Zotte avonturen - Shopaholic goes Milan

Het was al zeker vijftien jaar geleden dat ik voor het laatst in Milaan was. Ik kan me niet herinneren dat ik toen al die winkels heb gezien. In die jaren ging ik nog voor andere bezienswaardigheden. Kerken, musea, het laatste avondmaal van Da Vinci. Dat waren toen de dingen waarvoor ik in de rij stond. Mijn man hield me toen al wijselijk bij al die veel te dure winkels weg. De Galleria Vittorio Emmanuel II kan ik mij wel herinneren, maar van toen vooral de bonbons winkel. Geen euro rijker dan toen we nog in Italiaanse lires betaalden, had ik wat shoppen betreft nog altijd niets in Milaan te zoeken. Maar je vergapen aan al het moois in de Via della Spiga is helemaal niet verkeerd. Zolang je beurs maar in je tas blijft. Tot ik in de etalage van Moschino keek.


De eerste avond in Milaan vergaapte ik me al bij Prada, Gucci, Dolce & Gabbana en ga zo maar door. Ze waren allemaal dicht. Maar goed ook. Het tasje van Prada blijkt na analyse door zuslief via deze foto gebreid te zijn. De breisteek is haar niet onmogelijk, wat wel! En dus wordt dit tasje nu in Amsterdam voor mij en haarzelf vervaardigd.

Frank ontdekte al vlot bij de Mercedes store een horloge waar hij voor terug wilde keren als de winkels weer open waren.

Vanuit de Mercedes store maakte ik later een foto van een Roadster en plaatste die op Twitter met de vraag of ik haar mee naar huis zou brengen.


Hetzelfde gebeurde bij de Ferrari store waar twee knalrode exemplaren voor de deur geparkeerd stonden. Dat was wel wat voor zoonlief. Uiteindelijk werd hij niet met een miniatuur afgescheept zoals hij verwachtte dat er in het Ferrari tasje zou zitten. Het bleek een Ferrari hoesje te zijn voor zijn Blackberry. Hij was er dolblij mee.

De gelati in Milaan zijn ronduit zalig. Ik moet in Nederland nog een Italiaanse ijssalon ontdekken die zulke ‘frutti di bosco’ schept. Hetzelfde geldt voor de nagerechten die daar uitgestald staan.

Kledingzaken zien er soms zo onberispelijk strak uit met zulke keurige kaarsrechte stapels met shirts dat je er kriegel van wordt.

Kinderkleding ziet er daar uit als gemaakt voor prinsjes en prinsesjes. Daar kan een kind toch geen kind in zijn, zou je denken.

Bij vertrek had ik manlief beloofd me in te houden. Ik ging met Frank naar de opera, mits we natuurlijk inderdaad kaartjes zouden scoren. M’n outfit was compleet en eigenlijk hoefde ik dus niet eens dat tasje te kopen in Stresa aan het Lago di Maggiore. Maar ja, daar had ik al eerder een tas en een paar jaar later ook een heuptasje gekocht. Gewoon een leuke winkel en voor het sentiment en omdat die verkoopster aarzelend vroeg of ik een Italiaanse was … kocht ik toch nog een elegant klein tasje. Vlak naast mij stonden Nederlanders op z’n Hollands af te dingen en vroegen ze of het ‘fixed prices’ waren. Als zuinige Hollanders verdwenen ze zodra dit inderdaad het geval bleek te zijn. Manlief was zover weg in Nederland, hij kon me niet tegenhouden. Ondertussen zat Frank in de zon te genieten. Ik kocht nog wat cadeautjes voor de meiden thuis (kettingkjes van Venetiaans glas 'Murano') en vervolgens gingen we aan de ‘espresso doppio’ voor Frank en een een cappuccino voor mij, in de zon. Van Segafredo deze keer.

De Via della Spiga bleek meer dan ik gewend was. Oké, ik ben ook niet zoveel gewend. Frank had me al gewaarschuwd. De PC Hooft, maar dan mét KLASSE. Maar in de PC Hooft was ik ook al een eeuwigheid niet geweest. Wat je aan Georgio Armani e.d. te zien krijgt bij een outlet in Roermond of bij Bataviastad is gewoon een wereld van verschil.

Wonend in Veldhoven voelde ik mij een provinciaaltje. Daarom was ik ook ongelooflijk gevleid dat er toch meerdere Italianen waren die zelfs maar twijfelden of ik misschien Italiaans was. Eerst al toen ik het tasje kocht en later ook in het hotel zelf. Bij het ontbijt stond ik in de rij voor een ‘espresso doppio’. De Franse dames voor mij gedroegen zich als overduidelijke toeristen die nog niet in staat waren op de koffieknop van de automaat te drukken. Toen ik vervolgens mijzelf van koffie voorzag, begon de hotelmedewerker bij het apparaat in het Italiaans tegen me aan te praten. Hij vertelde hoe verschrikkelijk die groepen toeristen wel niet waren. Ik lachte vriendelijk (trots dat ik hem begreep) en vertelde dat ik Hollands was. Ik leek net niet genoeg op een toerist en natuurlijk al helemaal niet met al die hordes Chinezen in de buurt.

Met allemaal dezelfde windjackjes aan voor de herkenbaarheid hobbelen ze in de winkelstraten achter de opper-Chinees aan die een bord met nummers in de lucht houdt. De mannen hebben hun handen vol met tassen van Prada, Gucci, Dolce & Gabbana en ga zo maar door. Eerlijk gezegd ben ik liever straatarm zonder tas van Moschino dan in zo’n windjackje achter de groep aan te hobbelen en Europa in een paar dagen te moeten doen.

Een 'Espresso doppio' op een terrasje aan de Corso Venezia is een openbaring.

 

Corso Venenia - espresso doppio

Toen ik echter in de Via della Spiga voor de etalage van Tiffany stond, kon ik het niet laten een berichtje naar huis te sturen met het verzoek aan de meiden om hun vader te vertellen dat hij daar moest zijn voor mijn verjaardagscadeau. Hij beloofde die avond een bank te gaan beroven.

Vlak daarna stond ik te staren in de etalage van Moschino. Daar lag een tasje, speciaal voor mij gemaakt. Het schreeuwde om meegenomen te worden. Een clutch die mijn naam droeg in de Italiaanse variant. Maar ja, 385 euro, hoe verklaar je zo’n aankoop en kom je er nog mee weg ook. We namen afscheid van elkaar. Later verstuurde ik een berichtje op Twitter met de vraag of iemand 385 euro over had, maar ik kreeg geen reactie.

Zelfs een warenhuis is in Milaan een wereld van verschil. Nu ben ik na mijn Haagse jaren toch ook wel wat gewend met winkels als Maison de Bonneterie en de Bijenkorf. Vrienden in Brabant vinden vaak zelfs de Bijenkorf al té. Als Wassenaarse kakker kwam op mijn 15e al een regenjas bij de Bonneterie vandaan. Anders hoorde je er niet bij.

Maar ‘La Rinascente’, waarom hebben we die niet hier in Nederland. Wat mij betreft mogen alle vestigingen van de Bijenkorf en zelfs de Bonneterie verdwijnen als we er maar een ‘La Rinascente’ voor terugkrijgen. Eén woord: WOW! De voedselafdeling is een openbaring. Een chocoladebar met hoge hakken en tasjes van chocolade. Een setje balsamico-flesjes (3 stuks) voor zo’n 280 euro. De afzetmarkt in Nederland zal wel de reden zijn waarom wij geen vestiging hebben. Lunchen kun je daar bij een Sushi bar. Maar er zijn nog veel meer mogelijkheden.

Kleding is daar over vele verdiepingen verspreid. Voor de heren is er een verdieping met casual (naar de smaak van Frank was deze te gewoon). Een verdieping hoger was meer zijn idee van klasse. Daar hadden ze het echte werk. Bij Canali wist ik Frank te overtuigen dat hij zeker een tweede overhemd moest kopen. Dan was hij zeker voor de komende tijd klaar met alle mogelijke feestelijkheden. De dozen waarin ze geleverd werden, komen mijn kant op. Dan kan ik weer mooi wat spullen opruimen en sorteren. Zit het in mooie dozen die mij geen cent gekost hebben.

Via deze weg een oproep naar alle Chiwawa’s en andere kleine viervoetertjes: in Milaan moeten jullie zijn bij ‘for pets only’. Daar kopen jullie de hipste kleding en kledingkastjes.

In de veronderstelling dat mijn internet blox voor mijn telefoon actief was, twitterde ik er vrolijk op los. De ene foto na het andere filmpje werd via internet verstuurd. Er kwam geen melding dat ik mijn maximum MB’s had bereikt, dus blijkbaar viel het verbruik wel mee. Bij thuiskomst bleek mijn veronderstelling niet te kloppen. Mijn buitenlandse internet blox bleek niet geactiveerd te zijn en mijn verbruik was niet veel minder dan de tas die ik met moeite bij Moschino had laten liggen. De ‘clutch Margherita’. Het feit dat mijn telefoon provider zo billijk was om het grootste gedeelte te crediteren omdat ze konden zien dat vorige zomer inderdaad mijn blox had aangestaan, maakte de pijn iets minder.