dinsdag 17 december 2024

Moed verzamelen en stoute schoenen aan

Het is inmiddels meer dan een jaar geleden dat ik totaal onverwacht in de ziektewet belandde. Dat het geen ‘simpel’ recidiefje maar uitzaaiingen betrof, hadden we niet kunnen bedenken. Ik was zo naïef dat ik die dans zou ontspringen. Vraag me niet waarom.

Hoe dan ook, het leven gaat door. En zo belde ergens in oktober/november de medisch secretaresse van het UWV. Hoe het met me ging.
Zeg maar onveranderd. De uitzaaiingen zijn niet spontaan verdwenen. Maar ondanks al die uitzaaiingen en niet-werkende therapieën, voel ik mij prima sinds de bestralingen. Dat heb ik niet verteld.

Ik vroeg naar een mogelijke vervroegde afkeuring en ze beloofde na te vragen of dit zinvol was, of ik er zeg maar financieel beter op zou worden.
Kort daarop belde ze terug dat ik de aanvraag kon indienen, dat dit voor 10 april zou moeten, en dat ik dan mijn medisch dossier online kon toevoegen. Huh, wat, mijn hele dossier? Ik vertelde haar dat dit toch echt hoogst ongebruikelijk was. Ik vertelde dat de UWV arts een vragenlijst zou moeten aanleveren die dan door de oncoloog kon worden beantwoord. Volgens haar was het voortaan veel makkelijker om dat via DigiD bij het ziekenhuis op te vragen en direct aan te leveren. Dat zou tijdwinst leveren en het de beoordelende arts veel makkelijker te maken.

Daar had ik zo mijn ideeën over en liet het even los. Eigenlijk zag ik het helemaal niet gebeuren dat ik afgekeurd zou worden. Zeker gezien de horror verhalen die de laatste tijd weer in het nieuws komen. Schrijnende verhalen van doodzieke mensen die vrolijk goedgekeurd worden en zonder inkomen komen te zitten.
Het ziekenhuis reageerde bijna geschokt. Ik moest zeker niet mijn hele dossier aanleveren. Een vragenlijst, dat moest het zijn!

Uiteindelijk diende ik op 18 november toch maar een aanvraag in. Een paar procent extra op de bankrekening is altijd leuk. Zonder natuurlijk mijn medisch dossier toe te voegen. Ik ben Gekke Gerrit niet. Slechts de rapportage die de bedrijfsarts destijds telefonisch met mij had opgesteld. Ik heb hem nooit gezien en daarna ook nooit meer gesproken.
Er volgde een ontvangstbevestiging met de opmerking dat het druk was en langer kon duren voordat er een uitspraak zou volgen of een eventuele oproep om bij de verzekeringsarts op het matje te mogen komen. In plaats van de gestelde tien weken, kwamen er doodleuk acht bij.

Op 10 december belde de secretaresse opnieuw. Mijn aanvraag lag op haar bureau. Of ik een verslag had voor de arts. ‘Nee, dat moeten jullie bij de oncoloog opvragen’. Na wat heen en weer gebel stuurde ze me een mailtje met een viertal vragen. Drie technische over mijn aandoening, 1) wat, 2) specificatie en 3) waar in mijn lijf. Vraag 4 was een tricky exemplaar. Hoe ik mij voel …

Uiteindelijk heb ik ze na overleg met het ziekenhuis in Jip en Janneke taal beantwoord en voor meer informatie doorverwezen naar de oncoloog.
Wat schetst mijn verbazing, dezelfde dag werd ik teruggebeld met de mededeling dat de medische aanvraag is goedgekeurd. Huh wat!? Ik krijg een IVA-uitkering. Dossier gesloten. Nou ja, behalve een paar regels op de mail waarin dit is bevestigd, moest de officiële toekenning nog volgen. De arts ging het afhandelen.

Nooit gedacht, nooit verwacht. Na al mijn negatieve ervaringen met het UWV door de jaren heen, volgt er dan uiteindelijk een positieve.
En nu maar hopen dat de nieuwe behandelstrategie aanslaat. Straks haal ik mijn pensioen nog. Dan zit ik met een enorm pensioengat …

Op naar de tachtig.

Inmiddels is de officiële bevestiging binnen, maar toch, het blijft vreemd dat ik het afgelopen jaar geen enkele arts heb gezien. Nog vreemder dat ze zelfs geen enkele officiële bevestiging hebben gevraagd, of controle hebben uitgevoerd. Ik sprak uit hoe ik er tegenop had gezien om de aanvraag te doen. Mijn twijfels of ik wel afgekeurd zou worden op basis van ervaringen ook in 2003/4 na mijn eerste diagnose,. De reactie vind ik eigenlijk aanstootgevend. Het UWV wil het makkelijker maken voor mensen die 'écht' iets mankeren. En al die mensen dan, die echt iets mankeren, 24/7 afhankelijk zijn van hulp en doodleuk worden goedgekeurd? Schiet mij maar lek.


Geen opmerkingen :

Een reactie posten