Soms zit het tegen, maar af en toe "zit het mee"
Pensioendatum eierstokken, gepasseerd station of toch niet?
We hadden een feestje bij familie in de buurt van Roermond. Zaterdag 13 november, vlak voor vertrek ging
ik nog even naar het toilet … Dat doe ik altijd voorafgaand aan een autorit van
45 minuten of langer. Zeker sinds we anderhalf jaar geleden vlak voor
Maasbracht achter de vangrail zijn beland … Ik heb wel eens in de file gestaan
met een blaasontsteking … Als je weet hoe zoiets voelt … dan vertrek je altijd
met een lege blaas … Ik zal niet in details treden. Jullie snappen het vast,
zeker de vrouwen onder ons. Het kon niet, het bestond niet en ik was er al
bijna anderhalf jaar vanaf, al sinds het begin van de chemokuren. Dat was
eigenlijk zo’n fantastisch fijne keerzijde van de medaille. Chemo is balen, maar
nooit meer menstrueren, dat ging ik niet missen, nooit! Een prettige
bijkomstigheid.
En dan, anderhalf jaar later, zit je op het toilet op
zaterdag, 13 november 2015. Je veeg je onderkant af, kijkt en denkt … BENG, dat
is rood! Het voelde als een trap na. Amper een jaar voor mijn 50ste begin
ik toch niet opnieuw te menstrueren? Dat zal toch niet. HELP, DAT WIL IK
NIET!!!
Maar goed, gelukkig was er nog maandverband in huis en dus was het probleem op te vangen … dat dacht ik. We gingen naar het feestje, hadden plezier en de volgende dag brak aan. Nietsvermoedend en vooral-bevrijd-van-de-ooit-zo-vertrouwde-discipline-bij-maandelijkse-lasten stond ik in de loop van de zondagochtend op 14 november op om naar het toilet te gaan … Niet doorlezen als je niet tegen “rood” kan … ja, ik greep ongeveer met beide handen naar onderen toen ik letterlijk leeg begon te lopen …
Gynaecoloog
Dat gevoel heeft een tijdje geduurd. In amper een paar dagen
tijd heb ik er een pak superplus tampons én een pak nacht-maandverband doorheen
gejaagd. In alle jaren dat ik menstrueerde heb ik dit soort hoeveelheden van
bloedverlies niet meegemaakt. Ik hoop het ook nooit meer mee te maken.
De extreme hoeveelheid was ronduit eng. Langer dan een
uurtje kon ik de deur niet uit, dan stroomde het overal doorheen en langs. Zo
werd het na een paar dagen tijd voor een bezoekje aan de huisarts. Die vermoedde
een “verdwaalde eicel” en ging ervan uit dat ik niet opnieuw voor de komende
jaren verblijd zou worden door terugkerende maandelijkse periodes. Gelukkig maar, want
ik had ook andere opties gevonden op internet … die waren lang zo leuk niet als
een “verdwaalde eicel”. Iets eenmaligs-en-vooral-nooit-meer klonk stukken
beter. Samen besloten we dat het toch wel fijn zou zijn om dit zeker te weten.
Ik voelde er weinig voor om af te wachten of het misschien onverhoopt nog een
keer zou gebeuren. Een afspraak bij de gynaecoloog werd gepland en op de
ochtend voor kerst mocht ik nog even naar het ziekenhuis. Manlief mocht mee,
maar bleef “dapper” aan het bureau van de gynaecoloog zitten doen zij haar
onderzoek verrichtte. Terwijl er toch echt geen bloed meer te bespeuren was ;-).
Na afloop constateerde Gert-Jan dat mevrouw Prof.Dr …. flink moet hebben
gestudeerd voor haar titels. Natuurlijk schat, voor mij rukken alleen de besten uit.
Ook de gynaecoloog sloot de mogelijkheid van een verdwaalde
eicel niet uit. Alternatief was volgens haar een gesprongen bloedvat. Dat zou
de hoeveelheid bloed kunnen verklaren. De inwendige echo gaf in ieder geval een
rustig beeld, geen poliepen, geen vleesbomen, een baarmoederwand die nogal
schoon was (logisch, mijn baarmoeder had net “grote schoonmaak gehouden, klaar
voor het voorjaar”) en vooral [daar werd ik blij van] eierstokken die geen enkel
spoor van activiteit vertoonden … Stel je voor dat het een “kraamkamer was
geweest van eicellen in rijping” …
Bloedafname
Tot slot kreeg ik een formuliertje mee om bloed te laten
prikken bij de bloedafname. Na 15.00 uur mocht ik nog even bellen voor de
uitslag. Dikke pret, altijd word ik door vrouwen geprikt, altijd gaat het goed.
Voor de tweede keer sinds borstkanker 2.0 was persoon achter de naald een [en
dezelfde] jongeman die mijn bloedvaten niet kan vinden … Maakt niet uit hoor,
maar hij heeft nogal moeite mijn bloedvaten te vinden, daar waar geen van zijn
talloze collega’s ooit problemen heeft getoond … Ik verblikte of verbloosde
niet, want ik ben inmiddels wel wat “prikjes” gewend, maar eindeloos peuren dus
met zijn naald en dan vragen “doe ik u pijn?” … “Nee hoor, helemaal niet”.
Na afloop deden we nog snel een poging wat cadeautjes te
scoren voor onder de kerstboom. Dat was er met al die “leegloperij” helemaal
bij ingeschoten. Inmiddels niet meer al te fit door al dat verloren bloed [en
ijzer] was ik er snel klaar mee. De cadeautjes waren dan ook beperkt onder onze
boom. Rond 16.30 bedacht ik mij dat ik nog moest bellen voor de HB-waarde van
mijn bloedtest. Te laat. Het secretariaat was naar huis voor hun welverdiende
kerstreces.
Daags na kerst belde ik alsnog. De secretaresse concludeerde
dat mijn HB-waarde “prima was … wel 8.3”. Mijn reactie was opgelucht doch
tegenstrijdig aan haar verwachtingen en klonk als “geen wonder dat ik mij zo lam
voel …, zo’n lage waarde verklaart een hoop. Mijn HB-waarde hoort minstens een
vol punt hoger te zijn” [ik doe immers niet aan standaardwaarden].
Doorgaans heb ik [ook zonder enige vorm van beweging] geen moeite met het bestijgen van de trappen in huis of op het werk, maar de laatste tijd sta ik na een paar traptreden te hijgen als een molenpaard, ja zelfs bij een HB-waarde van 8.3 want doe mij maar 9.3 tot 9.7. Dat voelt veel fijner.
Vorige week mocht ik terugkomen voor de rest van de uitslag.
Niet alleen mijn HB-waarde was namelijk onder de loep genomen. Het ging vooral
om de hormonale waarden. Samen wilden we zeker weten of ik al dan niet [zonder
enige opvlieger] als een katapult door de overgang was heen geschoten of toch
ergens in de vlucht was blijven haken … Enige paniek had zich stiekem van mij
meester gemaakt. Stel dat mijn hormonen weer wakker waren geschud. Stel dat ze
de Phoenix uit Harry Potter zouden zijn … Wat zou dat doen met de hormoongevoeligheid
van mijn borstkanker 2.0? Ik had de anti-hormonale therapie zo overtuigd
geweigerd, stel dat ik die overtuiging zou moeten herzien? Dat wilde ik echt
niet …
De uitslag dus … ik mocht geruime tijd wachten alvorens ik
aan de beurt was. Vervolgens vroeg de gynaecoloog in hoeverre ik mij zorgen had
gemaakt en hoe ik mij voelde “gestrest of niet”. Eigenlijk viel dat wel mee.
Eigenlijk maakte ik mij niet echt zorgen over mijn eierstokken. Ik kon het mij
eigenlijk niet voorstellen dat mijn eierstokken als de Phoenix uit de as waren
herrezen … maar ja, het zou kunnen.
Biologieles
Ik kreeg vervolgens een heuse biologieles van mijn
gynaecoloog. Ja heus, dat zei ze “dit wordt een biologieles”. Ik heb maar niet
verteld dat ik na mijn dertiende jaar geen biologieles meer heb genoten … ik
vond het reuze-interessant!
“Klop klop, is daar iemand?”
Ze tekende het “hersenvormig aanhangsel” [wat zijn die
hersenen knap, ze hebben zelfs een aanhangsel]. Vervolgens legde ze uit dat
deze de eierstokken signalen stuurt om hormonen aan te maken (of zoiets).
Indien de eierstokken “wakker zijn” geven deze een reactie terug naar dat
hersenvormig aanhangsel. In geval van een reactie, zijn de hormonale waarden in
het bloed laat. Waren ze hoog, dat zou dat betekenen dat er een soort stapeling
plaatsvindt omdat het hersenvormig aanhangsel bij uitblijven van een reactie
heel gezellig signalen blijft versturen. Alles om de eierstokken maar aan de
gang te krijgen. Als je enigszins in de overgang bent, maar de eierstokken doen
nog een beetje mee en brengen een eicel tot rijping, dan zou dat een tijdelijke
daling van de waarden kunnen laten zien …
“Niemand thuis”
We hoeven er niet moeilijk over te doen … de waarden in mijn
bloed waren extreem HOOG. Hetgeen betekende … ik vulde het zelf niet aan want “misschien
had ik het wel verkeerd begrepen” en dus keek ik mevrouw Prof.Dr. vragend aan
...
Mijn hersenvormig aanhangsel haalt alles uit de kast, maar
krijgt mijn eierstokken niet aangezwengeld. Ze zijn niet te porren voor welke
activiteit dan ook, ofwel “ze zijn onomkeerbaar met pensioen”. Pfff hoe blij
kun je worden van een “pensioendatum”.
Ze beaamde mijn constatering “soms zit het tegen, maar zo af
en toe mag het ook wel eens een beetje meezitten".
Feest!
 |
| Altijd wel een feestje. Vieren maar! |
Geen opmerkingen :
Een reactie posten