Valt er nog te bloggen? Magic computer-wizard gezocht!

Drie jaar alweer, drie jaar geleden vierde mijn blog hoogtij. Hoogtijden ten tijde van de diepste dalen uit mijn leven (tot nu toe). De dalen lijken vooralsnog een ver verleden en vooral (hoop ik) voltooid verleden tijd. Er gebeurt niet altijd zo vreselijk veel, laat staan spannend genoeg om over te bloggen.

Niet verwonderlijk dat mijn blog dat drie jaar geleden een piek beleefde van zo’n 30.000 bezoekers op een enkele dag en zo’n 100.000 in drie dagen … nu een sluimerend bestaan doormaakt. Als ik de statistieken mag geloven, trekt mijn blog zonder enige input van mijn kant nog altijd een paar duizend bezoekers per maand. Bizar veel aandacht voor een zwijgend bestaan.

De vorige keer dat ik hardop durfde te roepen dat ik om “schrijfvoer” verlegen zat, brak zo ongeveer de hel los … (andere omschrijvingen houd ik netjes voor mij) dat doe ik dus echt niet meer. “Als je niets aardigs kunt zeggen, zeg dan helegaar niets” (aldus het zusje van Stampertje uit de Bambi film). Ik vertaal het “aardig” naar “zinnig” en zo heb ik dus sinds de loop van 2014 niet meer zoveel te vertellen gehad. 2015 was weliswaar toch nog goed voor een veertiental berichten. Het enige bericht dat ik dit jaar heb geplaatst, was een herplaatsing van een bericht uit 2014 dat ik op stupide wijze had verwijderd. Het was voor mij te belangrijk qua inhoud om te laten voor wat het was …

Dus is dit voor 2016 mijn eerste levensteken via mijn blog. De zon schijnt, we noemen het met recht een “Indian Summer”. Oké, het leven is niet zo spannend vandaag de dag, maar hé, ik lig er niet wakker van.

Wat valt er te vertellen? Weinig. Geen sensatie, geen spannende dingen. Nou ja, een waanzinnig gave ballonvaart vorige week donderdag met collega’s maar daarover heb ik al voor mijn werk geblogd Ballonvaren-niet-zomaar-een-bedankje.

Die belevenis verzacht overigens de wetenschap dat ik de topper op mijn denkbeeldige bucketlist nooit mee zal maken (vliegen in een Apache is niet voor burgermeisjes bedoeld).

Ergens heb ik een keer geblogd over vakantievriendinnen. Vandaag vond ik een van hen terug via Facebook. Voor het eerst in zo’n 40 jaar hebben we contact … Toch wel bijzonder, met Facebook heb je een tv-programma als “Memories” in feite nauwelijks nog nodig.

Behalve mijn met regelmaat opspelende heimwee naar het Haagse strand (zeker als de zon schijnt)  is er nog wel iets op mijn bucketlist … een gecrashte externe harde schijf met waardevolle inhoud. Die ligt er al een aantal jaar, wachtend op een “wonder”. Dat wonder is “iemand die in staat is de vele duizenden foto’s tevoorschijn te toveren die erop verborgen staan”. Die externe schijf crashte in dezelfde week als mijn laptop van destijds … Het ding rook een beetje branderig en in de repair-shop zorgde deze schijf voor kortsluiting op andere apparaten … Die schijf werd aangeschaft toen een eerdere laptop crashte en de inhoud spoorloos liet verdwijnen tijdens die crash. Een scheurende pijn bij het verlies van zoveel foto’s en hoop op een toekomstig/denkbeeldig wonder deden mij besluiten die schijf te bewaren. Tegenwoordig maak ik zoveel kopieën van foto’s dat ik opnieuw het spoor bijster raak, maar het alternatieve risico is geen optie (“ezeltjes en steentjes en zo”).

Maar goed, we zijn weer jaren verder. Magic computer-wizard gezocht … Wie o wie?