De tweede chemokuur is er vorige week maandag in gegaan. De bijwerkingen blijven opnieuw uit. Waar ik vooral last van heb gehad, zijn de darmonderzoeken nog voor de kerst. Mijn darmen gingen pardoes op slot en leken te denken ‘bekijk het met je zooitje’.
Inmiddels is het leed geleden, er werden geen afwijkingen geconstateerd en de darmen hebben hun staking opgeheven. Het enige hinderlijke is dat mijn smaak wel een beetje is aangetast. Rode wijn is zelfs ronduit smerig. En denkend dat het aan mijn slijmvliezen lag, heb ik weken rondgelopen met een blaasontsteking. Ik voel me een beetje onnozel maar de symptomen herkende ik gewoon niet zo goed. Het was al zo lang geleden dat ik er last van had.
Los van dit alles zit ik wel met een dingetje. Bij de volgende chemokuur als ze me vragen of ik een kop thee of koffie of wat dan ook wil, ga ik demonstratief en solidair bedanken voor de eer. Het zit zo. Manlief gaat steevast mee, altijd trouw en een steun en toeverlaat, al sinds mijn eerste diagnose in 2002. Dat ze hem bij de oncologie geen drankje mogen schenken was mij wel bekend. Zo tankt hij vast een bekertje vol in de wachtkamer. Maar nu werd hem vorige week te verstaan gegeven dat hij deze in de wachtkamer had moeten opdrinken. Flikker op @MMC. Waar is de aandacht en steun voor de partner in dit geheel. Ga je ongelofelijk schamen. Ook bij de partner hakt het erin als je kanker hebt, ongeacht hoe vaak en wederkerend de ellende al dan niet mag zijn. Moet hij zijn heil zoeken bij een praatgroepje voor partners in een inloophuis? Ja doei, daar zit hij echt niet op te wachten. Een kopje koffie of gewoon de vraag, ‘hoe gaat het met jou/u’. Is dat tegenwoordig al te veel?
Geen opmerkingen :
Een reactie posten