Begin
december crashte mijn laptop. Mijn laatste back-up op de externe harde schijf,
de Lacie, was weliswaar niet al te recent maar had nog wat oude versies van de
belangrijkste bestanden. Zo bleef de schade beperkt, althans voor een paar
maanden. Want onlangs sloeg Murphy’s law toe. Of was het gewoon toeval of domme
pech?
Met een oude systeemherstelschijf kreeg ik begin december de
boel weer op gang. De harde schijf bestond uit twee delen en na het
her-formatteren van de C-schijf bleken al mijn foto’s nog op de E-schijf te
staan. Ik moest ze weliswaar opnieuw sorteren in Picasa maar daar had ik tijd
zat voor. Ik zat immers acht weken in het gips. Al waren ze wel verloren gegaan,
dan nog stond er een vrijwel complete kopie van alle foto’s op onze Lacie.
Twee weken geleden crashte mijn laptop opnieuw.
Systeemherstel lukte niet en ik bracht hem naar een reparatieshop in de buurt.
Al snel bleek dat de harde schijf was overleden, zo dood als een pier. Terwijl
de reparatie plaatsvond, controleerde ik thuis mijn Lacie op wat ik nog over
had. Voldoende om niet in paniek te raken, zo bleek al gauw.
Een paar dagen later was ik klaar met installeren. Alle
programma’s, met name mijn woordenboeken draaiden weer met de juiste licenties,
de herstelschijven waren gebrand. Kortom, ik was klaar voor een brave back-up
naar onze Lacie. Ik pakte de Lacie, sloot hem aan … en er bleek geen stroom te
zijn. De Lacie deed het niet meer. Hij rook verdacht en een lichte paniek brak
bij mij uit. Ik was niet in de gelegenheid om linea recta naar de reparatieshop
te racen. Ik was die ochtend thuis omdat een koerier mijn niet-werkende gsm
kwam ophalen. Er was mij een nieuwe gsm toegezegd. Nadat de koerier eindelijk
was gekomen en was vertrokken met mijn oude gsm, sprong ik in de auto met mijn
Lacie.
Ik liet hem achter in de reparatieshop. Daar zou hij worden
opengebroken om de harddisk vervolgens op een dockingstation aan te sluiten.
Een uurtje later volgde niet een verlossend telefoontje met goed nieuws. De
boel was doorgebrand en er was kortsluiting veroorzaakt. Er was geen redden aan
mijn foto’s.
Ergens in 2007 hadden we de Lacie aangeschaft nadat onze
desktop was gecrasht met daarop al onze digitale foto’s vanaf het begin (eind
2004). Toen was ik zo’n drie jaar aan foto’s kwijt. Gelukkig hadden we in die
tijd ook nog een gewone spiegelreflex camera die op ouderwetse filmrolletjes
draaide. Belangrijke foto’s werden daarmee gemaakt, vooral vanwege de betere
kwaliteit. Die spiegelreflex was echter ingeruild voor een digitale grote broer
en daarmee zijn ontelbare foto’s gemaakt.
Bij benadering durf ik niet te zeggen hoeveel foto’s we kwijt
zijn. Vele duizenden, dat is zeker. Het waren kinderfeestjes, uitstapjes,
voetbalkampioenen, zwemwedstrijden, tenniswedstrijden, trainingen,
dansoptredens, vakanties, nieuwe schoenen en kleren die op de foto moesten,
schoolkampen, schaats-, sneeuw- , strand- en ander waterplezier in de
achtertuin. Foto’s van onze ooit o-zo-kleine-boxer-pup die drie keer paste in
onze West-Highland White Terrier, onze konijntjes in de sneeuw en nog veel meer herinneringen. Herinneringen
waarin je de kinderen groter en ouder zag worden.
Op Hyves, Twitter, Facebook en dropbox vonden we nog wat
terug. Het is een schijntje van wat we ooit hadden maar het is iets. Ook op
onze geheugenkaartjes van onze gsm’s staan natuurlijk nog foto’s van de
afgelopen paar jaar.
Een klein voordeel in dit verlies is dat, nu de foto’s echt
verloren zijn gegaan, ik de hele boel niet nog eens hoef te sorteren en in te
richten op Picasa. Ieder nadeel heeft gelukkig toch nog een voordeel. We
beginnen opnieuw. Onze nieuwe externe harde schijf biedt ruimte aan foto’s voor
de komende jaren. Een terabyte moet voorlopig voldoende zijn. Of voortaan
gewoon maar alles laten afdrukken en hopen dat het huis niet afbrandt want dan
moeten er karrenvrachten vol met fotoalbums gered worden.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten