Adoptielokken

Hé, je hebt je opgemaakt! Leuk, heb je je haren geföhnd? Je hebt een lok haren naar voren hangen. Geen sjaaltje vandaag? Wat zit je haar leuk. Ze zagen allemaal wel iets, maar ik moest ze toch wel heel precies vertellen wat er anders was aan mijn verschijning.

Afgelopen dinsdag had ik opeens helemaal genoeg van het gedoe met sjaaltjes. Mijn smalle gezicht werd er net te veel door benadrukt en het ontbreken van het grootste deel van mijn wenkbrauwen en wimpers maakte het niet veel leuker. Licht gefrustreerd dat ik vijf kilo “rijker” ben, word ik toch niet blij als mensen vragen “of ik zoveel ben afgevallen”. Duh, ik wil lipofilling in mijn gezicht en die kilo’s zijn voor de plastisch chirurg.

 

Ik belde met Peels Haarmode en vertelde over de pruik die een half jaar geleden voor mij was gereserveerd. Ik vertelde dat ik die pruik nog steeds niet nodig had, maar dat ik wel een probleempje had in de vorm van een landingsplaats bovenop mijn hoofd. Ik mocht diezelfde ochtend nog langskomen.

Het toeval wilde dat een paar dagen eerder een mailwisseling had plaatsgevonden tussen de haarwerker en de stichting van Puik voor Elkaar. Mijn pruik was geannuleerd.  Begrijpelijk na een half jaar niets van mij te horen. Maar uit bijgeloof en angst had ik niet eerder gebeld. Ik was een beetje bang dat als ik zou bellen om de pruik te annuleren, dat dan alsnog mijn haren zouden uitvallen. Een enkele blik op mijn landingsplaats was voldoende voor de haarwerker om een telefoontje te plegen met de voorzitster van de stichting. Er werd groen licht gegeven voor een alternatieve oplossing. Op onze vraag hoe snel dit kon worden afgehandeld, was het antwoord “vandaag”.

Ik kon het acuut niet meer opbrengen nog een dag langer te wachten en stuurde Gert-Jan naar huis om mij later op te halen als ik klaar was. Het zou wel een paar uur duren. Mijn eigen haar werd geverfd in de juiste kleur. Vervolgens werd mijn nieuwe haarwerk bevestigd waarna mijn eigen haren en adoptielokken in model konden worden geknipt. We besloten weinig aan de lengte te veranderen. Korter kan altijd nog.

In de tussentijd bemoeiden “mijn kapster” en ik ons uitgebreid met de kapsters die druk doende waren een enorme kerstboom op te tuigen. Uiteindelijk kwam het moment dat ik zelf aan de beurt was om te proberen mijn adoptielokken aan mijn eigen haar vast te maken. Dat valt helemaal niet mee. Zeker niet voor iemand die het liefst “niets” doet aan haaronderhoud. Wassen en aan de lucht laten drogen is zo ongeveer mijn manier van styling. In plaats van amper een paar minuten werk ben ik nu zeker een uur kwijt voordat ik mijn haren recht heb hangen. 

Om het plaatje compleet te maken, moet er ook nog “geschilderd” worden … inclusief wenkbrauwen. Ook dat valt niet mee. Ik ben namelijk niet het tekentalent van de familie. Een lijntje met een oogpotlood is al een hele opgave, maar twee synchrone wenkbrauwen produceren is zelfs met een bijgeleverde “mal” nog niet eenvoudig.

Zoek de verschillen

Maar het effect is alle inzet en moeite dubbel en dwars waard. Nog steeds ben ik blij dat ik de hoofdhuidkoeling heb volgehouden en dat het grotendeels heeft gewerkt. Mijn adoptieharen zijn geweldig en er ontstaat geen probleem als mijn eigen haar weer aangroeit, zelfs niet als het tien centimeter lang zou zijn. Dan nog zal ik mijn adoptielokken kunnen bevestigen. Het is net of ik mijn eigen volle bos terug heb. Als mijn eigen haar weer terug groeit, tja … dan heb ik écht een mega-bos.

En, in de tussentijd kan ik zelf op deze foto's niet eens mijn eigen haren onderscheiden van mijn adoptielokken. Hulde voor Peels Haarmode en Puik voor Elkaar.