Gezinsleven - Titje de Kloon en andere knuffels

De meeste kinderen hebben wel een favoriete knuffel. Soms worden ze al vroeg losgelaten maar vaak gaat zo’n knuffel járen mee. Bij het ene kind mag de knuffel absoluut niet gewassen worden. Dan brengt ieder contact je tot kokhalzen van de lucht die het met zich meedraagt. Bij het andere kind is een fris luchtje na een noodzakelijke wasbeurt geen enkel probleem.



 Merel en Titje

 

De echte problemen beginnen natuurlijk als ze door slijtage de pensioengerechtigde leeftijd behalen maar het kind het toekennen van het pensioen weigert.

 

Er zijn andere problemen bij knuffels. Mijn vroegere buurmeisje bracht haar dreumesjaren door met pomponnetjes van een paar centimeter doorsnede. Die werden gemaakt door mijn moeder van restantjes uit de breimand. Er werden regelmatig nieuwe exemplaren aangevoerd want die kleine ondingen waren nogal eens zoek. Slapen zonder was er niet bij.

Bij onze eigen kinderen maakten we onze eigen drama’s mee. Al voor de geboorte van onze oudste dochter kwam er een knuffel kip met muziekje in huis. Toen ze een maand of acht was, werd het opeens haar favoriet en kreeg het een naam. Kipje werd verbasterd tot ‘Titje’. Titje ging overal mee naartoe. Tot ik haar op een dag na mijn werk ophaalde bij de oppas. Er was een ‘probleempje’. Titje was zoek. Titje was waarschijnlijk uit de wandelwagen gevallen of gegooid. We weten het niet. Titje werd niet teruggevonden. Dochterlief was al een slechte slaper, maar haar slaapgedrag kreeg een nieuwe dimensie. Ze sliep niet meer.

 

Een maand later waren we op familiebezoek. Mijn zus had een verrassing die ze eerst stiekem aan mij liet zien. In eerste instantie dacht ik waarachtig dat ze een nieuw exemplaar gescoord had. Al mijn zoektochten via de speelgoedwinkels en telefoontjes naar Prénatal-vestigingen waren op niets uitgelopen. Het bleek geen origineel te zijn. Er ontbrak een muziekdoosje in deze kip en ook het koordje dat erbij hoorde. Mijn zus had op de markt veloursstof gescoord in de juiste kleuren en via een foto had ze, op het muziekje na, Titje gekloond. Zou dochterlief de kloon accepteren? Dat was de vraag. Ze werd erbij geroepen en de kloon kwam tevoorschijn van achter de rug van mijn zus.

Titje de Kloon werd als het verloren kind binnengehaald. Die hele dag werd ‘Titje’ niet meer losgelaten. Het muziekje werd niet eens gemist. Dochterlief wordt deze week 16. Titje de Kloon is er nog altijd. Ze heeft vele operaties ondergaan, variërend van nieuwe vleugels en poten tot buikwandtransplantaties. Alles moest op z’n tijd gerepareerd of zelfs vervangen worden. Alleen aan de snavel mochten we na een eenmalige vervanging niet meer komen. Bang als we waren dat Titje de Kloon ooit de benen zou nemen, kwamen er broertjes en zusjes in andere kleuren, maar die deden het toch minder goed.

Door dit drama hebben we bijgeleerd. Bij de eerste signalen van een verbond tussen onze tweede dochter en haar velours pinguïn kwam er binnen te kortste keren een tweede exemplaar in een andere kleur in huis. Er werden bovendien duplicaten in allerlei kleuren gemaakt. Dochterlief vond het prima zolang de vleugeltjes maar in haar mond pasten en ze er op kon sabbelen. Die vleugels moesten regelmatig vervangen worden. Uiteindelijk werden ze er bruut vanaf geknipt. Dit nadat ze huilend wakker werd omdat een tot op de draad versleten vleugeltje haar vingertje afknelde.

Zoonlief had niet veel met knuffels. Hij was meer van de boerenzakdoeken. Kleur maakte niet uit, als het ding maar zacht was en lekker rook. Zonder zakdoek was hij nergens. Zelfs een foto voor het paspoort lukte niet zonder. Hij beleefde zijn eigen drama. Op de snelweg liet hij zijn restantje van een tot op de draad versleten exemplaar uit het raampje wapperen. De wind en de snelheid namen het stukje stof meedogenloos van hem af. Hij was niet te troosten en begreep niet waarom we niet even wilden omkeren op de snelweg. Het verlies leverde wel een groot voordeel. Hij stopte acuut met duimen, want zonder dat geurige lapje stof was er niets meer aan.