“Schat, ben ik lelijk?”

Hoe je het ook wendt of keert, je uiterlijk gaat er niet op vooruit bij een serie chemokuren. Je gezichtsuitdrukking verandert met het uitvallen van je wenkbrauwen en wimpers. Velen krijgen een bolle toet (in mijn geval was dat nu juist welkom geweest. Zo af en toe bedenk ik mij dat wat opvulling niet onaardig zou zijn. In mijn geval staat het traject garant voor een nog smaller snoetje.

Daar blijft het niet bij als je ook nog een horrorbehandeling aan een traanbuis doorstaat. Het gevolg is een blauw oog. Dat is overigens voor het eerst in mijn leven, dus ook die kan op mijn lijstje van “ook dat heb ik al gehad”. Het lijstje wordt zo onderhand een beetje overdreven lang.

Maar goed, ik wil het over mijn uiterlijk hebben. Al met al wordt het steeds lastiger om er een beetje “fris en fruitig” uit te zien. Oog make-up rond mijn gehavende oog is natuurlijk uitgesloten. Het andere oog wel voorzien van make-up zou er al helemaal idioot uitzien. En zo voel ik mij een beetje lelijk en vooral onaantrekkelijk.

Om half drie ’s nachts naar bed gaan omdat je de tijd vergeet bij het vullen en updaten van je iPod (nog ongeveer 106 GB aan ruimte te gaan), doet je uitstraling natuurlijk ook geen goed. Ik maakte er vannacht een melding van op Twitter.

Oeps, laat nooit een ADHD-er zonder toezicht haar iPod bijwerken. Opeens ziet ze dat het al 2.10 uur in de ochtend is #ventheeftnachtdienst

gauw m'n glas leegdrinken, opruimen en naar boven ... anders komt straks#ventuitnachtdienst en zit ik hier nog met snurkende @roefdeboxer

Ik wist dat hij vroeg of laat vannacht wel een keer op Facebook zou komen en mijn melding zou ontdekken. Achteraf bleek hij door een collega te zijn geïnformeerd over mijn activiteiten. Gelukkig heeft manlief meer vertrouwen in mij dan zijn collega’s. Die gingen er vanuit dat ik gezelschap zou hebben. Natuurlijk en dan nog Twitteren ook … (heren: “ik ben niet blond”).

G-j Schetselaar Als de ventindenachtdienst van huis is dansen de vrouwen op tafel.....

Voor het eerst zou ik willen dat het nu carnaval was. Ik zou voor het eerst in bijna dertig jaar bereid zijn mij te vermommen. Mijn huidige voorkomen kunnen verhullen zou zo gek nog niet zijn. Ik zou lekker een week lang (of zo lang als nodig) met een masker willen rondlopen. Maar tegen de tijd dat het carnaval is, is de operatie al achter de rug en ben ik per definitie uit de running.

Toen Gert-Jan vanochtend uit zijn nachtdienst kwam en in bed kroop, vroeg ik hem naar de bekende weg. Maar ik wilde wel de waarheid. Ik constateerde dat ik er niet “mooier op werd”. Hij mompelde wat en ik vroeg nadrukkelijk om bevestiging of ontkenning. Ik kreeg een bevestiging. Mmmm, wilde ik dat horen? Eigenlijk niet en ik vroeg of hij dan nu “aan het “rondkijken” was”. Nee, natuurlijk niet want hij houdt van mij.

Gelukkig zijn er nog kinderen in mijn leven. Zij vertellen vast de waarheid. Dus vroeg ik Marieke naar de bekende weg. Ik vertelde “dat papa mij lelijk vindt” (ja ja, beetje fout is het wel). Ze keek heel verbaasd en veegde mijn “lelijkheid” zonder pardon van tafel. Ik ben volgens haar helemaal niet lelijk. Ik toverde de “selfies” op mijn gsm tevoorschijn (nee, ze zijn té lelijk, ik laat ze niet zien) en vroeg of ik er volgens haar anders uit zie dan op die foto’s. Volgens haar wel, “want” zo zei ze “met een slechte camera kun je alleen maar slechte foto’s maken”. Nu zeurt de jongedame al een tijd om een nieuwe gsm en ik haakte er op in door te zeggen: “Oh, dus ik ben de eerste die een nieuwe gsm nodig heeft …”. Die zag ze niet aankomen.

Allemaal zotheid natuurlijk. Maar het is mooi om te zien, te voelen en horen dat je in de ogen van je kind “altijd mooi bent”. Het moet wel liefde zijn. In de tussentijd hou ik voor de zekerheid een slag om de arm en geloof ik toch maar op mijn eigen oordeel. Voorlopig zie ik er nog niet zo fruitig uit. Maar ik weet het: “Margrietjes” vallen onder het onkruid en komen vroeg of laat vanzelf weer tot bloei. “Alles sal reg kom”.

Onkruid vergaat niet