Het verdriet van België

Deze titel hoort voor mij nu bij de grootste angst van iedere ouder: je kind verliezen. Voordat begin 2001 mijn moeder plotseling overleed,  huilde ik om alles. Ging ik naar de begrafenis van een oudtante die ik nooit had gekend, dan huilde ik mee. Na het overlijden van mijn moeder  huilde ik alleen nog om grote rampen zoals in Volendam, de aanslag op het WTC, Enschede en de tsunami’s in Thailand en Japan. Die evenaarden mijn verdriet. Ons was het kostbaarste goed ontnomen.

Maar wat is er veel verdriet in de wereld. Ik weet het, geluk bestaat niet zonder verdriet, ze gaan hand in hand. De afgelopen 11 jaar zijn er zoveel rampen geweest. Steeds weer was ik blij dat mijn moeder er niet meer was. Groot en klein verdriet raakte haar sterk. Dat heb ik dus van haar. Daar wij in Veldhoven wonen en dus relatief dichtbij Lommel, komt het drama dichtbij. Onder Veldhoven gaan flink wat kinderen in België naar school vanwege het betere onderwijs.

Onze oudste dochter vertelde dat haar vriendin een van de slachtoffertjes kende. Ze speelden vroeger samen. Het meisje had vorig jaar haar vader verloren en moeder was nog steeds een wrak. Nu blijft ze met haar jongste dochtertje achter. Hoe moet zij verder? En dan de hulpverleners die de handen van de stervende kinderen vasthielden, vastgeklemd tussen de stoelen. Zij knuffelden hen als hun eigen kinderen. Ik huil en voel verdriet en wanhoop.

Donderdag ging onze middelste dochter met de bus naar Rotterdam voor een schoolexcursie. In mijn moeders stijl stak ik een kaarsje aan en liet haar gaan. Weinig keus en wat doe je tegen het lot? Bij thuiskomst vertelde ze hoe ze allemaal hun adem inhielden toen ze de Drechttunnel binnenreden. Ik was blij dat ze weer veilig thuis was.