Familieverhalen - Ware liefde

Er zijn vast mensen die denken dat ware liefde niet bestaat. Ik weet wel beter. Zonder ware liefde en lotsbestemming was ik er niet geweest.

Mijn opa werd koster en moest aan de vrouw. Hij was verliefd op de 18-jarige Trui van der Werf (1888) maar haar ouders vonden haar te jong om met Jan van der Bijl (1875) te trouwen. Het was niet anders en Jan trouwde met een andere vrouw. Een niet zo lieve vrouw, zo werd ons later verteld, een kenau.

Maar het lot besliste anders. Na een huwelijk van negen jaar overleed de vrouw van Jan aan de kraamvrouwenkoorts. Trui hoorde van haar overlijden en deed een voorspelling: “dan zal Jan binnenkort wel komen”. Zo gezegd, zo geschiedde en nog geen jaar later trouwde Jan met Trui die inmiddels op huwbare leeftijd was.

Oma (linksvoor op de bank) met haar zussen

De twee kinderen van Jan zag zij als haar eigen kinderen. Samen kregen ze er negen. Jan was 52 toen het laatste kind werd geboren, mijn moeder. Hij was trots op al zijn kinderen en huilde als er een het nest verliet. Op zondagmiddag na de kerkelijke verplichtingen ging hij wandelen met zijn acht dochters. Met z’n allen naast elkaar op de weg en dan zongen ze: “wij wijken niet, wij wijken voor de koning niet, maar wel voor paard en wagen”. Ondenkbaar zoiets in onze tijd. Maar ja, auto’s reden er toen niet of nauwelijks.

Hij droeg zijn grote liefde op handen. Als een van de kinderen zat te niksen, werd het aangespoord om moeder te gaan helpen. 

Oma met de jongste op schoot. 

Rond 1920. 

Rechtsvoor op de grond zit de oudste dochter uit het eerste huwelijk. 

Tussen opa en oma staat het zoontje uit het eerste huwelijk. 

Inmiddels hadden ze samen ook al 3 kinderen.

Ook op de foto mijn overgrootouders.

Ik heb mijn opa nooit gekend, hij overleed in 1952. Van oma heb ik vage herinneringen, zij overleed in 1972. Ik wil tijdreizen en een kijkje nemen en registreren hoe onbewust werd besloten over mijn bestaan.