 |
| Volgende week moet Gert-Jan weer werken. Nachtdienst, ook dat nog. Maar nu nog even niet. Gelukkig maar want we willen naar zee. |
 |
| Jammer dat hij prikt ... |
Een klein geluk bij dit “ongeluk” is dat het echte hete weer
volgende week voorbij is. De voorspellingen voor Den Haag zijn een graad of 22
en mogelijk wat neerslag. Misschien zijn de weergoden mij gunstig gezind en
zorgen ze ervoor dat het hélemaal geen strandweer wordt. Jammer voor de overige
vakantiegangers, maar ik begin het gevoel te krijgen dat ik alle medewerking
verdien om het daardoor zo leuk en makkelijk mogelijk te hebben. Ik ga niet
stiekem hopen dat de chemo moet worden uitgesteld omdat bijvoorbeeld de
bloeduitslagen niet goed zouden zijn.
De vorige keer waren de witte bloedplaatjes wat aan de lage kant. De kans bestaat dat dit nu een nog lager getal oplevert. Maar ik wil door. Ik voel me geweldig en wil geen vertraging in het proces. Het idee dat je dan ontvankelijker bent voor infecties en besmetting neem ik op de koop toe. Het is niet echt de tijd van het jaar dat je door iemand wordt aangestoken met een virus of zo. De mazelen heersen in de bijbelbelt en de scholen zijn landelijk dicht. Dus ook de kinderen brengen niet zomaar iets mee naar huis. Het kriebelhoestje dat sinds mei mijn ademhaling af en toe van slag brengt, begint al aardig bij mij te horen. Het lijkt een beetje een chronisch gevalletje te worden. Maar die houdt mij niet van de chemo!
Omdat er voor gisteren voor het zuiden van het land hoge
temperaturen waren voorspeld, had ik bepaald dat we al vroeg naar het strand
zouden vertrekken. Uiterlijk 8 uur. Wie niet klaar zou zijn, had pech. Alleen
Martijn wilde thuis blijven. Zijn X-Box was voor de gelegenheid naar beneden
gehaald zodat hij op groot tv-scherm zich uit kon leven op zijn foute spel “Black
Ops 2”.
De meiden gingen wel mee en de reis was voorspoedig. Zonder
enige vertraging – een enkele kortstondige verstopping op de snelweg
daargelaten – bereikten we Den Haag. Richting Kijkduin werd het al wat drukker
(foto) met strandgangers. Maar daar slaan wij altijd af richting Scheveningen
om halverwege onze bestemming te bereiken. Bij onze bestemming was het op de
parkeerplaats nog vrijwel uitgestorven. Als
eerste klas kenners parkeerden we zodanig dat bij het huiswaarts gaan de auto
volledig in de schaduw zou staan. Op het strand was ook al zoals verwacht nog
ruimte zat om een lekker plekje uit te zoeken. Dat bleef de hele dag zo. Het is
duidelijk dat ze bij het journaal niet weten dat er strandjes zijn langs de
Noordzeekust waar het prima toeven is zonder “hutje mutje” te hoeven zitten.
Wij hadden zeeën van ruimte. Maar laat iedereen maar denken dat dit ondenkbaar
is in het hoogseizoen tijdens een hittegolf.
 |
| afslag richting Plaspoelpolder. We zijn er bijna. |
 |
| Langzamerhand wint Raku ook de vriendschap van Merel |
 |
| Veel gaan er al zo vroeg naar Kijkduin. Wij niet! Wij weten een beter plekje. |
 |
| Dag Kijkduin, wij slaan rechts af. |
 |
| Richting de Kwartel |
 |
| Wat is het hier toch mooi |
 |
| Prima fietsroutes hier |
 |
| De zee ........... |
 |
| Zelfs distels zijn mooi |
 |
| Bedjes voor het ultieme strandgevoel van pubermeisjes |
In de tussentijd vermaakten Roef en Raku (onze logé) zich
opperbest. Raku wist Roef zover te krijgen door het zeewater te plonzen. Een zeldzaamheid want Roef houdt echt niet
van water. Raku bleek ook nog eens een zwemkampioen te zijn. Na het badderen en
rollen in het zand waren de beide beestjes schoner dan schoon. Blijkbaar heeft
Raku het daar niet zo op want ’s avonds bij het wandelen in het park besloot
hij even ergens in te rollen. Een nadere inspectie van Gert-Jan leverde Raku
een gedwongen bad op. Hij had liggen rollen in een konijnenkadaver. Hij
onderging zijn bad lijdzaam en schuldbewust. Het is dat hij onze allerliefste
logé is en de allerbeste vriend van Roef. Want eerlijk is eerlijk, die twee
zijn stapelgek op elkaar.
 |
| Zwemles |
 |
| Opeens gaat Roef helemaal los in het water |
 |
| Dolle hondenpret |
 |
| Zo hebben we Roef nog nooit meegemaakt bij het water |
 |
| Raku vond één keer in het diepe genoeg en vond een omweg |
 |
| Uitrusten met je beste vriend |
 |
| En wat doen pubermeisjes? |
 |
| Raku komt even bij op een rustig plekje na 'zwemmen in het diepe' |
 |
| Zo rustig was het om ons heen was |
 |
| Zeeën van ruimte op het strand zelfs tegen het middaguur |
Een aantal meters links van ons lag helaas één minder fijn
gezelschap. Op Twitter verklaarde ik hen tot een stel kakelende heksen. Ze leverden
te veel lawaai (een naar mijn idee hekserig lachen op vol volume). Volgens de
dochters toonden ze véél te veel onsmakelijk bloot. Ik moet bekennen, het zag
er net aantrekkelijk uit. Te dik en dan allemaal topless. Wat vinden die vrouwen
daar toch aan? Of willen ze soms extra kansen scoren op hogere percentages voor
huidkanker? Je zou het bijna denken. Ik hoopte eigenlijk dat ze hun bezemstelen
zouden pakken om weg te vliegen zodat de rust kon wederkeren op het verder
heerlijke strand.
 |
| Bijschrift toevoegenDe nederzetting van de 'heksen'. Ze waren even met hun bezemstelen weggevlogen om helaas weer terug te komen met hun lawaai en onsmakelijke blootheid. |
 |
| Hondjes hebben niet zoveel nodig: Een beetje schaduw. |
 |
| Een beetje bescherming van je grote vriend |
 |
| Is Roef hier een beetje jaloers? Nee hoor, lekker schaduwplekje |
|
| Op zijn tijd een dutje |
Er liep weer aardig wat flink verbrand vlees rond. Geen
jongeren hoor! Ik heb het hier over mensen die ruimschoots volwassen zijn.
Mensen die terugkomend van een wandelingetje de parasol die ze bij zich hebben
weg zetten om hun roodverbrande vlees vooral nog even verder te kunnen roosteren.
Die zullen pijn hebben geleden toen ze ’s avonds onder de douche stonden. Ik
zie de blaren in gedachten tevoorschijn komen. Je moet er wat voor over hebben.
Roef en Raku zoeken instinctief de schaduw op om een dutje
te doen. Misschien zouden mensen ook beter af zijn met een hersencel of wat
minder zodat ze instinctief doen wat goed voor hen is. Maar ik moet daarbij een
bekentenis doen. Ik had mij niet ingesmeerd. Dommer dan dom, ik weet het, maar
ik heb continue – op een kort loopje naar het water en in de andere richting
naar het toilet daargelaten – onder de parasol gezeten, volledig in de schaduw.
De verbranding is niet erg, slechts een beetje rood. Maar ook in de schaduw dus
voortaan SMEREN!
Het was een bijzondere dag met ook nog een bijzondere
ontmoeting. Bij onze vorige stranddag had een nieuwe ‘Twitter-vriend’ al te
kennen gegeven dat hij in Scheveningen zat en de mogelijkheid geopperd dat we
elkaar tegen zouden komen. Dat was niet gebeurd. Even lopen vanaf Scheveningen
naar de Kwartel is verder dan het lijkt. Je moet bovendien ook nog weer
helemaal terug en wat als je elkaar niet weet te vinden! Ik zit er niet altijd
op te wachten om digitale contacten te ontmoeten. Maar deze vriend is iemand
waar ik heel erg goede gesprekken met heb gehad en helemaal niet altijd over “akelig
ziek zijn”. Gewoon over andere dingen. Leuke dingen waar ik het veel liever
over heb.
Gisteren gaf ik via Twitter aan dat we weer op ons plekje
zaten en instrueerde ‘de groene parasol te zoeken’. Toen ik op een gegeven moment op mijn gsm op
Twitter keek, zag ik een bericht. “We zitten op het terras. Mogen we even gedag
komen zeggen?”. Duh! Natuurlijk. Ik liep met gsm in de hand richting het
strandpaviljoen en Twitterde “zwaai eens”. Ik ben wat kippig en niet alles
dringt tot mij door. Maar toen ik slechts een paar meter van hen verwijderd
stond, stonden ze op en zwaaiden nadrukkelijk. Hoe bijzonder is het dat je een
nieuwe vriend krijgt via Twitter. Je ontmoet elkaar uiteindelijk voor het eerst
in levende lijve. Dat doe je per toeval op het Haagse strand. Dan kom je er
vervolgens achter dat je misschien 15 minuten bij elkaar vandaan woont.
 |
| Zoek de groene parasol! Er waren er welgeteld 5 dus niet zo heel moeilijk als je weet hoe ik er uit zie! |
Tot mijn grote vreugde vloog er een Apache over. Een vlucht meemaken in een Apache helikopter staat op mijn denkbeeldige Bucketlist. Toen aan het begin van de Amerikaanse deelname aan de Golfoorlog de Apaches moesten worden aangevoerd, vlogen ze massaal over de regio Den Haag. De lucht zag er zwart van. Ze werden bij Rotterdam verwacht om te worden ingescheept voor hun reis naar de Golf. Die grote zware spinnenkoppen hebben op mij een enorme aantrekkingskracht. Ik wil een keer meevliegen.
Er kwam nog een helikopter over maar die was van de
reddingsbrigade. Deze vloog heen en weer tussen Scheveningen en Kijkduin. De
reddingsboot voerde dezelfde handelingen uit over het water. Een politiewagen bezocht
het strandpaviljoen. Daar moest worden uitgerukt voor een onbekende reden maar
mogelijk iemand die onwel was geworden. De agenten renden met koffers naar
binnen. In het water werd diezelfde middag gezocht naar een in problemen
geraakte zwemmer. Het blijft gevaarlijk. De wind kwam vanuit het noorden en
zorgde voor perfecte koeling maar de enigszins aflandige wind zorgt voor een
gevaarlijke stroming en ook nog een legioen aan kwallen. De kwallen hebben we
gelukkig niet gezien. Het was warm maar goed te doen. Heel iets anders dan toen
we bij thuiskomst uit de auto met airco stapten. We stapten zo ongeveer in de
sauna. Wat een verschil. Er zit niets anders op dan vrijdag weer naar Den Haag
af te reizen. Wat een aangename straf.
 |
| De helikopter is weinig meer dan een stipje aan de hemel. |
Op de terugreis zagen we een aparte wolk. Ik maakte een foto en bij het plaatsen op Twitter fantaseerde ik of de “aliens” waren geland of dat er een nucleaire bom was ontploft. Het antwoord volgde via het RTL4 journaal bij het weerbericht en later zelfs via een ex-collega op Twitter. Het bleek een heus “aambeeld” te zijn. Gelukkig maar, want mijn opties waren niet om naar uit te kijken. Nu kan ik tenminste uitkijken naar vrijdag. Morgen nog het interview voor de huis-aan-huis krant van het MMC en ’s middags de bloedafname en controle voor de derde chemokuur van aanstaande maandag.
 |
| Aliëns of een nuclaire bom? Gelukkig maar, het bleek een aambeeld te zijn. |
Geen opmerkingen :
Een reactie posten