Maandag over een week is het tijd voor de laatste chemokuur van deze serie. Ik heb geen twijfel dat dit de laatste chemo ooit zal zijn, maar hopelijk is het voorlopig gedaan met deze behandelingen. Ik heb het wel gehad. Niet dat ik last heb van bijwerkingen, totaal niet, nog geen aft in mijn mond die mij kwelt. Het zijn slechts irritante kwaaltjes die mij pesten omdat mijn immuunsysteem mij in te steek laat.
Allereerst werd ik door de oncoloog doorverwezen naar de oogarts. Dit keer niet vanwege droogte maar lichtgevoeligheid waardoor ik binnenshuis nog wel een zonnebril wilde opzetten. Net als in 2013 werd een herpesinfectie geconstateerd. En nu mag ik al bijna twee weken mijn oog vijf maal daags vullen met zalf. Ik zie weinig diepte en lezen lukt nauwelijks.
Verder heb ik de afgelopen maanden heen en weer gezeuld met potjes urine. Blaasontsteking op blaasontsteking en de antibioticakuren volgden elkaar op.
Zaterdagavond om acht uur begon mijn neus weer eens te bloeden. Een uur later belde manlief de huisartsenpost want het stroomde nog steeds zodra ik mijn neus losliet. Om 23.10 hadden ze plek voor me. Duh, tegen die tijd kon ik gelukkig afbellen. Het was gestopt.
Afgelopen woensdag zat ik voor de tweede keer deze week in de wachtkamer bij de huisarts. Maandag werd ik gek van de jeuk in mijn taille. Ik dacht aan beginnende gordelroos maar volgens de huisarts was het eczeem. Met name spierpijn en blaasjes ontbraken in het klachtenlijstje. Koelzalf bracht verlichting. Gelukkig maar.
Woensdag zat ik er dus alweer. Een tweede gehoorgangontsteking, dit maal rechts. Opnieuw aan de zure druppels. Ze wilde gelijk nog even mijn uitslag controleren en dat zag er dus goed uit. Gelukkig geen blaasjes. Met de oordruppels in mijn oor ben ik nu dus ook de helft van mijn gehoor kwijt.
En nu begint mijn linker oog een strontje te ontwikkelen. Die heb ik in geen jaren gehad.
Eigenlijk moet ik nog een keer naar de huisarts. Een ontstoken teen. Maar voorlopig hou ik het maar bij sodabadjes. Drie keer in een week gaat me echt te ver.
Maar er valt niets te klagen. Mijn wenkbrauwharen beginnen weliswaar uit te vallen, mijn wimpers hebben nog nauwelijks kleur en zitten aan elkaar geplakt van de zalf, maar de hoofdhuidkoeling heeft tot nu toe fantastisch gewerkt. De haarwerkwinkel kan ik voorlopig vermijden.
En dan? als de chemokuren achter derug zijn en de kwaaltjes verdwenen, dan volgt er nog een pet-ct scan op eigen verzoek. Ik zie natuurlijk driewekelijks de resultaten van het bloedonderzoek. Maar ik moet het met eigen ogen zien dat al die kerstverlichting op de scan verdwenen is. Of zouden er nog wat lampjes branden?
Geen opmerkingen :
Een reactie posten