Tennisleraar

Als meisje van 12 ging ik op tennisles bij Forescate in Voorschoten. Op mijn vestje dat onderdeel uitmaakte van mijn tenue stond ‘Champion’. Helaas was ik geen kampioen. Nooit geworden ook. Ik kon er zeg maar ‘geen bal van’.

Het feit dat ik les kreeg van mijn eigen nicht hielp ook niet echt bij het luisteren. Een wildvreemde trainer zou vast meer overwicht op mijn hebben gehad. Ik was nogal eigenwijs en vond het vooral interessant dat ze mijn nicht was. Het gaf mij, voor mijn gevoel, een vrijkaartje om lekker eigenwijs te kunnen doen. Verlegen als ik was, durfde ik naast de trainingen niemand te vragen met mij te tennissen. Dus bleef het al snel bij alleen maar trainen. Na twee zomerseizoenen vonden mijn ouders het genoeg en er werd gestopt met de veel-te-dure-training.

Gezinsleven - Help, we kijken voetbal

Laat ik vooropstellen – voor wie het nog niet weet – dat ik echt helemaal niets met voetbal heb. Ik vind het minstens zo erg als carnaval. Toen ik voor de derde keer zwanger raakte, wist ik direct dat het een jongen zou zijn, vanaf de conceptie zullen we maar zeggen. Bij bevestiging van zijn geslacht bij de 20-weken echo besloot ik dat hij NIET ging voetballen. Hij moest maar gaan tennissen of desnoods hockeyen. Mijn voormalige vriendjes en uiteindelijk echtgenoot waren immers bewust geselecteerd op niet-geïnteresseerd-zijn-in-voetbal en al-helemaal-niet-in-EK’s/WK’s.

Wat deden we gisteravond? Juist, we keken naar Nederland-Denemarken. Wat is er misgegaan naast het feit dat Nederland verloor?

Het eerste wat zoonlief deed, zelfs voor hij kon lopen, was tegen een bal aan trappen. Hij bleek een voetbalfanaat in hart en nieren. Hij bleek nog goed ook. Gelukkig was hij minstens zo goed in tennis (waar hij overigens zelf om begon te zeuren met “mama, ik wil tennissen”). Uiteindelijk moest hij kiezen tussen tennis en voetbal omdat het niet meer te combineren.

Gisteren leek het wel carnaval bij ons in de straat. Voor 10 uur stond bij de Albert Heijn aan de overkant de muziekinstallatie al op vol volume. Alhoewel de ingang van de winkel om de hoek van het gebouw zit, zorgde de wind er voor dat de herrie bij ons terecht kwam. De hele dag schalden de voetbalkrakers door de lucht en hielden we ramen en deuren gesloten. Ik kon niet anders hopen dan op een spoedige uitschakeling van onze Nederlands elftal.

Kort voor aanvang van de wedstrijd kwam zoonlief beneden in zijn WK-tenue van twee jaar geleden. De 10 van zijn leeftijd van destijds pronkt voorop, zijn naam achterop. Ik herinner me nog hoe hij met gekneusde knie in een drukverband (resultaat voetbalkamp) en ik met gescheurde enkelbanden met hem op de bank lag. Hij met een Vuvuzela.

Op de Vuvuzela blazen als Dizzy Gillespie

Martijn zijn gekneusde knie, maar ik scheurde mijn enkelbanden

De bloeduitstortingen waren spectaculair
(binnenkant zag er net zo uit).

Toen bleek dat Oranje toch wel erg ver ging komen bij het WK, ging ik overstag. Hij mocht hij een WK-tenue kopen van zijn spaargeld. Hoe groot het drama toen was bij het niet bereiken van de eerste plaats. Huilen, schreeuwen, schelden, alles hoorde erbij. Het tenue liet hij gelukkig heel.

Gisteravond vroeg ik hem of hij nu niet een EK-tenue nodig had en dan met een 12 erop. Twee jaar ouder en behoorlijk wijs bedacht hij dat hij, nu hij niet meer voetbalt, zo’n tenue eigenlijk niet nodig heeft. Een 12 zou er overigens niet op moeten staan. Het zou een 7 moeten zijn, want dat is zijn geluksgetal. Waar zou hij het aan moeten doen, niet naar de tennisbaan. Dat is duidelijk. Toen ik vroeg of hij later als hij misschien een zoon zou krijgen voor hem ook een tenue zou aanschaffen, was hij snel met zijn antwoord. Niet alleen zijn zoon krijgt er dan een, hijzelf toch zeker ook. Maar het zou niet bij een tenue blijven. Samen pakken ze dan een vliegtuig en gaan ze naar de toekomstige wedstrijdlocatie om de wedstrijden even bij te wonen.

De geschiedenis is inmiddels geschreven. Nederland verloor van Denemarken met 0-1. Verloren van de ‘zwakste’ uit de pool. Zoonlief was boos, hysterisch. Van Persie en de scheids kon hij wel wat aandoen. Vooral na die niet toebedeelde penalty na een niet-door-de-scheids-opgemerkte-hands. Hij wilde zelfs een oud tennisracket kapot slaan. Ik stelde voor om een voetbal kapot te maken, meer in lijn van de sport. Uiteindelijk bedaarde hij en klaar, dacht ik. Maar nee, nu komen de historische verhalen. In 1988 gebeurde hetzelfde. Toen verloor Nederland ook de openingswedstrijd en werden ze verdorie nog Europees Kampioen ook.

Niet alleen zoonlief bleek naar het voetbal te willen kijken. Natuurlijk kijkt manlief ook opeens wel naar voetbal zodra het zogenaamd belangrijke wedstrijden zijn. Jongste dochter kwam er ook bij. Oudste dochter wil liefst zelf gaan voetballen. Ze heeft het nog nooit gedaan en nu ze al naar de 16 gaat, is het ook wel een beetje laat om nog te beginnen.

Ik voel me een beetje belazerd. Een beetje 1 tegen 4. Misschien had ik het voetbal contractueel moeten verbieden in huis. Een geluk dat de wedstrijd niet vandaag is. Vandaag is het mijn dag: de finale van de heren op Roland Garros. Nu maar hopen dat Djokovic NIET wint. Want over een ding zijn zoonlief en ik het eens. Go Rafa.

Pushende ouders

Laatst kwam het verwijt van zoonlief: “Je had beloofd me nooit te pushen en nu doe je het toch”. Nu valt dat wel mee. Hij wilde niet trainen en ik vond dat hij moest gaan.

Onze zoon (bijna 12) is een tennistalent en traint liefst elke dag. Hij wil tennisprof worden en droomt ervan grandslamtoernooien te winnen, liefst ook nog een Olympische titel. Redt een kind met die ambities het op eigen kracht? Waarschijnlijk niet, ze hebben veel steun nodig en moeten een ijzersterk karakter opbouwen. Dan nog zullen de meesten er nooit hun brood mee verdienen.

Scheiding met kinderen

Scheiden lijkt wel mode. De koek is op en ieder gaat z’n eigen weg. Kinderen hebben geen keuze, met een beetje geluk mogen ze aangeven of ze bij vader of moeder willen wonen of is er co-ouderschap. Ik geef meteen toe dat het niet goed is voor kinderen om enkel en alleen voor hen bij elkaar te blijven, zeker niet bij gewapende vrede of erger.

Het is een jongen

Ik raakte zwanger voor de derde keer, en toen ik 20 weken zwanger was, bevestigde de ‘pret-echo’ dat het een jongetje zou worden.

In de voorgaande periode was halsoverkop via DNA-onderzoek uitgezocht of ik drager was van de spieraandoening (SMA) van mijn broer. Als dit zo was, zouden ook mijn dochters de ziekte kunnen hebben of krijgen. Kort tevoren waren we tot de ontdekking gekomen dat meisjes net als jongens behalve dragerschap ook de ziekte konden krijgen, en onze jongste dochter viel nogal eens … wat een paniek, wat een stress. Nadat het verlossende telefoontje vanuit Maastricht kwam en dat ik geen draagster van het gen was en dat mijn dochters en ongeboren kind het dus onmogelijk konden hebben of krijgen – het onderzoek zou maanden duren maar vanwege mijn zwangerschap werd het blijkbaar toch met spoed uitgevoerd – viel alle spanning van mij af. Ik barstte in huilen uit nadat mij een fijne voortzetting van de zwangerschap was toegewenst. Ik besefte toen pas hoe erg ik mij zorgen had gemaakt.



kinderchampagne