krijgt een thigh gap”. Waarop ik antwoordde dat manlief daar een heel andere benaming voor heeft.)

Er volgden nog wat waarschuwingen van dr. B. Het kan nog even duren en van belang zijn ook de vervolgstappen. Die zijn er gelukkig niet zo veel. Geen bestralingen want de hele borst gaat eraf. Die zouden de huid ongunstig kunnen beïnvloeden. Er bestaat een kans dat het toch niet in één operatie lukt. In dat geval word ik wakker met een geamputeerde borst en een tissue-expander (een ballon). Liever niet, want dat betekent dat ik flink wat keren terug moet komen om die ballon op te laten vullen, maar goed, het kan gebeuren. Aan de andere kant is er de mogelijkheid dat ze zelfs een grotere borst kunnen maken dan de DIEP-borst. Als dat zo is, stelde dr. B. dan doen ze dat ook. Want, de spier die uit het been wordt meegenomen (een spier die je makkelijk kunt missen maar waarvan ik de naam direct ben vergeten) heeft de neiging om te krimpen. Dan is er nog de mogelijkheid dat het gebruikte been geen geschikt bloedvat heeft, te dun bijvoorbeeld. In dat geval maken ze gebruik van het andere been. Als het eerste been geschikt is en het verschil tussen beide benen te groot wordt (daar hoop ik op), dan kunnen ze het andere been gelijktrekken met liposuctie. (Geen bezwaar). De littekens komen overigens precies in de bikinilijn te liggen.

Check 3 zes weken

Donderdag, 3 december belde de verpleegkundig specialiste. De allereerste keer dat ik haar ontmoette, was toen ik in 2002 in het ziekenhuisbed lag te wachten op mijn operatie vanwege borstkanker 1.0. Ze was nog maar een jong ding en kwam mij vertellen dat de poortwachtersklier schoon was. Er waren geen uitzaaiingen om bang voor te hoeven zijn. Gek dat je je zo’n ontmoeting na achttien jaar nog zo helder voor de geest kunt halen. Maar goed, zij is mijn regisseur voor borstkanker 3.0. Zo biedt ze me aan dat ik diezelfde middag nog terecht kan bij de algemeen chirurge die in 2014 mijn borst amputeerde.

Ik bel manlief of hij eerder naar huis kan komen zodat ik met de Volvo naar het ziekenhuis kan en niet met zijn racewagentje hoef. Serieus, met zijn autootje wordt ik liever niet gezien 😉. Hij kwam zelfs zo veel vroeger naar huis dat we eerst nog even naar het bos konden met de boxers. Die waren anders hun dagelijkse uitje misgelopen. Het kon maar zo al aan het schemeren zijn als ik weer terug was op deze grijze regenachtige dag.

Ook op de chirurge, dr. S. hoefde ik niet lang te wachten. “De vorige keer was u nog blond”, merkte ik op toen ze me binnenriep. “Ik ben nog niet zover”. Pas nog heb ik bij de kapster gezeten om een strook grijs weg te werken. Stel dat ik straks toch aan de chemo, moet … Niet aan denken.

Dr. S. vulde het benodigde formulier in zodat de plastische chirurgie de zaak verder in kan plannen. Ze vertelde dat reguliere operaties binnen drie weken kunnen worden ingepland. Kort door de bocht krijgt kanker gewoon voorrang. Maar die van mij, ja daar hebben ze wel weer een hele dag voor nodig, dus dat duurt wat langer. Een week of zes, daar mag ik wel van uitgaan. Dat valt mij enorm mee. In 2013 kreeg ik te horen dat het wel vijf tot acht maanden kon duren voordat ik aan de beurt was als ik een primaire reconstructie wilde. Zou het helpen dat veel mensen nu wegblijven uit het ziekenhuis? Kloppen die aantallen uit het nieuws dat er duizenden diagnoses niet worden gesteld. Hoe dan ook, dan wordt het ergens in januari. Van mij had het ook volgende week gemogen. Was ik met kerst net weer een beetje mobiel.

De enige zekere vervolgstap die is benoemd, is een nog te plannen afspraak met de klinische genetica. Want sinds ongeveer een half jaar kunnen ze op drie andere genen borstkanker afwijkingen traceren. Dit zijn behalve BRCA-1 en 2, CHECK2-gen, P53-gen, PTEN-gen en ATM-gen. Dit onderzoek is van belang, niet zozeer voor mij, maar wel voor onze drie kinderen. De vraag rijst opnieuw of zij zich extra moeten laten controleren, met name de dochters.

Ook dat wordt dus weer een spannende tijd.

Verder is het afwachten. Of ik nog aan de chemo moet, is een grijs gebied. Het hangt af van de resultaten van de operatie en wat de poortwachtersklier laat zien. Het Petri schaaltje van de patholoog zal ons meer vertellen. De oncoloog is dus nog buiten beeld. Ik maak mij nog niet druk over een gesprek over anti-hormonale therapie. Of ik dat wel of niet ga doen. Dr. S. was het met mij eens dat er een grotere massa voelbaar is dan dat de mammografie heeft laten zien en de radioloog heeft vastgesteld. Mogelijk is niet alles wat we voelen zichtbaar of blijkt dat toch ander weefsel dan tumor-gerelateerd.

De tijd zal het leren.

Sinds afgelopen zomer ben ik een zeker zes kilo afgevallen. Corona-kilo’s, ze moesten er af. Met als gevolg dat mijn bovenbenen ook een paar centimeter hebben afgeschud. Daar baal ik nu wel van, maar gelukkig is er nog wat over voor donatie. Is er een dieet waarmee je lokaal vet kunt kweken? Iemand de gouden tip?