Hulp van boven bestaat

Hoe bizar kan het leven lopen. In februari 2006 zat ik al geruime tijd thuis zonder werk. De baan die ik al anderhalf jaar bij een zorginstelling had, was beëindigd omdat de andere secretaresse plotseling terugkwam uit de ziektewet. Mijn ogen werden daarna gelaserd en ik moest op zoek naar een andere baan. Dat wilde maar niet lukken. Mijn motivatie was ook wel ver te zoeken. Mijn eigendunk eveneens. Ik was alweer veertig jaar geworden. Wie zat er nou op mij te wachten? Veel gaten in mijn loopbaan, een grote letter K op een van die gaten, depressies etc. Moeilijkheden in de opvoeding van Marieke maakten het leven niet veel makkelijker. In die tijd wisten we nog niet wat er met haar aan de hand was. Als je de professionals (of in ieder geval een aantal van hen) moest geloven, lag het allemaal aan moeder … en daar kun je het dan mee doen.

Op een wanhopig moment, het was toen carnavalsvakantie.

"Margriet, bel even met Popov"

Jaren terug (we hebben het over 1989) werkte ik bij de Rijksdienst Beeldende Kunst en op een maandag kwam de directeur bij mij binnengelopen op het secretariaat met een verzoek. Zijn eigen secretaresse (een mannelijke uitvoering, maar de functie secretaris is natuurlijk anders – dus secretaresse) was met vakantie en er moest iets geregeld worden.

Hij was kort tevoren in Rusland geweest en had daar ene Popov gesproken, niet de clown dat snapte ik wel maar ik vroeg ook niet wie het wel was. Nu werd er het aankomende weekend een Chagall tentoonstelling geopend in Frankfurt en daar zou Popov ook komen. De directeur wilde Popov nog een keer spreken. Het ging ongetwijfeld over de Königs collectie uit het Hermitage. Dat kon ik ook wel raden. Er was een toegangsbewijs nodig en het idee was dat ik even zou bellen naar Popov om een kaartje te laten reserveren.