Zinloze verlengingen

Een wedstrijd die bestaat uit verlengingen. Verlenging op verlenging, maar de winnaar staat allang vast. De vraag is waarom ik die wedstrijd zou uitspelen. Ik ben immers de uiteindelijke verliezer. Dat staat al vast. Verlenging op verlenging gaat er zeer waarschijnlijk voor zorgen dat ik bij de laatste bal nog maar een schim van mezelf ben. Daar heb ik al helemaal geen zin in. Dus, waarom?

Het antwoord? Ik weet het niet.

De stemmingswisselingen die ik nu beleef, hebben een prachtige fundering: een stevige depressie. In de jaren voor mijn ADHD-diagnose werd ik regelmatig behandeld voor zo’n terugkerende periode in mijn leven. Daarom weet ik nu heel goed dat er met deze depressie weinig te doen valt. Zelfs als de depressie wordt verholpen, wacht er daarna weinig leuks. Deze week kreeg ik de bevestiging dat op 16 februari a.s. mijn tijdelijke contract afloopt. Geen verlenging, succes met je verdere leven. Fijn en bedankt.

De kinderen zijn volwassen, de beide dochters het huis uit, manlief werkt in ploegendiensten. En zo mag ik gezellig met de honden wandelen, elke dag naar het bos. En daarna wachten tot manlief thuiskomt of wakker wordt van zijn nachtdienst, om even later weer naar de volgende dienst af te taaien. Maar dan deed ik altijd al, alleen had ik voorheen zelf ook nog een bijdrage aan het leven en de maatschappij. Nu mag ik thuiszitten want wie geeft mij nog een contract?

Kies ik voor een zinloos en nutteloos bestaan of stap ik eruit. Laten we maar meteen de hand schudden. Ik speel geen wedstrijden die ik niet kan winnen.