Kerstcadeau: operatiedatum

Mijn kerstcadeau heb ik onverwacht al gekregen. Gisteren maakten we onze opwachting bij de verpleegkundig specialiste in het ziekenhuis. De chirurge had al verteld dat we met Angelique het een en ander gingen doorspreken. Eigenlijk wist ik niet zo goed wat er besproken zou worden. Ik wilde maar een ding weten, een operatiedatum.

Op 1 december zat ik bij de plastische chirurge. Op 8 december had ik een intake voor de préoperatieve screening (POS). Dat betrof een web-consult via een videoverbinding. Slechts een paar seconden zag ik de jongedame in beeld, ik hoorde haar nog net iets over een hartfilmpje zeggen toen de verbinding wegviel. Vervolgens was het onmogelijk opnieuw in de digitale wachtkamer plaats te nemen. Gelukkig belde ze even via de telefoon. Ook goed, maar wie dat hartfilmpje betrof? Geen idee.

Er werden wat vragen doorlopen en vervolgens vertelde tussen neus en lippen door dat er een ingreep stond gepland die anderhalf uur zou duren ….

“Uhhhh, dat klopt niet, dat kan hooguit de tijd zijn die de algemeen chirurge nodig heeft om mijn borst te verwijderen”. Er volgde een welles/nietes gesprekje, waarin ik haar probeerde uit te leggen dat de plastisch chirurgen en hun team toch echt een hele dag nodig gingen hebben om van het vet uit mijn bovenbeen met huid en spier een nieuwe borst te maken waarbij ze ook nog eens bloedvaten aan elkaar moeten naaien … Dat de chirurg echt had gesproken over een “dubbele DIEP-dag”. Ik kon haar niet echt overtuigen. Eventuele complicaties waarbij bijvoorbeeld het thoraxteam erbij moet worden geroepen zoals de vorige keer. Ach, daar ben ik maar niet over begonnen. Ze zou het niet snappen.

Een telefoontje met de assistente van de plastisch chirurgie werd een logisch vervolg. “Mevrouw Schetselaar, uw naam staat helder op mijn netvlies”… “Oh?” “Ja, u bent toch die mevrouw die de vorige ronde een blog bijhield”. Zo dan, ik hou wel van mensen met zo’n olifantengeheugen (of was mijn blog zó bijzonder 😉).

Ze vertelde dat ze met de planning van mijn operatie bezig was. Ze had zelfs al een datum in gedachten maar moest overleggen met dr. B. om te controleren of die datum voldeed aan de termijn waarbinnen de tumor moet worden verwijderd. Ze wilde wel verklappen dat het januari was en dat het inderdaad om een “dubbele DIEP-dag” gaat en zeker niet om anderhalf uur. Het plastisch chirurgie deel was nog helemaal niet aangemeld. En mijn conclusie bij de POS klopte dus. Die anderhalf uur was voor de amputatie zelf bedoeld. Dr. B zou pas donderdag 12 december weer aanwezig zijn. Ze beloofde contact op te nemen als ze meer wist. Tenminste, dat begreep ik eruit.

Na dat gesprek had ik de POS weer aan de lijn, dit keer een collega. Ze hadden het nog steeds niet goed begrepen. Dit keer wilde ze de anderhalf uur toebedelen aan de plastisch chirurgie en de rest van de dag voor de amputatie zelf. “Zullen we dat maar omdraaien” stelde ik voor. Ik liet het erbij. Gelukkig weten de chirurgen wel hoe het zit.

Het weekend kwam en ging zonder dat ik iets hoorde. Ik aarzelde of ik weer zou bellen. Mijn humeur werd er niet beter op. Mijn adhd-chaos speelde op. Zodanig dat ik uit wanhoop de huisarts belde om mijn medicatie maar weer op te starten. Ik was toe aan een beetje focus.

Uiteindelijk werd het weer vrijdag. Gisteren werden we binnengeroepen bij Angelique. “Fijn dat jullie samen zijn gekomen”, verwelkomde ze ons. “Er is al een hoop gebeurd en geregeld hè!”.

“Nou”, zei ik, “dat vind ik nogal tegenvallen. Ik wil zo graag weten wanneer de operatie is. Ik wil een datum”.

“Oh, nou, die heb ik en die mag ik je vertellen”.

Ik kreeg er rode wangen van. Helemaal opgewonden was ik.

“Het mens lijdt het meest van de dingen die hij vreest”. Die hoorde ik afgelopen weer. Het klopt. Ik moet me niet zo druk maken. Eigenlijk wist ik het al terwijl ik de uren en de minuten aftelde tot we naar het ziekenhuis mochten. De zon scheen. Ik heb nog nooit een slecht bericht gekregen terwijl die scheen. Waar maak ik toch druk om.

“7 januari word je geopereerd’ …

“Dan al?”. Ze keek nog eens. “Ja echt, dan al”.

Ze heeft wel tien keer haar beeldscherm gecontroleerd en ja, het is echt een hele dag. De oorspronkelijke planning van de POS stond erbij vermeld met de vergissing van de amputatie met plaatsing van een tissue expander en al.

Daar heb ik me toch een partij druk om gemaakt. Ik zag het al helemaal voor me. Corona ging vast roet in het eten gooien. Na de strenge lockdown zou vast totale afroming van de reguliere zorg inclusief acute zorg – en dus ook kanker operaties – volgen. Er was vast geen datum te vinden op aanvaardbare termijn en de operatie zou gesplitst gaan worden. Ik had het scenario al uitgeschreven. Ik zou weigeren en eisen dat ik eerst aan de chemopaal wilde, nodig of niet.

Allemaal zorgen om niets dus.

Er blijft wel iets over om me druk over te maken. Ik krijg vooraf een coronatest. Zonder negatieve test geen operatie. Ik kom er niet onderuit, ik moet eraan geloven, wattenstaafjes die mijn hersenen gaan doorboren, ieuw.