"Toen was geluk nog heel gewoon"

Geweldig serie, maar daar wil ik het niet over hebben. Onderwerp van mijn melancholiek is evenmin dat oeroude hitje van Gerard Cox … “T’is weer voorbij die mooie zomer”. 

Was het maar waar, sterker nog, was het maar de zomer van 2003. Die zomer begon niet eens - zoals Gerard Cox bezong - in mei. Tegen die tijd begonnen de bladeren al bijna te vallen, van pure ellende en droogte. De zomer van 2003 begon in april en was in "de maande mei van Gerard Cox" reeds in volle zwang. Die zomer van 1997 spraken de "wetenschappers" van nieuwe tijden en toekomstige zomers, men bracht het als rampspoed … Het tegendeel bleek waar en zo wacht ik nog steeds op die tropische zomers.

"neusje neusje met papa"

Waar ik het wel over wil hebben, is de zomer van 1997. Geen hysterische hitte, maar toen, toen … “was geluk nog heel gewoon”. Ik had (ik heb ‘m nog steeds) een vent, een dochtertje (ze wordt alweer 19) en, we gingen op vakantie naar Italië. Onze hondjes van toen (Boris de Westie en Sanne de Boxer) gingen ook op vakantie, niet met ons drietjes naar Italië, maar naar opa en oma in Zeeland. Echt hoor, toen was geluk nog heel gewoon. Ons dochtertjelief (die geen nacht bereid was door te slapen [dat deed ze probleemloos,maar enkel overdag. Sinds moederdag 1997 kon ze echter slapen op commando, echter "enkel en alleen" bij het aanhoren van de eerste noten van "Nessun Dorma!" gezongen door Andrea Bocelli [voor de niet-Italiaans sprekenden / niet-operakenners: het verhaal waarin de jongeman voor de dageraad achter de naam van de prinses moet komen om met haar te mogen trouwen [of sterven]“Niemand Slaapt!”].

Ons prinsesje had toen nog gewoon twee opa’s, twee oma’s, een papa, een mama en ook nog die twee hondjes met hun eigen vakantiebestemming. Dochtertjelief was amper 8 maanden oud en merkte niets vreemds aan de vanzelfsprekendheid van die "schatten", evenmin besefte zij het gemis van de hondjes … Het aankomende gemis van haar favoriete knuffel [die ze een half jaartje later overboord zou kieperen uit de wandelwagen - buiten het zicht van de oppasmoeder - waardoor ze nóg minder zou slapen] lag nog in het onwetende verschiet. Ze had nog geen stress over school, dyscalculie, stageplaatsen, noem maar op … Dus: geluk … ja ja.

In mijn buik (dat wist ik ook niet … [voorgevoel … "maybe"]) groeide een spiksplinternieuw-tweede-dochtertje dat geboren zou worden in april 1998. Onwetend en klaar met de borstvoeding nuttigde ik op zijn tijd een glaasje wijn; rood, wit, rosé … het smaakte [zeker in Italië in Masera – nabij het Lago di Mergozzo]. Geen zorgen over schade bij de ongeboren vrucht-waar-het-bestaan-nog-onbekend-van-was, mijn hoofd stond na een half glaasje al ondersteboven. Want na 9 maanden zwangerschap en nog een maand of “tig” borstvoeding was ik nog maar weinig gewend …

De weemoed die naar boven komt drijven uit het voorgaande is mede veroorzaakt door een niet-volledig-verantwoorde-doch-noodzakelijke-aankoop. Tja, ik moest en zou (sorry, je moet jezelf af en toe een beetje kietelen) een goede fotoscanner in huis halen. Mijn wens kreeg bijval door “toeval”. Mijn nieuwe laptop (noodzaak) bleek niet compatibel met onze oude scanner [die weliswaar geen hoogstandjes leverde op scangebied, maar desondanks voldeed aan een minimale behoefte] … Nood breekt de man en zo kwam er na een niet-voor-overreding-vatbare-bedankt-maar-liever-niet reactie-van-mijn-kant retournering van een minimalistische negatieven-scanner welke manlief voor mijn verjaardag had geregeld. Daarmee kon ik naar mijn idee nooit en te nimmer mijn voornemen/doel/plan verwezenlijken. Mijn doel was het digitaliseren van (tien)duizenden (ik vrees “meer”) negatieven en dito herinneringen. Ik voorzag frustratie, “oververhitting van mij-en-het-eventuele-apparaat” en prutswerk als resultaat. Ik besefte mij de noodzaak voor grover geschut. Ik beken … “als ik maar lang genoeg voet bij stuk houd … komt het goed” [op meerdere gebieden – ik heb “helaas” vaak gelijk].

Gisteren maakte ik een beginnetje met de voorgenomen digitalisatie van ontelbare herinneringen. Nu had ik al de nodige foto’s (super resultaten) gescand, maar aan negatieven was ik nog niet toegekomen. Gisteren was het opeens zover. Dochtertjelief-van-bijna-19 vroeg om een specifieke foto “neusje neusje met papa” … Die omschrijving wees naar de vakantie van 1997. Nu hangt die absoluut-onbetaalbare-“neusje-neusje foto” onvoorwaardelijk-permanent-in-een-lijstje-aan-de-muur, maar dochtertjelief wilde een digitaal exemplaar. Probleem in dit geval is dat de desbetreffende foto na al-die-jaren-aan-de-muur onherstelbaar vastgeplakt zit aan het glazen-ruitje-van-het-lijstje … Dus: lang leve mijn “niet-verstandige-maar-oh-zo-gewenste-aankoop” ….

Niet alleen die ene foto moest er als negatief aan geloven. Alle negatieven van die zomervakantie hebben inmiddels hetzelfde traject van digitalisatie doorlopen . De herinneringen volgen vanzelf en zo hoor ik het Italiaanse meisje haar vader roepen en zeggen “Papa vedi! La donna ha lo stesso vestito come la sua bambina” [Dankzij mijn Italiaanse lessen wist ik dat dit meisje haar vader wees op het feit dat “la donna” [ik] en de baby [dochtertjelief] dezelfde jurk aanhadden …. Tja, mijn moeder zat vrijwel non-stop achter de naaimachine. Voor onze vakantie maakte ze dit keer niet voor haar kleindochtertjelief maar voor mij een jurk. Er bleef wat stof over … en ze dacht “zonde/Eureka!/schattig”. [Gelukkig vindt dochtertjelief-van-bijna-19 dat nu ook nog steeds].

En ik … dobber op de herinneringen van toen “toen geluk nog heel gewoon was”. Ik had nog een papa en een mama. Dochtertjelief had bovendien nog twee opa’s en twee oma’s … en ach … nu heeft ze een “zusje en een broertje … en een ander hondje” en de stress en zorgen van een wel/niet volwassen meisje.

Af en toe wil ik terug in de tijd, want toen wás geluk héél gewoon. Het ging vanzelf. Een beetje keuvelen, een dutje hier of daar, je zakte even weg boven een goed boek, prinsesjes deden veilig een dutje in een hete auto maar-wel-in-de-schaduw ... "gewoon geluk".