Chemo 2 - Tamtam

Toen ik hoorde dat ik aan de chemo moest, kon ik alleen maar denken aan haaruitval. Met het verlies van mijn haar zou ik zichtbaar ziek worden. Iedereen zou het weten. Nu mag iedereen het van mij weten, ik maak er immers geen geheim van. Maar ik wil dat iedereen het weet, omdat men het wéét, niet omdat met het ziet.

Altaise sjamaan beslaat de tamtam
(Foto: Sergej Borisov, begin 20e eeuw)

Twee chemokuren verder, met mijn eigen haar nog stevig op mijn hoofd, werpen de vruchten van mijn blog zich af. Wachtend op de aanvang van een tenniswedstrijd van Martijn zat ik op het terras bij de desbetreffende tennisvereniging. Een tennismoeder die ik al lang niet meer had gezien, sprak mij belangstellend aan. Door de manier waarop ze vroeg hoe het ging, wist ik dat de tamtam zijn werk gedaan. Wat ben ik er blij mee.

Niets is zo moeilijk als de vraag “hoe is het?” beantwoorden als je niet weet of iemand op de hoogte is. Ik wil mensen niet overvallen met mijn nieuws. Al helemaal  niet tijdens een tenniswedstrijd van onze kinderen. Men verwacht een gezellig praatje. Bij de tenniswedstrijden van de kind(eren) doen we als ouders heel wat sociale contacten op.

Wat moet ik dan doen bij zo’n vraag? Zeggen “ja, goed hoor, lekker, en met jou?”. Als ze dan een week later via een ander horen van ‘mijn ziek zijn’, of haaruitval wordt een feit en je komt elkaar opnieuw tegen bij een volgende wedstrijd maar nu met een pruik op …

Er zijn nog steeds mensen die het niet weten. Ook mensen die ik regelmatig bij de tenniswedstrijden tegenkom en waarmee ik altijd wel een praatje maak. Maar niet met iedereen ben ik ‘close’ op Twitter/Facebook. Ik wil ze niet overvallen maar het gaat gebeuren, vroeg of laat. Over een maand of wat valt de huis-aan-huis editie van het MMC bij velen op de deurmat en komen ze er alsnog achter. Tegen die tijd bestaat de kans dat ik uiterlijk veranderd ben, misschien herkennen mensen me dan niet meer. Hoe zal ik er dan uitzien?

Zo zit ik hier in dubio. Moet ik mensen aanspreken, inlichten of doe ik het via een omweg. Moet ik iemand, waarvan ik wil dat die het weet en/of er op voorbereid is als het zichtbaar wordt, gaan volgen op Twitter of Facebook? Grote kans dat diegene denkt “hé leuk …”. Vervolgens ziet diegene dan mijn berichten voorbij komen …”.
Ben ik dan goed bezig of ben ik juist een aandachtsvrager, of zelfs lomp? Misschien kan iemand er wel helemaal niet mee omgaan.

Misschien hebben deze twijfels juist weer te maken met mijn nog niet zo heel stevige zelfvertrouwen. Geen idee, maar het liefst heb ik dat iedereen het weet en dat we daardoor zo normaal mogelijk kunnen doen. Gewoon omdat het leven doorgaat, voor iedereen, maar ook voor mij. Gisteren nog na familiebezoek kreeg ik een mailtje dat ze helemaal vergeten waren ‘rekening met me te houden’, puur omdat ik er zo goed uitzag. Er was niets aan mij te zien of te merken. Zo wil ik het houden. Weten en erkennen dat ik ‘ziek’ ben maar dat er meer is.

Zal ik dan gewoon hier een oproep doen aan mijn lezers? Lieve mensen: laat de tamtam maar werken. Voel je niet bezwaard mijn bericht te verspreiden. Zorg dat iedereen het weet dan kunnen we lekker verder.