De dinsdag na Pinksteren (2012) moest er een afspraak worden
gemaakt bij de huisarts. Dochterlief had al een week last van haar ribbenkast.
Pijnstillers hielpen niet echt en bij de dokterspost waren we in het weekend
afgewimpeld. Ze kon al nachten niet slapen van de pijn en ik beloofde de dokter
te bellen vanaf mijn werk.
Al vroeg was ik op kantoor en
ik belde de huisarts. Door wat bijkomende symptomen (waaronder uitslag) had ik
zelf met behulp van internet de diagnose al gesteld. Het leek onwaarschijnlijk
want ze was wel erg jong voor die diagnose maar de symptomen waren
overduidelijk. Er was een vrouwelijke huisarts aanwezig die dag, dus ze kon
zelf naar de huisarts fietsen. Dat had ik gedacht.
Ik belde naar school om door
te geven dat dochterlief eerst naar de dokter ging. Vervolgens belde ik naar
huis om het tijdstip van de afspraak door te geven. Dochterlief lag te slapen
(natuurlijk) op zolder. Haar gsm ging direct over op de voicemail. Geen
probleem want er is ook nog een huistelefoon. Die hoort ze echter niet op die
afstand. Maar zoonlief had een studiedag en was thuis. Lang leve de basisschool
en de studiedagen. Ook dat had ik gedacht. Zoonlief die normaal gesproken vastgeplakt
zit aan en permanent verbonden is met zijn Blackberry, nam niet op. Ook bij hem
kreeg ik steeds weer de voicemail. Ik heb niet geteld hoe vaak ik gebeld heb
maar het was vaak, naar alle drie de nummers. Er werd niet gereageerd.
Er zat niets anders op. Ik
moest mijn spullen pakken, naar huis rijden, dochter wakker maken en vertellen
dat ze een afspraak had bij de huisarts. Mijn eigen afspraak bij de
bedrijfsarts die ochtend wist ik nog net om te zetten naar een telefonische
variant. Ik was behoorlijk op oorlogspad en klaar om de kids wat aan te doen.
De gsm van dochterlief gsm bleek ’s nachts nogal warm te zijn geworden en uit voorzorg
had ze hem uitgezet. Zoonlief was ‘buiten westen’. Die had zijn telefoon
helemaal niet gehoord. Aangezien ik nu toch thuis was, gingen we samen naar de
dokter. Daar werd mijn diagnose bevestigd. Ongebruikelijk op haar leeftijd,
inderdaad. Ze had gordelroos. Kun je alleen maar krijgen als je ooit de
waterpokken hebt gehad. Komt bijna alleen maar voor bij oudere mensen (boven de
50). De waterpokken heeft ze gehad toen ze 6 maanden was. Ze zat toen onder van
haar kruin tot haar tenen. Indertijd werd al gezegd dat het nog een keer terug
kon komen omdat ze zo jong was. Gordelroos is dus eigenlijk een waterpokken-2,
pijnlijk maar eenmalig en het zal nooit meer terugkomen.
Vervolgens besloot ik verder
thuis te werken. Mijn ritme was echter
weg. Tegen half 2 bedacht ik dat we een uur eerder met zoonlief bij de fysio
hadden moeten zijn. Toen die avond om 20 uur de deurbel ging, aarzelde ik om
open te doen in de veronderstelling dat het een collectant te zijn. Het bleek
een ‘vergeten’ maar wel belangrijke afspraak te zijn.
Toen ik later uitlegde aan
een collega waarom ik er die dag niet meer was, constateerde zij “Oh, een
normale dag voor jou, dus”.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten