Scheiden lijkt wel mode. De koek is op en ieder gaat z’n eigen weg. Kinderen hebben geen keuze, met een beetje geluk mogen ze aangeven of ze bij vader of moeder willen wonen of is er co-ouderschap. Ik geef meteen toe dat het niet goed is voor kinderen om enkel en alleen voor hen bij elkaar te blijven, zeker niet bij gewapende vrede of erger.
Maar waarom niet omwille van diezelfde kinderen een beetje respect? Ik weet een paar voorbeelden waar het goed is gegaan maar, vrijwel altijd gaat een scheiding gepaard met veel verdriet en stress. Het lijkt wel of ouders de kinderen alleen nog maar als ‘iets van hun ex’ zien. Er wordt wat af gevochten over meubilair dat ze nog liever gratis weggeven dan het ‘te goedkoop’ aan hun ex af te staan ook al hebben hun eigen kinderen nog zoveel herinneringen aan zo’n meubelstuk, bijv. een eettafel waaraan jarenlang lief en leed is gedeeld. Of kinderen die cadeaus of nieuwe kleren niet mee mogen nemen naar hun andere ‘thuis’. Ouders vergeten het dubbele leven van hun kinderen.
Zondag nog, onze zoon had een tennistoernooi. Toen de laatste wedstrijd werd afgerond, kwam er een moeder binnengelopen. Ik merkte op ‘dat ze precies op tijd was’. Zij vatte dit blijkbaar op als verwijt en antwoordde bitter dat het ‘zijn’ weekend was (overduidelijk dat ze haar ex bedoelde) en dat ze er niet altijd bij kon zitten. Ik zei niets maar vroeg me af of ze vergat dat het wel haar eigen kind is. Neem de ultieme droom van onze zoon: een finale spelen op Roland Garros. Stel je voor dat ik in de aanloop regelmatig ‘niet-mijn-weekend’-wedstrijden laat lopen en hem niet wil aanmoedigen. Wat als hij dan zegt “toen wilde jij niet, nu wil ìk jou niet”. Los van dat, geen honderd exen die me weghouden.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten