Margriet voor Dummies - Etiketjes plakken

Ex-Minister Van Bijsterveldt wilde al dat rugzakjes en etiketjes verdwijnen. Volgens een columniste van de Volkskrant hebben ”kinderen huiswerkbegeleiding en pianoles nodig voor discipline en kunnen daarmee vrijwel alle diagnoses komen te vervallen. Mensen die zoiets bedenken, hebben vast kinderen die inderdaad geen etiketje nodig hebben en waarbij een lijstje met huis- en gedragsregels versus consequenties inderdaad werkt.

Ik kan verschrikkelijk boos worden en mij opwinden om zulke onwetende kletsmajoren. Een paar hypochondrie- en ‘Münchhausen by proxy’-patiënten daargelaten kan ik mij niet voorstellen dat je ‘voor de aandacht en/of de lol’ jezelf en/of je kind een etiket met een psychiatrische diagnose laat opplakken. Er gaan namelijk vooral deuren dicht met de meeste etiketjes. Weinig (nieuwe) deuren dragen een ‘welkom’-bordje.

Vandaag las ik weer een column van iemand die twijfelt aan al die etiketjes. Er zullen vast wel onterechte etiketjes geplakt worden.  Maar zonder etiketje kan het ook heel erg fout gaan.

Wij hebben drie kinderen. We hebben hemel en aarde moeten bewegen om de juiste etiketjes voor onze middelste, een meisje van inmiddels 14, te krijgen. Met anderhalf jaar had ze regelmatig een blauw oog als ze weer eens uit haar ledikantje klom. Slapen vond de jongedame onzin, daar deed ze niet aan. Maar daar bleef het niet bij. In 2004 hadden we de moed verzameld om hulp te zoeken. Ze zag nooit gevaar, klom in lantaarnpalen en lapte alle regels aan haar laarsjes. Bureau Jeugdzorg vergat de aanvraag en deed een jaar over de indicatie. Eén boos telefoontje met sterke uitspraken van mijn kant maakte van ons een ‘crisisgezin’. 

Al snel werd er naar mij gewezen, met dochterlief was niet zoveel aan de hand, ze had veel meegemaakt, dat wel (oma overleden, ik depressief en ook nog borstkanker). In 2006 kwam na veel ‘gezeur’ van ons toch een onderzoek. Jaren zijn we op zoek geweest naar de ‘vertaling van een gebruiksaanwijzing waarvan we niet wisten in welke taal die was geschreven’. Psychotherapie volgde maar pas in 2009 kwam de vertaling ADHD, PDD-NOS én ODD (gedragsstoornissen). Geen misselijke diagnose maar hulp vonden we nog steeds niet. Tot het afgelopen jaar. Een zware inzet van hulp volgde na de zoveelste zoektocht. Deze keer mét resultaat.

Inmiddels weten we dat negentig procent met haar diagnose niet eens thuis woont. Zo slecht bleken we het dus helemaal nog niet te doen. Met een emotionele leeftijd van vijf  is ze soms het liefste meisje van de wereld maar vaak het tegenovergestelde. Als een kind met ODD niet de juiste begeleiding krijgt, blijft de aandoening niet alleen maar lastig. Dan kan het goed fout gaan met gevolgen zoals in Alphen a/d Rijn en Noorwegen.

Sinds de uitgebreide hulp gaat het goed met haar. Ze zit in het derde jaar van de – in eer herstelde – MAVO en woont nog altijd thuis. Waarschijnlijk zal ze dat ook doen tot ze zelf besluit dat ze op zichzelf wil gaan wonen.

Pas na haar eerste diagnose in 2009 volgde er voor mijzelf ook een in 2010. Ik heb ADHD . Ik ben nog steeds zoekende om het leven op de rails te krijgen en ook voor mij is inmiddels hulp in zicht waar ik ook nog eens vertrouwen in heb. Daarbij bedenk ik wel vaak hoe anders het had kunnen zijn als ik in mijn jeugd al een etiketje opgeplakt had gekregen. Een jeugd waarin ADHD 'niet bestond’. Etiketjes werden er wel geplakt, maar dan vooral met als opdruk ‘lastig kind’. Voor mij kwam dat etiketje pas toen ik al 44 was. Het bizarre was dat mijn omgeving niet eens verbaasd was. Die wisten het allang! 

Bovendien bleek dat er gehele websites over mij waren aangelegd. Er waren boeken geschreven die helemaal over mij alleen gingen. Er bleek zelfs een exemplaar met de titel 'ADHD voor Dummies' te bestaan. De subtitel is wat mij betreft 'Margriet van Dummies'. Ik zou bijna royalties willen vragen. Maar ik moet bekennen dat ze me nooit nodig hadden om die boeken te schrijven, nog die websites aan te leggen. 

Blijkbaar zijn er meer mensen zoals ik. Ik wens hen hun eigen etiketje zodat ze verder kunnen en ik hoop dat ze iets kunnen maken van de rest van hun leven, net als ik.