Nu het nieuwe jaar is ingeluid, weet ik nog steeds niet of
ik nu vertrouwen moet hebben in het ongrijpbare, of in plaats daarvan maar
gewoon moet hopen op een goed vervolg van mijn behandeling. Tegelijkertijd
besef ik dat de eerste maanden na de diagnose een stuk leuker waren dan de
maanden nadat een deel van mijn haar begon uit te vallen.
 |
| Bron: kafttotkaftbetweenthelines |
Maar met het uitvallen van mijn haar en het vallen van de
bladeren daalde mijn algehele humeur. Het kwartje is op zijn plaats gevallen.
Inderdaad: kanker is nog altijd niet leuk en dat gaat het ook nooit worden.
Ik mag natuurlijk nog altijd niet klagen want de prognose is
redelijk goed. Ik zeg redelijk omdat er eigenlijk geen duidelijke cijfers
zijn. Er is een programma om de prognose
te berekenen maar die geldt alleen bij een eerste ronde borstkanker. Bovendien
wordt daarbij geen rekening gehouden met het positieve effect van een
herceptin-behandeling. Een bijkomende handicap in een eventuele berekening is
bij mij ook nog eens de afmeting van de tumor. De tumor zelf is gemeten op 16
mm. Maar in een straal van 46 mm zaten nog een paar vlekjes waardoor nu
onenigheid bestaat over welke afmeting moet worden aangehouden. Na de operatie
volgt daar geen eenduidig uitsluitsel op omdat door de chemo de tumor is
verdwenen. Op de MRI was deze niet meer te zien. Dan zullen die “vlekjes” wel
helemaal niet meer worden teruggevonden als mijn borst over petrischaaltjes
wordt verdeeld om onder de microscoop te bestuderen.
Het computerprogramma is te downloaden. Officieel behoort
dit te worden gedaan door een medisch specialist. Het is echter vrij eenvoudig
om dit programma op je eigen laptop tevoorschijn te toveren, je persoonlijke
feiten in te voeren en de berekening er op los te laten. Het enige wat je hoeft
te doen is al dan niet ware persoonsinformatie op te geven en een account aan
te maken. Ik had de gegevens natuurlijk al met de oncoloog doorgenomen met
inachtneming van het feit dat een berekening bij mijn tweede ronde eigenlijk
niet “kan”. Zodoende wist ik welke feiten ik moest invoeren om de procenten nog
eens voor mij te zien. De getallen verschillen nogal of je uitgaat van 16 of 46
mm. Daarbij is er ook nog eens het verschil of je kijkt naar het percentage
vrouwen (want het gaat om een groot gemiddelde) dat na 10 jaar nog in leven is,
of het percentage dat na 10 jaar al dan niet opnieuw borstkanker en/of
uitzaaiingen heeft ontwikkeld.
Ik hoopte met die beelden antwoord te krijgen om een besluit
te nemen over wel of geen tamoxifen. In mijn geval – als ik uitga van de
grootste afmeting inclusief de vlekjes – zit er een verschil van zo’n negen procent
winst als ik wél aan de tamoxifen ga. Maar die kansberekening is dan nog steeds
gebaseerd op een programma dat niet op mij mag/kan worden losgelaten omdat ik
al eerder borstkanker had.
Bovendien biedt het programma – net als de tamoxifen
en iedere andere behandeling – geen enkele garantie, ongeacht hoe graag we dat
ook willen. Was het maar zo simpel dat “vijf of zelfs tien jaar lang tamoxifen”
zou betekenen dat ik dan met gemak en gegarandeerd de pensioengerechtigde
leeftijd zou halen of zelfs wel tachtig.
Wie weet zou ik dan inderdaad de akelige bijwerkingen met
gemak voor lief nemen en zien als een prijs die je betaalt voor “genezing”. Maar
het is niet zo. Wat zal ik doen? Bang blijven en gillend gek worden, of steek
ik gewoon mijn kop in het zand? Als het daar gezelliger en leuker door wordt,
misschien is het dan wel een goed idee.
Alles sal reg kom en voor mij al helemaal.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten