21,5 jaar geleden werd ik voor het laatst werd bestraald. Dat was in november 2002 als afronding van mijn borstkankerbehandeling. De nabestralingen moesten ervoor zorgen dat de kanker niet terug zou keren. Dat deed het ook niet, maar wel een nieuwe ronde met nieuwe kansen in 2023 en daarna in 2020 nog een. Die laatste primaire ronde gooide de boel overhoop en zorgde een half jaar geleden voor uitzaaiingen. Gisteren zaten we opnieuw bij de stralingsarts in het Catharinaziekenhuis. Sinds 2002 was ik daar niet meer geweest. Het is niet mijn reguliere ziekenhuis. Maar voor bestralingen moet je daar zijn. Anno 2024 is alles in het Cathrien anders. Ik herkende niets.
Na wat gedoe met medicatie werd ik in februari overgezet op een ander soortgelijk middel en warempel, de depressies bleven dit keer uit. Het werd afwachten of de medicatie ook zijn werk zou doen. Een paar weken geleden zaten we bij mijn nieuwe oncoloog. De andere had besloten naar een ander ziekenhuis te vertrekken. Niet zo leuk, maar niets aan te doen. We bespraken de resultaten van de ct-scan. Ik had ze al online gezien. Goed en slecht nieuws. Om te beginnen waren de bloedwaarden onveranderd stabiel en goed. In de long is de tumor iets gekrompen. De botuitzaaiingen daarentegen zijn gegroeid, niet veel maar toch. En met name in het bekken en de schouder. Van mijn schouder voel ik sinds een week of zo eigenlijk niets meer. Maar dinsdag na Pinksteren stond ik naast mijn bed en zakte ik bijna door mijn linkerbeen van de pijn. Vanuit het niets. Tweede Pinksterdag hadden we nog een stukje gefietst, maar dat was alleen maar naar de Praxis, 4 km heen en ook terug. Elektrisch. Dat kan het niet zijn geweest. Tot slot was er dit keer ook iets te zien in de lever. Oeps. Maar volgens de radioloog zou dit ook een cyste kunnen zijn. De oncoloog stelde dat hij hier verder geen onderzoek naar gaat doen zolang de bloedwaarden daar geen aanleiding toe geven. De lever functioneert immers goed. Het is wachten op vergelijkingsmateriaal op een volgende scan.
Inmiddels gaat de pijn aan mijn bekken op en neer. Soms loop ik alsof er niets aan de hand is, het andere moment kan ik niet zonder kruk. Naar het bos met de boxers blijft hooguit beperkt tot een mini rondje. Zij klagen overigens niet, bos blijft bos en zolang er modder en water te over is …
Terug naar gisteren. Met de stralingsarts namen we de ct-scan beelden door. Ze wees aan waar het botvlies is aangetast en benadrukte dat dit ‘rechts’ is. Ik merkte op dat ik juist links last ervaar en niet op die specifieke setjes van botonderdelen. De pijn zit op een bijna intieme plek. Mijn schaambot. Ik hoef er maar tegenaan te duwen en het doet al pijn. Maar op de scan is dus niets maar dan ook niets te zien. Wat moet je met zo’n lijf. Onbetrouwbaar als wat. Blind bestralen op wat er niet te zien valt, gaan ze natuurlijk niet doen. Wel kunnen ze de zichtbare plekken bestralen, wie weet levert dat toch enige verlichting.
Als dat niet zo is, zit er niets anders op dan een invaliden parkeerplaats te laten aanleggen en een invalidenkaart aan te vragen. Gisteren zijn ze in de straat begonnen met herinrichting. Er wordt bijna gevochten om de parkeerplaatsen langs ons huis. En de bezoekers van de Albert Heijn aan de overkant hebben nog niet besloten een andere super op te zoeken. Chaos dus. Waar we voorheen eigenlijk altijd de auto kwijt konden langs het huis, wordt dat nu rondjes rijden in de buurt. Deze situatie gaat zeker een half jaar duren. En tegen de tijd dat het klaar is, is ook de nieuwbouwflat op de hoek van de straat opgeleverd. 56 appartementen en al die mensen willen natuurlijk hun auto kwijt. Misschien sowieso maar die kaart en parkeerplek aanvragen.
In de tussentijd strompel ik vanmiddag weer naar mijn auto die te ver weg staat en ga ik voor mijn eerste bestralingssessie. Ik krijg er vijf in totaal. Vandaag t/m woensdag a.s., het weekend uitgesloten.
Er was nog een dingetje. De oncoloog vroeg of de denosumab (botversterker) al met me was besproken. Oeps. Miscommunicatie en iemand die het vergeten is door te zetten. Ik was in de veronderstelling dat dit bij de letrozole hoorde en ik was inmiddels overgezet naar tamoxifen. Mogelijk dat de tamoxifen zijn werk beter gaat doen nu ik ook aan de botversterkende injecties ben gezet. Maar de eerste aandacht van de oncoloog gaat dus naar de pijnbestrijding. En ik, ik laat het dit keer maar over me heen komen.
