Vakantieverhalen - Haags privéstrand

De weersverwachting voor vrijdag (26 juli jl.) was aanvankelijk ‘strandweer’. Vanwege de logeerpartij van Marieke in Lommel (België) was er een plaats over in de auto. Martijn vroeg een vriend mee en schafte een bal aan voor extra strandplezier.

Donderdag werd duidelijk dat de volgende ochtend geen strandweer zou geven en we besloten een uurtje later te vertrekken.  Voor vertrek  keek ik nog op buienradar voor de laatste voorspellingen. In de ochtend flinke buien maar de middag zag er goed uit. De voorspelling voor Veldhoven gaf de doorslag. In de zuidelijke provincies werd het benauwd en klam. We namen het risico. We konden altijd omdraaien als het niets zou zijn.

Bij aankomst in Den Haag was het nog wat frisjes, maar met de windvanger zaten we prima. Het duurde echter niet al te lang voordat de lucht boven Kijkduin donkerder en dreigender werd. Het was verwarrend want de wind kwam nu juist vanaf Scheveningen en daar was het een stuk helderder. De wolken kwamen echter onmiskenbaar onze kant op. Terwijl Gert-Jan met de jongens en de honden bij de waterlijn was, hakte ik de knoop door, haalde de windvanger uit elkaar en begon de spullen naar het strandpaviljoen te verplaatsen. We hadden niet veel langer moeten treuzelen. Het personeel van het paviljoen was inmiddels ook druk bezig voorbereidingen te treffen om het materiaal stormbestendig te maken. We bestelden cappuccino en fris en maakten grappen dat de buien maar boven het centrum van Den Haag en het binnenland moesten vallen.

Bij aankomst bleken wij een privéstrand te hebben.

Merel heeft geen idee wat er achter haar tot stand begint te komen.

Ook Gert-Jan heeft met zijn graaflessen voor de hondjes
niet zoveel door van wat er boven de Nieuwe Maasvlakte gebeurt

Graafles voor Raku



Het werd mij echt te donker. Inpakken en wegwezen!

Precies op tijd hadden we onze spullen in veiligheid gebracht

In eerste instantie leek de bui uit elkaar te worden gedreven maar al gauw vielen toch de eerste spetters. Die spetters vormden uiteindelijk een behoorlijke bui. Aangezien het voor de bui al niet druk was op het strand bleef er in het paviljoen dan ook voldoende ruimte voor de strandgangers die de bui wel wilden afwachten. Een deel had het strand verlaten en de thuisreis verkozen. Die zullen zeker een nat pak hebben gehaald. Nat worden is nog het minste, met onweer door de duinen met honden en/of kinderen zou ik nooit verkiezen boven schuilen in een veilig paviljoen. Zulke buien duren immers nooit écht lang. Daar waait het veel te hard voor en zeker boven zee volgen de opklaringen snel.

Je zou denken dat de opklaring daar in de verte te zien was.
Niets was minder waar. Daar moest het front naar toe.
Liefst zo snel mogelijk.

Opeens deed het hemelwater er niets meer toe.
Nieuwe terrasbewoners

De opgevers

Lege trappen

Verkleefd aan hun telefoontjes

Jongens van 13

Bij het losbarsten van de bui was geen tijd geweest
om de tafels af te ruimen

De opklaringen werden een feit.

Tussen de eerste spetters en het zichtbaar worden van de eerste blauwe lucht zaten hooguit 40 minuten. Die eerste blauwe lucht verscheen boven de Zandmotor met op de achtergrond de rookpluimen op de Nieuwe Maasvlakte van Europoort. Toen ik foto’s stond te maken van het uitzicht kreeg ik kreeg nog wat uitleg van een oudere heer. Hij vroeg of ik wist wat ik zag. “Europoort” zei ik en hij wees naar de Zandmotor die zichtbaar was als een lichte vlek in de verte. Hij vertelde van de gascentrales op de Nieuwe Maasvlakte. Twee peperdure centrales die zijn daar neergezet omdat gas véél vriendelijker is voor het milieu. Maar wat blijkt? Beide centrales staan stil. Het is namelijk gebleken dat kolen momenteel véél goedkoper zijn, en dus … draait de kolencentrale op volle toeren.

In de verte de Zandmotor en de Nieuwe Maasvlakte

Ons privéstrand is er weer bijna klaar voor.
In de verte bordje "einde hondenstrand".

Zouden de trappen nog lang leeg blijven?

En het strand? Bleef dat voor ons gereserveerd?

Door de regen was het behoorlijk afgekoeld, maar vanaf het moment dat de lucht openbrak, herwon de zon haar zomerse kracht. In een mum van tijd was alles weer droog. De jongens mochten hun spierballenkracht laten zien en kregen de opdracht een drietal strandbedden te halen. Gert-Jan gedroeg zich als volwaardig butler. Spreidde de handdoeken, voorzag onze vakantie-vierende-jeugd van pakjes drinken, maar pikte vervolgens zelf een bedje in.

Het uitgestrekte strand leek enkel en alleen voor ons te zijn afgehuurd. Eenzame wandelingen op een verlaten Haags strand zal Merel zelden maken. Zelfs in de winter ben je zelden alleen. Het duurde niet zo heel lang voor er weer enig leven ontstond. De meeuwen en kauwen namen bezit van de rest van het strand. Vervolgens kwam het surfklasje dat we al eens eerder  hadden gezien.

 

 

 

In de loop van de middag werd het opnieuw donker boven Kijkduin. We besloten het voor gezien te houden en pakten onze spullen. Ook de terugreis verliep voorspoedig. Een enkele file wisten we door een alternatieve route door een stukje Westland en vervolgens de A20 te ontwijken.

 

In het Westland tussen de glazen kassen zat vlak langs de provinciale weg een enorme zwaan in de berm. Bij het zien van de sloten voelde ik mijn eeuwige heimwee. De heimwee naar het water. De slootjes om de hoek van mijn ouderlijk huis aan de Papelaan in Voorschoten. In de zomer – vanaf de eerste dag na het halen van mijn zwemdiploma A – waren deze slootjes onze bestemming met opblaasbootjes. Bij de zeldzame koude winters van mijn jeugd waren diezelfde slootjes omgetoverd tot gratis ijsbaan. Na school gingen we klunend op onze schaatsen naar het ijs. Af en toe klunend was je in heel korte tijd in de polder en kon je eindeloos schaatsen.

Gelukkig wordt het vanaf komende donderdag alweer strandweer. Dan ben ik er weer helemaal klaar voor.