Laatst kwam het verwijt van zoonlief: “Je had beloofd me nooit te pushen en nu doe je het toch”. Nu valt dat wel mee. Hij wilde niet trainen en ik vond dat hij moest gaan.
Onze zoon (bijna 12) is een tennistalent en traint liefst elke dag. Hij wil tennisprof worden en droomt ervan grandslamtoernooien te winnen, liefst ook nog een Olympische titel. Redt een kind met die ambities het op eigen kracht? Waarschijnlijk niet, ze hebben veel steun nodig en moeten een ijzersterk karakter opbouwen. Dan nog zullen de meesten er nooit hun brood mee verdienen.
Als je kind niet anders wil en er alles voor opzij wil zetten, oké, maar soms zijn het gewoon pushende ouders. Volgens mij wil geen enkele kleuter een leuk feestje missen. Toch worden ze afgemeld voor kinderfeestjes omdat deze kinderen ‘moeten tennissen’. Laatst vertelde een trainingsmaatje van onze zoon dat haar dubbelpartner zo’n pushende moeder heeft. Het meisje heeft in korte tijd al een paar keer haar pols gebroken. De arts adviseerde géén tennis, maar een dag na het plaatsen van een pin werd de jongedame van 9 toch weer door moeder de baan opgestuurd. De wedstrijd was te belangrijk.
Jonge kinderen die 13 uur per week trainen. Wedstrijden worden aan de andere kant van het land gespeeld, kilometers worden gemaakt. Als ze eenmaal een bepaald niveau hebben bereikt, gaat het helemaal los. Dan kunnen ze naar een LOOT-klas en komen de echte vrijstellingen en worden er wedstrijden in het buitenland gespeeld.
Onze zoon is ook nog hoogbegaafd. Wij zien hem graag naar tweetalig VWO gaan. Wordt hij geen tennisprof, dan toch professor! "Niet voor mijn vijftigste, eerst tennissen", roept hij! In ruil voor een maximale CITO-score en VWO mag hij trainen. Het echte omkoopmiddel is een set nieuwe rackets.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten