Vakantieverhalen - Haagse rozenbottels en heimwee

Stop de rozenbottel geur maar in een parfumflesje
dan ik heb nooit meer heimwee naar de zee.

Regelmatig heb ik last van heimwee naar de zee. Dan vraag ik me af hoe het toch is gekomen dat ik Veldhoven verkoos boven mijn leven in Den Haag. Oké, die ruil deed ik voor de liefde van mijn leven. Ook na twintig jaar wil ik die vent van mij voor geen goud meer kwijt. We zijn bekvechtend begonnen. Dat was de opzet van mijn contactadvertentie “iemand om de zomer mee te kunnen bekvechten”. Het heeft door de jaren heen met terugkerende regelmaat enorme vuurwerkshows met grote knallers opgeleverd. Maar de liefde is sterk en we horen bij elkaar.

Af en toe denk ik heus wel “val kapot”. Gert-Jan denkt met minstens zoveel regelmaat hetzelfde over mij. Maar, we horen bij elkaar en waren en blijven voor elkaar bestemd. De manier waarop we elkaar vonden, spreekt boekdelen. Ik zette na aandringen van mijn oudste broer en zijn toenmalige vriendin, later vrouw, inmiddels “ex-maar-trouwe-vriendin-en-bonuszus-van-mij” een contactadvertentie. Die advertentie verscheen o.a. in de Volkskrant. Die zaterdageditie werd gekocht door een kerel in Amsterdam. Die kerel ging een weekendje chillen bij een vriend in Veldhoven en nam zijn krantje mee. Die krant gaf hij aan zijn “Brabantse” vriend met wat omcirkelde advertentietjes. Die leken hem wel wat voor die Brabander. Een van de advertenties, je raadt het al, die was van mij.

070 “humeurig type zoekt lekkere vent om deze zomer mee te bekvechten”

Het ambacht gemaakt van tin
"de Wagenmaker"

Het vervolg heb ik in mijn blog al eens verteld liefde-van-mijn-leven. Ik verruilde al snel mijn Haagse bovenverdieping aan de Archimedesstraat voor De Wagenmaker in Veldhoven. Ik wist dat de overeenkomst tussen een-huis-in-een-straat-met-de-naam-van-het-beroep-van-mijn-overgrootvader geen toeval kon zijn. Daar lag mijn bestemming.

Rozenbottelstruiken met de zee op de achtergrond.
Zet mijn huisje hier maar neer Postcodeloterij.

Maar toch, de heimwee. Die blijft komen. Vooral in de zomer als er zomerse temperaturen worden voorspeld gepaard gaande met strandweer. Maar vaak is het bij ons veel mooier weer dan aan zee en in Den Haag. Dat maakt wel weer wat goed. De temperatuur scheelt al gauw een graad of 5, soms nog véél meer.

Maar als in Veldhoven het kwik van de thermometer oploopt tot boven de 30 graden, dan breekt de heimwee in alle hevigheid los. Dan weet ik dat het ook in Den Haag zomer moet zijn. Bij 25 graden is het immers prima toeven op het strand. Dan moet ik naar zee. Dan wil ik naar de Kwartel.

Strandpaviljoen "de Kwartel"
mét gratis WiFi op het strand

Bij andere uitstapjes wordt nog wel eens gesputterd over Roef die niet mee kan. Maar bij de Kwartel gaat die vlieger niet op want op het rechter gedeelte van het strand zijn de honden van harte welkom. Ze mogen spelen en ravotten, ze mogen zwemmen zoveel ze willen. Het enige probleem is Roef zelf: hij houdt niet van water. Maar al kon hij praten dan had hij toch geen zeggenschap. Roef gaat mee. We zorgen altijd voor een schaduwplekje en daar ligt hij dan heerlijk en ontspannen. Hij kijkt relaxed om zich heen, rolt zich af en toe in het zand en lebbert af en toe een slootje schoon kraanwater-vers-van-de-waterpomp uit een bakje.

Roef heeft zijn eigen strandbeleving.
Niet die van een gemiddelde hond,
maar Roef is dan ook een bijzondere hond.

Parkeren is nog nooit een probleem geweest bij “mijn strandje”. Gisteren ook niet. Het parkeerterrein was bij lange na niet vol. De Haagse kinderen moeten deze week immers nog naar school en voor de rest van midden-Nederland moet eveneens de vakantie nog beginnen. Het strand was nog net niet uitgestorven. Ruimschoots plaats voor iedereen. 



Moeiteloos parkeren bij de duinen

Maar voordat je op het strand bent, dat overigens bij die specifieke opgang enkel lopend of fietsend bereikbaar is, moet je een stukje door de duinen. Lopend een minuut of tien. Je begint met de klim tegen een steile duinpan waarna een vlak stuk volgt. Als je die klim een paar dagen herhaalt, dan weet je weer precies welke spieren er in je kuiten zitten. De verzuring is dodelijk, maar die hebben we er graag voor over. Vervolgens glooit het pad omlaag tot waar de fietsenstalling en de waterpomp zich bevinden. Het eerste deel van de route wordt omgeven door voornamelijk brandnetels. Maar vanaf het vlakke stuk na een stukje “bos”  zijn de duinen van het open gedeelte begroeid met gele en roze bloemen. De roze bloemen horen bij een enorme hoeveelheid rozenbottelstruiken. De geur die deze struiken, bloemen en bottels afgeven, geven je het ultieme zomergevoel. Kon ik die geur maar in een potje stoppen. Dan ging die geur mee naar Veldhoven en zou ik nooit meer heimwee voelen.



Door de duinen op naar het strand

Gisteren, toen we opnieuw door de duinen liepen naar het strand, werden we  verwelkomd door de rozenbottelgeur. Ik  hoorde mijn man én kinderen iets zeggen waarbij ik acuut spijt had dat de filmcamera niet draaide. Ze riepen allemaal “ik zou hier best willen wonen”. “Yes”, riep ik uit “we gaan verhuizen naar Den Haag”.

Door de computer crash en
het gelijktijdig doorbranden van de externe harde schijf,
zijn we teveel foto's kwijtgeraakt.
Tijd voor nieuwe tastbare herinneringen.

Maar natuurlijk bedachten ze ook wel dat ze dan heimwee zouden krijgen naar hun vrienden en vriendinnen. Naar school gaan, zou ook wel lastig worden, bedacht Merel. Ik stelde voor een andere mbo-opleiding voor haar te zoeken en anders moest ze op de fiets naar Boxtel. Alle gekheid op een stokje: dat gaan we natuurlijk niet doen. Ik doe het met de foto’s en de rozenbottelgeur in mijn gedachten. Met zulke herinneringen kom ik de heimwee wel door. In de tussentijd is voor de komende periode een hittegolf voorspeld. Geen verrassing wie er van haar heimwee wordt afgeholpen.

Zeldzaam als ik op de foto ga.

Heel af en toe mag ik ook op de foto.
Soms ben ik nog blij met het resultaat ook.
Meestal niet en blijf ik achter de camera.

Een zeldzaam uitgestorven strand bij meer dan 25 graden.

Beach models

Gisteren kreeg ik van Marieke opeens haar zegen om als zij allemaal het huis uit zijn met haar papa te verhuizen naar het strand. Ze kan er wel mee leven. Ik snapt het helemaal! Dan heeft zij een perfect logeeradres voor als het strandweer is. Dan komt ze met haar eventuele toekomstige gevolg bij ons bivakkeren. Prima meid, breng de vuile was maar mee. Tegen die tijd heb ik vast en zeker allang een nieuwe oorzaak van heimwee. Dan mis ik vast mijn kinderen die “veel te ver weg wonen”.

broer doet 't op 't strand met WiFi van de Kwartel
en anders zonder WiFi in de hoop op bereik

zelfportretten

Marieke vindt de Kwartel helemaal top

Maar wie zich niet insmeert,
moet later bij het Wapen van Voorschoten
een kussentje vragen om te kunnen zitten
op haar pijnlijke verbrande derrière.

Het bewijs: "they love the beach"

Het broertje wordt even getoond welke positie hij in de roedel inneemt.

Pubertalk - (WTMIFMTH) way too much information for me to handle.
De filmbeelden zijn daarom censuur opgelegd.

Mona toetjes

Mijn meisjes

Ons Opperhoofd

Aangekomen in Voorschoten

De kerktoren waarvoor mijn vaders vader acuut 'vergat'
dat het geen Roomse toren was.
Als er werd gebeld door de beheerder, dan liet hij alles vallen.
Want dan was er werk en mocht hij in de toren klimmen.
Het uitzicht over Voorschoten daar deed hij het voor
(eerste helft van de vorige eeuw).

Wat valt hier aan toe te voegen?
Mijn straatje 'de Voorstraat' in Voorschoten.
Links bijna aan het einde werd ik geboren.
Ter hoogte van de eerst zichtbare auto rechts zijn we
in 1996 getrouwd in het Baljuwhuis.

de Kauwen op het terras bij het Wapen van Voorschoten
hebben heel wat te vertellen.
Mits ze konden praten. Hier zijn heel wat BN'ers geweest
vanwege de opnames van 'Malaika'.
Goed dat de serie gestopt is.
Kunnen we er ongestoord genieten van het mooie weer.