Een dure madam

Twee jaar geleden zat ik met man en kinderen in het Continium Science Center in Kerkrade. Kort mijn mijn diagnose in mei 2013 schreef ik hier ook al over. Daar werd een presentatie gegeven door de ‘White Stig’ van Top Gear. Gert-Jan en Martijn zagen het helemaal zitten … een ontmoeting met de Stig, ook al was het niet de voor-hun-gevoel-échte-Stig.

Natuurlijk sprak hij geen Nederlands, maar onze kinderen konden het aardig volgen. Op een gegeven moment vertelde hij over zijn begintijden van de formule 1 races in de VS en hij vroeg het publiek te raden naar het Amerikaanse budget van toen. Niemand kwam in de buurt en ik stak mijn vinger op en noemde het exorbitante bedrag van 500 miljoen USD.

Bron afbeelding

Gekscherend antwoordde hij “You’re right Madam. I can see that you are a High-Maintenance-Woman”. Ik lag bijna onder mijn stoel van het lachen. Nu ben ik nooit van het zuinige soort geweest en kan ik een zekere aanleg voor ‘shopaholicism’ zeker niet ontkennen. Maar ik weet het gelukkig binnen de perken te houden.

Bron afbeelding

Dat geldt helaas niet voor mijn ziektekosten. Die lopen ongetwijfeld de spuigaten uit. Onlangs probeerde ik bij mijn ziektekostenverzekering te kijken naar de stand van zaken. Maar die hebben ze nog niet digitaal beschikbaar. Naar verwachting wordt dit in het eerste kwartaal van 2014 gerealiseerd. Ik ben benieuwd of dan ook mijn operatie van volgende maand er bij zal staan. Daarmee zal de score door het dak schieten. Bij mijn operatie zijn een man en vrouw of twintig aanwezig. Twee teams die ieder worden aangestuurd door een plastisch chirurg en een team aangestuurd door de algemeen chirurg. Drie vrouwen aan de leiding.

Als dochter van een vrijwillig brandweerman groeide ik op met enige sensatie. Al snel fietsten we (althans dat probeerden we) achter de brandweerwagen aan om te zien of er iets sensationeels aan de hand was. 

Regelmatig viel er wel iets te beleven naar ons idee. Gelukkig kwam later de semafoon in beeld, want de brandweerwagen was natuurlijk lang niet altijd bij te houden. Zeker niet als de plaats van onheil niet in de buurt was. Met de speaker boven de voordeur konden we afwachten wat er waar aan de hand was. Zo hoefden we ons niet langer in het zweet te fietsen voor een ‘loos alarm’.

Met mijn sensatiebewuste gevoel zou ik best een keer een (verkorte) verfilming van mijn operatie willen terugzien. Kijk die ingreep kan met gemak 8 tot 12 uur gaan duren (bij een enkelvoudige ablatie met reconstructie uit de buik). Bij een tweezijdige vervanging zou het nog langer kunnen duren. Als het dan toch zo lang gaat duren, dan gaat het minstens zoveel geld kosten. Meer dan een volledige werkdag voor 20 professionals en het gebruik van de operatiekamer etc. … Dat zal een lieve duit moeten zijn. Dan kan er toch ook nog wel een cameraman/vrouw aan worden toegevoegd. De film mag dan best voor promotionele doeleinden worden gebruikt … Als ik ‘m maar mag zien.