Familieverhalen - Tante Sjaan - afscheid

Voor mij ligt de rouwkaart van tante Sjaan. Er staat geschreven “Eindelijk …” Tevreden na een vreugdevolle dag met haar familie mocht ze eindelijk gaan. Onze lieve, recht-door-zee-tante is overleden.

Je zou bijna denken dat we afscheid kwamen nemen op die familiedag, maar het tegendeel was waar. Op zondag 21 oktober organiseerden we een neven- en nichtendag. Aanleiding hiervoor was het overlijden van een andere zus van mijn moeder. Ooit waren ze met acht zusjes. Nu was er alleen nog tante Sjaan. In december zou ze 89 worden. Zelf was ze er van overtuigd dat ze 92 zou worden, dat was namelijk ooit voorspeld.

We constateerden dat we elkaar niet vaak zien. Eigenlijk alleen nog maar bij rouwtjes. Vroeger zagen we elkaar vooral bij “rouwtjes én trouwtjes”. Doordat we ouder worden, komen de ‘trouwtjes’ eigenlijk niet meer voor, althans niet waarbij we elkaar als neven en nichten nog zien. Er moest een familiedag komen. Liefst in de buurt van onze tante Sjaan. Zij woonde namelijk in Egmond Binnen en een flinke autorit zat er voor haar niet meer in. Geen probleem. Op 17 augustus, nog bij de receptie na de begrafenis in het zonnetje op het terras, prikten we een datum. Op mijn aandringen niet al te ver weg, want je wist maar nooit. Zeker niet na de winter, zo drong ik aan. Terwijl de meeste familieleden al vertrokken waren, kozen we een zondag in het midden van de herfstvakantie en we vonden dat iedereen maar moest kunnen.

Een week of drie geleden gaf tante Sjaan nog aan dat ze het niet zag zitten. Ze was ziek geweest, flink afgevallen en veel te moe. Een dag later dacht ze er gelukkig weer anders over. Ze voelde zich een stuk beter en leefde naar de grote dag toe.

Het weer was niet fantastisch maar dat mocht de pret niet drukken. Het was druk op het strand en in de strandtent waar we een hoek hadden gereserveerd. We waren met veel neven en nichten en natuurlijk tante Sjaan. Er was zelfs nog een vriendin van lang geleden uit Waalwijk. Een kranige dame van 86 die al onze tantes heeft gekend al sinds een van de zusjes in de oorlogsjaren naar Waalwijk verhuisde. Ze waren buurvrouwen.

Tante Sjaan dronk haar glaasje witte wijn, had plezier en genoot vanuit haar tenen.

We namen ons voor vaker te bellen naar tante Sjaan en eens op bezoek te gaan. De winter was lang en ze was nog maar alleen. Maar het kan niet meer. Woensdag kwam ze te vallen en werd ze opgenomen in het ziekenhuis. Een longontsteking was het vermoeden maar bleek het niet te zijn. Ze klaagde over pijn. Met wat pijnstilling kwam ze tot rust en na een minuut of tien kwam ze te overlijden.

Ik heb zo mijn ideeën. Ik vermoed dat ze behalve de neef en twee nichten aan haar bed ander bezoek heeft gekregen. Ik weet het eigenlijk wel zeker. Haar zeven zusjes hebben haar opgehaald en meegenomen. Het ooit gedroomde Bijlenhuis is er dan toch gekomen. Niet hier beneden zoals zij vroeger fantaseerden. Ze droomden over de tijd als de getrouwde zusjes allemaal weduwe zouden zijn. Ze zouden samen met de vrijgezelle zusjes in een groot huis gaan wonen op landgoed de Horsten, een mooie villa met vele erkertjes. Ieder een eigen woon-/slaapkamer en een gezamenlijke kamer om gezellig thee te drinken, te lachen en te kletsen. Onze lieve recht-door-zee tante zag het ook zitten en vroeg indertijd spontaan en vooral tot grote verbijstering van mijn vader “Kees, wanneer ga jij dood?”.

Ik zie ze voor me in de hemel. Alleen zit nu waarschijnlijk oom Leo hen achterna en roept “recht die ruggen”.

Dag lieve tante Sjaan,
groetjes aan mama en papa en de rest