Op 20 maart 1996 belde ik met mijn schoonzus en verkondigde dat ik die dag om 11.00 uur niet ongesteld was geworden en dat ik wel eens zwanger zou kunnen zijn. Echt, ik kon de klok er op gelijk zetten, op donderdag om 11.00 uur iedere maand (het moest een donderdag zijn) dan begon mijn menstruatie. Zwanger worden? Geen enkele moeite voor hoeven doen. De gedachte kwam, er werd gestopt met de pil, eerst nog voorzichtig want we gingen trouwen en de jurk moest natuurlijk wel passen. Stoppen met de pil, zo dacht ik, was goed om een paar kilo af te vallen, dat was leuk voor in de trouwjurk.
Posts tonen met het label zwanger. Alle posts tonen
Posts tonen met het label zwanger. Alle posts tonen
donderdag 3 november 2011
Het is een jongen
Ik raakte zwanger voor de derde keer, en toen ik 20 weken zwanger was, bevestigde de ‘pret-echo’ dat het een jongetje zou worden.
In de voorgaande periode was halsoverkop via DNA-onderzoek uitgezocht of ik drager was van de spieraandoening (SMA) van mijn broer. Als dit zo was, zouden ook mijn dochters de ziekte kunnen hebben of krijgen. Kort tevoren waren we tot de ontdekking gekomen dat meisjes net als jongens behalve dragerschap ook de ziekte konden krijgen, en onze jongste dochter viel nogal eens … wat een paniek, wat een stress. Nadat het verlossende telefoontje vanuit Maastricht kwam en dat ik geen draagster van het gen was en dat mijn dochters en ongeboren kind het dus onmogelijk konden hebben of krijgen – het onderzoek zou maanden duren maar vanwege mijn zwangerschap werd het blijkbaar toch met spoed uitgevoerd – viel alle spanning van mij af. Ik barstte in huilen uit nadat mij een fijne voortzetting van de zwangerschap was toegewenst. Ik besefte toen pas hoe erg ik mij zorgen had gemaakt.
 |
| kinderchampagne |
Dochters
“Als het maar gezond is en alles er op en er aan zit”
Opeens ben je zwanger. In eerste instantie ben je dolgelukkig, verbaasd hoe makkelijk dat is om zwanger te worden. Maakt niet uit wat het wordt, als het maar gezond is, dat roept iedereen, dus jij ook. Tot die ene dag een reclamespotje werd getoond op tv. Een moeder met dochtertje die ‘theetje aan het drinken waren’. Bij mij ging de knop direct om. Het MOEST een meisje worden. Jongetjes, daar kon ik niets mee. Die gingen voetballen, vieze blaadjes lezen, oorlogje spelen, kapotte broeken en ga zo maar door. Nee, ik MOEST een meisje. Gedurende een groot deel van de zwangerschap hield ik dit vol en kon ook werkelijk geen jongensnaam bedenken. De kamer en kleertjes bleven wel neutraal, want stel je voor … Mijn omgeving begon bezorgd op mij in te praten en uiteindelijk kreeg ik zelfs een schuldgevoel. “Zal je zien dat het kindje iets mankeert”, bedacht ik me, “je moet gewoon blij zijn dat je een kindje krijgt en het maakt niet uit wat het wordt”. Ik probeerde ook op mezelf in te praten maar het had geen zin, ik MOEST een meisje.
De bevalling ging niet zo soepel. Ik had geen persweeën en door de pijn heen … dat zag ik niet zo zitten. Toen de baby eindelijk geboren was (na anderhalf uur weigerachtig persen werden we naar het ziekenhuis gestuurd), zat de navelstreng rond de beentjes en kon eigenlijk niemand zien wat het geslacht was. Ik maakte me daar niet druk over op dat moment. “De volgende wordt geadopteerd” riep ik naar manlief. Opeens riep de verloskundige of verpleegster, geen idee wie het was, “het is een MEISJE”.
Mijn knop ging om en idolaat lag ik een half uur lang te roepen “het is een meisje, het is een meisje”. Wat was ik gelukkig. Het was een koude periode en ik wilde eigenlijk niets liever dan met de mooiste baby van de wereld langs de deuren gaan lopen en overal aanbellen. “Kijk eens hoe mooi mijn meisje is” wilde ik dan zeggen … Dat heb ik natuurlijk niet gedaan maar toen ik een paar weken later de honden uitliet en dochterlief in een draagdoek bij mij droeg, kwam ik een meisje van een jaar of 15, 16 tegen die vroeg of ze naar mijn baby mocht kijken. Haar uitroep “Oh, zelden heb ik zo’n mooie baby gezien” was voor mij alleen maar een bevestiging van wat ik allang wist …
Als kraamcadeau kreeg ik van mijn ouders een prachtig “meisjes-pakje” van broderie. Wat bleek, mijn vader had gedroomd dat hij achter de wandelwagen liep en dat er een meisje in lag. Deze droom was voor mijn moeder genoeg om direct naar de stoffenwinkel te gaan en broderie te halen. Ze had al veel kleertjes klaar, truitjes in neutrale kleuren gebreid maar met deze voorspelling moest er een jurkje bij. En als het onverhoopt toch een jongen was geweest dan was het pakje in de kast blijven liggen, had ik het gewoon niet gekregen.
Opeens ben je zwanger. In eerste instantie ben je dolgelukkig, verbaasd hoe makkelijk dat is om zwanger te worden. Maakt niet uit wat het wordt, als het maar gezond is, dat roept iedereen, dus jij ook. Tot die ene dag een reclamespotje werd getoond op tv. Een moeder met dochtertje die ‘theetje aan het drinken waren’. Bij mij ging de knop direct om. Het MOEST een meisje worden. Jongetjes, daar kon ik niets mee. Die gingen voetballen, vieze blaadjes lezen, oorlogje spelen, kapotte broeken en ga zo maar door. Nee, ik MOEST een meisje. Gedurende een groot deel van de zwangerschap hield ik dit vol en kon ook werkelijk geen jongensnaam bedenken. De kamer en kleertjes bleven wel neutraal, want stel je voor … Mijn omgeving begon bezorgd op mij in te praten en uiteindelijk kreeg ik zelfs een schuldgevoel. “Zal je zien dat het kindje iets mankeert”, bedacht ik me, “je moet gewoon blij zijn dat je een kindje krijgt en het maakt niet uit wat het wordt”. Ik probeerde ook op mezelf in te praten maar het had geen zin, ik MOEST een meisje.
De bevalling ging niet zo soepel. Ik had geen persweeën en door de pijn heen … dat zag ik niet zo zitten. Toen de baby eindelijk geboren was (na anderhalf uur weigerachtig persen werden we naar het ziekenhuis gestuurd), zat de navelstreng rond de beentjes en kon eigenlijk niemand zien wat het geslacht was. Ik maakte me daar niet druk over op dat moment. “De volgende wordt geadopteerd” riep ik naar manlief. Opeens riep de verloskundige of verpleegster, geen idee wie het was, “het is een MEISJE”.
Mijn knop ging om en idolaat lag ik een half uur lang te roepen “het is een meisje, het is een meisje”. Wat was ik gelukkig. Het was een koude periode en ik wilde eigenlijk niets liever dan met de mooiste baby van de wereld langs de deuren gaan lopen en overal aanbellen. “Kijk eens hoe mooi mijn meisje is” wilde ik dan zeggen … Dat heb ik natuurlijk niet gedaan maar toen ik een paar weken later de honden uitliet en dochterlief in een draagdoek bij mij droeg, kwam ik een meisje van een jaar of 15, 16 tegen die vroeg of ze naar mijn baby mocht kijken. Haar uitroep “Oh, zelden heb ik zo’n mooie baby gezien” was voor mij alleen maar een bevestiging van wat ik allang wist …
Als kraamcadeau kreeg ik van mijn ouders een prachtig “meisjes-pakje” van broderie. Wat bleek, mijn vader had gedroomd dat hij achter de wandelwagen liep en dat er een meisje in lag. Deze droom was voor mijn moeder genoeg om direct naar de stoffenwinkel te gaan en broderie te halen. Ze had al veel kleertjes klaar, truitjes in neutrale kleuren gebreid maar met deze voorspelling moest er een jurkje bij. En als het onverhoopt toch een jongen was geweest dan was het pakje in de kast blijven liggen, had ik het gewoon niet gekregen.
Het tweede kind werd niet geadopteerd. Zeven maanden later kwam ik zwanger terug van zomervakantie. Ook dat was makkelijk gegaan. Net gestopt met de borstvoeding (dan werd je toch niet zwanger??) was de maandelijkse periode zodanig onregelmatig dat ik daar niet op kon bouwen. Als ik eerlijk ben, weet ik het moment van bevruchting ook wel, dat was kort voor de vakantie. Test had ik al in huis, op de een of andere manier had ik al een voorgevoel. Direct na thuiskomst (manlief doodop van het nachtelijke rijden vanuit Italië voerde ik de test in het geniep uit – bij het zien van het streepje riep ik naar beneden, waar manlief op de bank hing – in drie stappen was hij boven en wij verwonderden ons over het feit dat het wel erg makkelijk was om zwanger te worden. De huisarts verwoordde het mooi “die man van jou hoeft ook z’n sokken maar uit te doen”, was zijn conclusie.
Natuurlijk werd ook dit een meisje. Ik wist zeker dat ik geen jongens kon krijgen. Ze kwam overigens na een weeën storm. Bij 3 cm ontsluiting werden de vliezen doorgeprikt om de boel wat te bespoedigen en een half uur later riep ik dat ik moest persen en dat dit toch echt niet kon bij 3 cm. De verloskundige die al een tijdje bezig was met het ophangen van kleertjes (terwijl ik aan het plafond hing te puffen en dacht dat ik doodging en vroeg waarom ze niet ging slagen want het was net na 2 uur in de ochtend) verklaarde dat als ik dat dacht dat het dan wel zo zou zijn … Zij had natuurlijk allang gezien wat mijn lichaam aan het doen was. In een half uur ging ik van 3 naar 10 cm ofwel volledige ontsluiting. Tien minuten later hielden we na een derde woeste perswee onze tweede dochter in onze armen.
Natuurlijk werd ook dit een meisje. Ik wist zeker dat ik geen jongens kon krijgen. Ze kwam overigens na een weeën storm. Bij 3 cm ontsluiting werden de vliezen doorgeprikt om de boel wat te bespoedigen en een half uur later riep ik dat ik moest persen en dat dit toch echt niet kon bij 3 cm. De verloskundige die al een tijdje bezig was met het ophangen van kleertjes (terwijl ik aan het plafond hing te puffen en dacht dat ik doodging en vroeg waarom ze niet ging slagen want het was net na 2 uur in de ochtend) verklaarde dat als ik dat dacht dat het dan wel zo zou zijn … Zij had natuurlijk allang gezien wat mijn lichaam aan het doen was. In een half uur ging ik van 3 naar 10 cm ofwel volledige ontsluiting. Tien minuten later hielden we na een derde woeste perswee onze tweede dochter in onze armen.
Abonneren op:
Posts
(
Atom
)