Vanmiddag belde de plastisch chirurg. Gisteren bij ons
gesprek hoorde ze pas voor het eerst dat er tussen mijn laatste chemo en de aanstaande
operatie niet meer dan drie weken zou zitten. Ze vertelde dat ze met een zwaar
dilemma zat. Die periode van drie weken is namelijk wel heel erg kort, erger
nog: TE KORT. Daarom heeft ze sinds ons gesprek met talloze collega’s gebeld en
advies gevraagd. Allen gaven haar hetzelfde dringende advies. Géén diep flap
binnen drie maanden na de laatste chemokuur.
Deze minimale periode heeft te maken met de doorbloeding van
de vaten. Bij een eenvoudige ingreep is dat allemaal niet zo’n groot probleem,
maar juist bij mijn diep flap is die doorbloeding van het allergrootste belang.
Door de zwaarte van de ingreep is de kans te groot dat mijn lichaam teveel is
verzwakt.
Natuurlijk begrijp ik haar dilemma. Mijn vertrouwen in haar
deskundigheid is hiermee alleen maar toegenomen. Ik wil ook dat de operatie een
succes wordt en mijn aandeel daarin neem ik ook heel serieus. Ik ga geen groot risico
lopen op het mislukken en mogelijk zelfs afsterven van de “buikborst”. Dan zit
ik na afloop alsnog zonder borst. Want zonder goede doorbloeding sterft het weefsel
zonder meer af.
Maar bam! dat kwam binnen. Alles was al geregeld en ik was al
zwaar aan het aftellen. Over ruim een week zou mijn buik geofferd worden als
nieuwe borst na de executie van mijn borst. Daar zal ook de oncoloog niet blij
mee zijn. Die hoopte op dat ik nog dit jaar zou worden geopereerd. Zij wil mijn
borst onder de microscoop. Na herstel van de operatie wil ze zo snel mogelijk met
mij besluiten of ik wel of niet met de tamoxifen (de anti-hormoonbehandeling)
zal beginnen. Ook die afspraak zal moeten opschuiven want voordat ik hersteld
ben van de operatie loopt het al tegen april 2014. Eerder dan na dat herstel
zet ik mijn psychische stabiliteit niet op het spel met de bijwerkingen van die
pilletjes.
De plastisch chirurg sprak over de mogelijkheid om de
amputatie door laten gaan en een expander te plaatsen. Die expander zal denk ik
bedoeld zijn om de huid zoveel mogelijk te handhaven en de rekbaarheid en
hoeveelheid huid te behouden. Anders is er natuurlijk na amputatie
huidoverschot. Als dat verwijderd wordt, is er bij de uiteindelijke diep flap
meer huid nodig. Het maakt me eigenlijk niet uit hoe het in elkaar zit. Ik heb
een half jaar geleden niet voor niets hemel en aarde bewogen om de amputatie
met primaire reconstructie te laten uitvoeren. Juist daarom zijn we begonnen
met de chemo. Ik wil geen expander en ik wil geen twee of meer uitgebreide operaties.
Het uiteindelijke resultaat is bovendien ook mooier op het moment dat de operatie
all-in-one wordt uitgevoerd.
De plastisch chirurg stuurt nu een email naar de algemeen
chirurg die vandaag niet aanwezig was. Maandag belt ze me terug. Ik
constateerde dat de operatie 3 december dan dus per definitie niet doorgaat
waarop zij de reconstructie benadrukte. Ik vertelde dat ik zonder reconstructie
geen amputatie laat uitvoeren, onder geen enkele voorwaarde en over mijn lijk.
Ik weet immers wat dat betreft veel te goed wat wel of niet goed mij is.
Inmiddels heb ik op internet onderzoeksresultaten gevonden
waarin wordt gesteld dat universitaire ziekenhuizen tegenwoordig sowieso langer
wachten na de chemo voordat er geopereerd wordt. Tot wel vijftien weken na toediening
van de laatste chemo. Dat is dus ongeveer drie maanden zonder dat er blijkbaar
een risico voor terugkeer van de tumor bestaat door achtergebleven cellen. Het
is een feit met de MRI van onlangs dat de tumor niet meer zichtbaar is. De kans
is reëel dat dit ook door de patholoog zal worden bevestigd nadat de amputatie
is uitgevoerd en hij het weefsel heeft onderzocht. Daarnaast is bij die
uitgestelde operatie blijkbaar het effect van de chemo nog groter.
Ik heb er vrede mee. Natuurlijk baal ik er van maar aan de
andere kant zie ik ook de voordelen. Mijn haar krijgt meer tijd om aan te
groeien voordat het eventueel weer wordt aangevallen met de
anti-hormoontherapie. Daar wordt je haar vaak dunner van. Verder ben ik, als ik
eerlijk ben, wel een beetje moe na vijf maanden chemo. Mijn bovenlijf is stijf
en verkrampt van het ongemerkt vele bank hangen. Mijn conditie kan wel een opwaardering
gebruiken.
En, dan is er ook nog de kerstvakantie. Die kan nu écht een
vakantie worden. Geen verloren vrije dagen die ik verplicht moet inleveren
vanwege collectieve sluiting. De kans dat ik exact drie maanden na de chemo
onder het mes ga, acht ik niet zo groot. Dan is het namelijk voorjaarsvakantie
en dan zal er wel te weinig personeel beschikbaar zijn. Dat wordt hier in het
zuiden massaal carnaval gevierd. Ik gok er dan ook op dat ik op maandag 18
februari 2014 wordt opgenomen en een dag later onder het mes zal gaan. Meer
uitstel zal de oncoloog niet accepteren.
Het zal niet meevallen maar ik zal mijn uiterste best doen
om mijn “net aan overtollige” buikweefsel tot die tijd te behouden.
In de tussentijd zit ik met vragen. Ik ervan dat het nu
weekend is. Een weekend lang om te malen over die vragen. Hoe kon dit gebeuren?
Is er niet multidisciplinair afgesproken dat de operatie kon worden ingepland. Wie
heeft er dan bepaald dat een interval periode van drie weken voldoende was? Was
dat de oncoloog die graag een operatie zo snel mogelijk ziet gebeuren? Of waren
het de algemeen chirurg en de mammacare verpleegkundige die hebben bedacht dat
ik op basis van eerder behaalde resultaten van “bloeduitslagen” wel fit genoeg
zou zijn?
Ik begrijp het niet. Stel dat ik de plastisch chirurg niet
had verteld dat de chemo pas anderhalve week geleden is afgerond. Was ze er dan
op tijd achter gekomen of was ze dat dan helemaal niet te weten gekomen?
Mogelijk had ze het zich pas gerealiseerd op de vooravond van de operatie bij
het doorlezen van mijn medisch dossier of tijdens het aftekenen van mijn
bloedvaten en borsten op de avond voor de operatie. Dat zou wat zijn geweest.
Op de dag van een grote operatie de boel afblazen vanwege het te grote risico op falen. En dat bij een operatie waar een operatiekamer voor
gereserveerd is voor de duur van een gehele dag en wel met 20 man aan staf
waaronder twee plastisch en een algemeen chirurg. Dat zou een hoop weggegooid
geld geweest zijn. Het ergste vind ik de enorme misser in de communicatie.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten