Vakantieverhalen - Weg van de snelweg

Nog geen week geleden deed ik een oproep op Twitter dat ik iedereen een fijne vakantie wenste. Ik vroeg of iedereen vooral wilde genieten want als “gedwongen” thuisblijver zit ik echt niet op “zeur-verhalen” te wachten. Wij gaan niet met vakantie maar als iemand vraagt wat wij hebben gedaan, dan hebben wij wel wat beleefd. Als Boxer Roef kon praten, zou hij het ook wel weten: “een mega-avontuur”.

veilig achter de vangrail

’s Morgens heb ik nog gewerkt en de bevestiging gekregen van het allerbeste nieuws dat ik kon krijgen. Nu lijkt het door ons avontuur bijna te worden vergeten. Maar het geheim heb ik via Twitter al de wereld in gestuurd. Ik was te hyper en te blij om het langer voor mij te houden. Op mijn verzoek daadwerkelijk door mijn collega geknepen blijkt het geeneens een droom. Het is waar en ik slaap niet. Gisteren ben ik met terugwerkende kracht vanaf 1 juli jl. volledig hersteld gemeld. De verzuimperiode is afgesloten. Ondanks mijn situatie ben ik vooralsnog volledig geschikt voor mijn werk.

Mijn dag kon niet meer stuk. Alle onzekerheden van de afgelopen maanden over de nog veel minder zekere toekomst zijn hiermee van de baan. Aan mijn gezondheid en herstel wordt gewerkt. Maar over de rest van de toekomst hoef ik mij geen zorgen meer te maken.

Ik was klaar voor onze plannen voor de rest van de dag en ging naar huis om man, kinderen en hond op te halen om naar zijn broer en vrouw te gaan in de buurt van Roermond. We waren er al heel lang niet meer geweest. Zij wonen ongelooflijk mooi en buitenaf. We hadden allemaal zin in. Geen kind dat sputterde en thuis wilde blijven. Kort voordat we vertrokken, vertelde ik Gert-Jan dat ik een fluittoon hoorde bij het gasgeven. Ik vroeg mij hardop af of het iets met de aanjager of airco te maken had. Ik opperde dat als de auto het tot november zou uithouden, dat hij dan misschien van zijn jubileumgeld van het werk (25 jaar dienstverband) op zoek zou kunnen naar een leuke auto. Zijn passie is auto’s speuren op internet. Maar had ik die opmerking wel moeten maken. Want wel vaker als ik iets zeg, gebeurt er iets.

We vertrokken nadat Gert-Jan de auto had beluisterd. Hij hoorde niets. Onderweg leek het geluid uit de radio te komen. Zodra die uit ging, was de fluittoon weg. Mijn eerste tweet ging de ether in. Er zouden er nog véle volgend, maar op dat moment hadden we nog geen idee wat er komen zou.

Op naar familie in 't Reutje (Ambt Montfort), Limburg. 17 juli 13 om 1:40 's middags ·

Gestrand langs de A2,
1400 m voor Maasbracht

Het was rustig op de weg en voorspoedig kwam de afslag Maasbracht in zicht. Opeens ging de vaart eruit, Gert-Jan gaf aan dat het dashboard “alarm” gaf. Motormanagement nam de boel over. Voor ik het wist, stonden we stil op de vluchtstrook, vlak voor hm-paaltje A2 rechts 215,9. We vroegen ons af hoe we Roef veilig achteruit de auto moesten krijgen. Voor het eerst had Gert-Jan het tussenscherm gesloten “voor als er iets zou gebeuren”. Voor de veiligheid van Roef, want dan kon hij niet door de auto richting de voorruit schieten. Er werd geroepen om de riem, waar was die? Niet te vinden, niet in de auto. Zijn halsband had hij om. De riem bleek achteraf thuis in de tuin te zijn achtergebleven op de bagagedrager van de fiets van Gert-Jan. Met z’n allen stapten we via de passagierskant uit. De kinderen werden over de vangrail heen gejaagd en voorzichtig ging de achterklep open. Roef moest niet in zijn blijdschap naar buiten springen en door een auto gegrepen worden. De vrachtwagens scheurden rakelings langs de auto, toeterend waarom we daar zo dicht langs de streep stonden. Sorry hoor, de auto doet ’t echt niet meer. Stuur vasthouden en naar de kant manoeuvreren zat er niet in gezien de situatie.

Roef deed zijn reputatie eer aan en bleef braaf in de auto tot hij bij de halsband was gepakt, sprong eruit en kroop onder de vangrail door. Onrustig was hij wel. Die vangrails zijn overigens behoorlijk hoog. Echt charmant erover heen klimmen met een zomers jurkje valt niet mee. Er onderdoor kruipen vond ik ook niet echt een optie met alle prikkelplanten die er groeiden.

Terwijl Gert-Jan contact opnam met de ANWB (lang leve het mobiele tijdperk waar je geen paal hoeft te zoeken), twitterde ik verder. Ik moet bekennen dat een zwak voor sensatie wel in mijn genen zit. Als kind raceten we ook naar de brandweerkazerne als het alarm afging in ons ouderlijk huis in de gang (pa bij de vrijwillige brandweer). Was er iets te beleven, dan stonden wij als kinderen zo mogelijk te kijken. Ik rook een avontuur. Ik had ik had de grootste lol, kon het niet laten en twitterde dus mijn tweede tweet.

Wie maakt mijn kids blij?
Snappen niet dat dit avontuur is?

17 juli 13 om 2:05 ’s middags

De kinderen waren aanvankelijk niet zo vrolijk; de eerste gsm was al leeg en er was niet zo heel veel te beleven naar hun zin (ik dacht daar, zoals ik al vertelde, anders over). Ik was blij met mijn flesje water in mijn tas. Goed voor Roef als we lang moesten wachten. Later bleken ook de beide dochters een flesje water bij zich te dragen. Roef gaat bij opwinding altijd druk aan het hijgen en wordt nogal dorstig. Maar met de watervoorziening zat het dus wel goed. Groot was mijn lol toen ik later een reactie binnenkreeg van de ANWB. Op dat moment waren we al geruime tijd in veiligheid. Maar in de tussentijd vertelden we de kinderen dat ze de matrixborden in de gaten konden houden. Ik twitterde mijn opluchting over het water en de visueel zichtbaar wordende reddingsactie.

Gelukkig
flesje water voor @roefdeboxer in mijn tas. 

Wachten op wegenwacht. 

Als matrixborden aangaan, komt hulp. 

17 juli 13 om 2:07 's middags

We konden de matrixborden zien en wachtten geduldig op het verschijnen van minstens één rood kruis. Een sleepwagen kon anders nooit fatsoenlijk bij ons komen. Afsluiting van de rechter baan was noodzakelijk voor een veilige aftocht. Een plezierig schuldgevoel groeide in mij en ik waarschuwde via Twitter de aankomende reizigers en nam de schuld van een eventuele file op mij.

File bij Roermond richting zuiden is zo onze schuld. Sorry, auto kapte ermee.17 juli 13 om 2:08 's middags

Een ex-collega was zo vriendelijk om mijn bericht te retweeten.

Yes, we worden gered. 17 juli 13 om 2:21 ’s middags 

Terwijl we geïnteresseerd over de vangrail keken wat er allemaal aan ons voorbij scheurde, liet onze redder in nood helemaal niet lang op zich wachten. Er waren 17 minuten verstreken sinds we met de kinderen en Roef veilig achter de vangrail waren beland. Toen had ik mijn eerste tweet “langs de snelweg” verzonden. Een dik kwartier later kon mijn tweet over onze redder in nood de ether in.

Direct gingen de matrixborden aan en werd onze voorspelling bevestigd. De rechterbaan ging acuut dicht, de linker bleef op 70 km en daarmee het verkeer op veilige afstand van ons.

Met de redding nabij steeg het humeur van de kinderen. Het avontuur nam duidelijk gestalte.

 

Pubers weer blij. 
17 juli 13 om 2:24 's middags 

De auto werd op de oplegger gemanoeuvreerd met Roef veilig achterin.

En het matrixbord is aan.
Rechterbaan Roermond is dicht naar t zuiden 
17 juli 13 om 2:22 ’s middags






Zo gingen we vroeger naar het strand. 

Allemaal bij elkaar op schoot. 

6 op de voorbank.

Arme @roefdeboxer zal wel denken.
Wat doen ze nu wéér.
17 juli 13 om 2:31 ’s middags

Wij moesten met z’n vijven voorin bij de chauffeur. Hij had géén dubbele cabine. Martijn ging direct naast de chauffeur. Met zijn spierballen gemakkelijk vasthoudend tussen de stoelen/bekleding om zich heen. Hij hing zo’n beetje in de lucht boven de versnellingspook als een jeugdige Jury van Gelder maar dan zo’n cocaïne. Daarnaast zaten de meiden bij elkaar op schoot. Als één na laatste klom ik omhoog de wagen in. Toen pas kwam Gert-Jan. Ik bedacht dat een omgekeerde volgorde prettiger was. Ik bij hem op schoot. Maar ook hij balanceerde in de lucht om mij niet te pletten. Zo gingen we vroeger ook naar het strand voordat de veiligheidsgordels op de achterbank werden geïntroduceerd. Volwassenen achterin en allemaal minstens een kind op schoot.
De achterbak eveneens volgeladen met kinderen was geen uitzondering. Nu voelde het anders en ik grapte dat we nu de politie niet tegen moesten komen. Echter direct na het verlaten van de afslag, amper 1400 meter vanaf de plek waar we waren gestrand, reden we langs het politiebureau. Daarnaast was het ANWB servicestation. Toen de auto van de oplegger werd afgereden, reed een politie surveillancewagen het terrein op. Ze vroegen of wij de sleutel van het ANWB kantoor hadden. Er was alarm afgegaan. Ik vroeg me af of dit door ons kwam, maar het leek toeval te zijn.

Veilig gearriveerd bij steunpunt St. Joost Maasbracht. 
Daar is niemand. Bellen met meldkamer.
 17 juli 13 om 2:42 ’s middags

Terwijl de berichten van de ANWB binnen kwamen via mijn gsm, liep Gert-Jan even naar de auto en kwam terug met een twijfelachtig bericht. De autoradio deed het nog. Het liedje dat hij hoorde maakte hem er niet geruster op. Nuchtere aardappel dat hij is, leek dit een voorspelling te zijn. Het was Adèle met haar James Bond nummer.

Radio auto doet het nóg ... Adele zingt This is the end ... #voorteken? 17 juli 13 om 2:48 ’s middags

Toen zag ik het bericht van de ANWB dat ze mij een bericht hadden gestuurd van 2.43 uur. Ik reageerde terug.

@MargrietSchetse Gelukkig staan jullie veilig achter de vangrail, Margriet. Succes nog even met wachten. ^DG

17 juli 13 om 2:43 ’s middags

Cool, ANWB tweet mij: "@ANWB: @MargrietSchetse Gelukkig staan jullie veilig achter de vangrail, Margriet. Succes nog even met wachten. ^DG" 17 juli 13 om 2:51 ’s middags

Ik liet hen weer weten dat we veilig waren afgevoerd.

@ANWB we zijn wéér veilig.

17 juli 13 om 2:51 ’s middags

@MargrietSchetse Gelukkig maar, nu genieten van het zonnetje :) ^DG

17 juli 13 om 3:18 ’s middags

Ondertussen was Roef wel een beetje de draad kwijt en zocht een koel plekje op nadat hij het ANWB kantoor al helemaal had onderzocht en doorsnuffeld.

Goeie koffie bij de @ANWB
 17 juli 13 om 3:09 ’s middags

De monteur was amper gearriveerd bij het kantoor toen hij de deur opende en als eerste vroeg “wie van de dames er het eerste naar het toilet wilde”. Wat een service. Wij hoefden geen van allen. Vervolgens bood hij koffie, thee, fris of soep aan. Limburgse gastvrijheid. Overduidelijk. Gert-Jan is opgegroeid in Roermond en omgeving, maar dat maakt niet uit. Dat wist de monteur nog lang niet want aan zijn accent is niets te merken van zijn jeugdjaren. Ik twitterde door.

Ook de dochters raakten een beetje thuis en moeder twitterde door. Een moeder “veilig weg van de snelweg” moet toch ook wat te doen hebben. Verstand van auto’s heb ik niet, twitteren, dat kan ik wél!

Dan vermaken ze zich weer bij @ANWB 

St. Joost Maasbracht

17 juli 13 om 3:15 ’s middags

Haha "@ANWB: @MargrietSchetse Ziet er gezellig uit dames. Maak er nog een mooie dag van met z'n allen :) ^DG" 17 juli 13 om 3:53 's middags

De auto bleek niet te maken. De reparatie gaat wel goedkomen maar niet dezelfde middag. Gert-Jan belde zijn broer met een update en vroeg hem mij, de meiden en Roef op te halen. Hij zou met Martijn wachten om opgehaald te worden door het verhuurbedrijf dat voor vervangend vervoer zou zorgen.

Met de vervangende auto zouden zij de kant van zijn broer opgaan. Tussendoor werd onze Volvo naar een garage gebracht in Maarheeze, een stuk dichter bij huis. De leenauto kunnen we vrijdag in Eindhoven afleveren. Het komt allemaal goed.

Tussendoor kwam een echtpaar met hun auto. Er moest een lampje worden verwisseld. Zij gaan daarvoor naar de ANWB. Ze vroegen mij of ik dat kon, en ik vertelde dat we net van de snelweg waren gehaald en dat mijn man met de monteur even weg was om een en ander te regelen voor vervangend vervoer. Hij nam contact op via de praatpaal voor de deur. De monteur en Gert-Jan kwamen terug. De monteur kroop direct achter het stuur van de man, waarop zijn echtgenote verschrikt uit de auto sprong en op de traptreden voor het station plaatsnam. Ik verwoordde haar schrik: “wat dacht u mevrouw, hij rijdt met mij weg. Gauw de auto uit?”. Ze beaamde mijn constatering. Ik lachte in stilte.

Vervolgens arriveerde mijn zwager en kwamen we toch nog in ‘t Reutje en de vlaai met zwarte pruimen en de koffie stonden binnen enkele tellen op tafel. Ons uitstapje ging verder in de zalige tuin van mijn zwager en schoonzus in ’t Reutje. De meiden gingen met mijn schoonzus mee naar het landje aan de overkant van de weg. Daar heeft ze haar edele viervoeters staan. Als we daar zijn, is het vakantiegevoel optimaal.

Voordat we naar huis reden, werd er nog een frietje gegeten bij de friettent van onze neef, die overigens nét weg was. Het smaakte er niet minder om zo vlak langs de Maasplassen.

Door al mijn getwitter was ook mijn telefoon leeg geraakt en zo was mijn contact met de rest van de wereld via de sociale media in coma geraakt. Ik had nog wat conversaties af te ronden. ’s Avonds weer thuis liet ik de ANWB en anderen weten van onze avonturen.

@ANWB het was écht vakantiegevoel. Pech onderweg naar familie. Ben je er bijna, stopt auto op onmogelijk punt. Amper berm achter vangrail. 17 juli 13 om 9:05 ’s middags

Dank @ANWB riem van de hond lag thuis op tafel ... Waar schouderband vrouwentas al niet goed voor is #hondenriem. Veilig weggekomen A2 berm. 17 juli 13 om 9:07 ’s middags

Gert-Jan vertelde dat het hem verbaasde “hoe relaxed” ik dit avontuur doorstond. Ik kan er niets aan doen. Het was mijn vakantie van dit jaar. Een mini-vakantie met een mega-avontuur “hoe kom je weg van de snelweg”.

Daardoor was ik inderdaad relaxed ook toen de monteur arriveerde bij het ANWB servicestation. Hij had zijn late lunchpakket in zijn handen en vertelde dat hij dat even op ging eten. Wij vermaakten ons prima op het bankje.

Ik las een reactie op Twitter hoe ik met ons avontuur omga.

Irene vd L. ‏@Ireentje227u

@MargrietSchetse enerverend dagje weg... Je maakt ook hier een soort uitje van!!!

17 juli 13 om 3:43 ’s middags

Ik besef ik dat er inderdaad een nieuwe Margriet aan het roer staat. Nog niet zo lang geleden zou ik volledig over de rooie zijn gegaan bij eenzelfde situatie. Ik zou er absoluut de lol niet van hebben ingezien. Ik zou alleen maar hebben gedacht aan wat het allemaal gaat kosten en of onze bestemming wel bereikt zou worden. Ik zou me zorgen hebben gemaakt over hoe we thuis moesten komen en of ons geplande dagje naar het strand nog wel door moest gaan. Maar ik weigerde onze dag te laten verpesten.

Ik verbaasde me wel over de zogenaamde toevalligheden. Behalve dat ik de goden weer leek te hebben verzocht met mijn suggestie over een andere auto te zoeken, had ik meer opmerkingen gemaakt die om een reactie leken te vragen. Het lijkt alsof ik het avontuur op ons heb afgeroepen.

Die ochtend had ik onze V70 geroemd vanwege haar zuinige verbruik, zelfs bij stadritjes en bij haar kilometerstand van ruim 408.000 km op de teller.

‏@robverstegen12 juli

Auto's die klokje rond gaan, zijn zeldzaam. Deze nederlandse Volvo V70 heeft meer dan 1.000.000 op teller http://www.autoweek.nl/video/3523/klokje-rond-volvo-v70 …

@robverstegen onze v70 heeft ruim 408.000 op de teller. Gemiddeld verbruik 5,4 liter diesel per 100 km met véél korte ritten. #blijdatikrij 17 juli 13 om 9:50 ’s ochtends

@robverstegen en vervolgens gaat dieselpomp kapot op A2 Maasbracht. Volvo v70 408.000 km 17 juli 13 om 5:11 ’s middags

@robverstegen en een avontuur dat onze V70 vandaag beleefde op de A2 vlak voor Maasbracht! We gaan lang nagenieten #wegvandesnelweg

Ik weet het, ik moet niet roepen dat iets het goed doet, dat is vragen om problemen. Bij de melding over het fluittoontje in de auto had ik gevraagd of het iets duurs zou zijn. De eventuele aankoop van een andere auto hou ik altijd af. Soms denk ik wel aan geld hoor, zeker als het om auto’s gaat. Dat vind ik toch wel zonde. Voor mij is het niet meer dan een vervoermiddel om van A naar Z te komen en het leven te leiden dat ik voor ogen heb. Hoe een wagen er uit ziet, maakt mij niets uit.

Heb ik het weer voor elkaar? De cirkel is rond. Bij iedere meevaller, zeker als die onverwacht is, valt er steevast een onverwachte rekening door de brievenbus. Het bericht altijd duidelijk: “denk niet dat je er rijker van wordt”. Ook nu gaat het natuurlijk weer geld kosten.

Maar we gaan er niet minder door genieten. Dat is mijn voornemen. Ik weet wat mij te doen staat. Het leven wordt niet leuker door te zitten mokken op de bank. Je wordt er niet minder ziek door als je op de bank zit, je wordt er zeker niet gezonder van. Maar door er op uit te trekken, maak je wel wat mee.