‘Alles sal reg kom’ krijgt een update 2.0 ofwel “Alles kóm reg!”

Tijd voor een upgrade, hoog tijd zelfs. Een toevoeging aan mijn motto is ook op zijn plaats. Die toevoeging is weliswaar niet van mijzelf maar voelt lekker “La Vita è bella!”
Met een uitroepteken want mensenlief, wat werd ik afgelopen zondag lekker wakker. Bizar is een understatement.

Een paar dagen zat ik ondergedoken. Ik had mij in het diepe gegooid ergens in Vught (niet bij de nonnen en evenmin in de bajes J). Het ging om een persoonlijkheidstraining waar ik moest voor de volle honderd procent diende te gaan. Cento per cento was de naam van de training. Zo goed en kwaad als het ging liet ik mijzelf gaan. Frustraties leefden zich uit en diverse malen hoefde ik slechts mijn ogen te sluiten of de tranen prikten al achter mijn ogen om vervolgens vrij over mijn wangen omlaag te biggelen. Ze leidden een eigen leven.
Zaterdagmiddag raakte ik (door een toevallige opmerking van een andere deelneemster) bij de kern. Ik mepte mijn verdriet en frustraties eruit.


Bij het wakker worden bedacht ik zondagochtend dat mijn rug geen pijn deed. Ik was soepel en voelde mij uitgerust. Het was nog lang geen tijd voor de ochtendbijeenkomst en de wekelijkse vuile was thuis in Veldhoven was ver weg.

Met mijn i-Pod oortjes (ja ja “ear-Pods”) in mijn oren luisterde ik naar wat “Le plus beaux Avé Maria’s”. Mooie stemmen die zonder instrumentele begeleiding de mooiste liederen zingen (althans zo voelt dat voor mij). Wat een rust. Liggend op mijn buik (ook zoiets, altijd een garantie voor pijn in de onderrug) begon ik te schrijven aan dit stukje.

Opeens was er zaterdagavond de rust in mijn hoofd en lijf. Zomaar een detail. Vraag mij niet op één been te gaan staan, maakt niet uit welk been. Ik val direct om … althans, dat deed ik altijd. Altijd moest ik een steuntje zoeken, een schouder, een muur of paal, iets. Zaterdagavond lukte het opeens, nog niet met de ogen dicht, maar toch, vanuit het niets was er opeens balans.

Zondagochtend zat opeens de levensformule, mijn nieuwe doel en motto, in mijn hoofd gebeiteld alsof het in marmer is gegraveerd. Ik stond te popelen om mijn tekst te delen met de groep. Het gevoel was duidelijk ‘Alles, maar dan ook álles, sal, nee! Alles kóm reg!