Lente 2014 begint in chaos

Vanochtend werd al heel vroeg duidelijk dat vandaag de “dag van de chaos zou worden”. Anders gezegd “een dagje pure ADHD”. Voordat ik met mijn benen naast mijn bed stond, had ik mijn pilletje al geslikt. Daar kon het dus niet aan liggen.

Toen ik voor de spiegel aan de wastafel stond, besloot ik een haarband te pakken om mijn gezicht te kunnen wassen zonder mijn haren al te nat te laten worden. De slaapkamer binnengelopen begon ik (vraag me niet waarom, want ik weet het antwoord niet, het gebeurde gewoon) meerdere kasten op te ruimen. Ach ja, ik weet het al weer. Het ging fout toen ik het laatje opentrok waarin ik dacht een haarband zou aan te treffen. Die lag er niet. Een paar laatjes verder, zonder een haarband te hebben gevonden, begon ik goedgemutst onze kledingkast uit te mesten en te reorganiseren (geen idee waarom, misschien om sportkleding klaar te leggen voor mijn afspraak bij de fysiotherapeut [om conditie op te bouwen voor mijn operatie]). Het was nogal een rommeltje in de kast.

Ik had de tijd want omdat er dit weekend iets fout was gegaan bij het bestellen van een nieuw maandabonnement voor de bus voor Merel (die was niet vanuit de webshop van Arriva in het systeem van de ov-chipkaart gearriveerd waardoor Merel geen abonnement kon opladen op haar ov-chipkaart. Daarom had ik beloofd haar deze ochtend op het station af te zetten als ik toch naar mijn werk zou gaan. Hierdoor zou ik dus later vertrekken dan anders, want anders zou Merel veel te vroeg op school arriveren. Dat hoeft nu ook weer niet.

Blijven jullie erbij? Bij een chaos-dag hoort een chaosverhaal, dus pak een kop koffie, thee of iets anders. Voor de verslaafden een sigaret, dan ga ik verder.

Terwijl Gert-Jan nog even naar boven kwam om dag te zeggen, wees ik naar een stapel broeken die hij vanavond mocht [moet] uitzoeken om te bepalen of ze al dan niet mogen worden uitgevoerd. Ergens achterin de kast trof ik de orthopedische schoenen die we in het ziekenhuis meekregen nadat Merel een paar jaar geleden aan haar tenen was geopereerd. Vorige week nog kwam ik de “winterhoezen” tegen die bij deze schoenen hoorden voor als het koud zou zijn en “open teen-schoeisel” niet zo prettig zou zijn. Ik had ze weggegooid omdat ik de schoenen kwijt was. Nou ja, mocht er iemand aan zijn/haar voeten worden geholpen, dan krijgen we vast wel weer nieuwe exemplaren mee. 

Toen de kasten waren opgeruimd en ik mij had aangekleed bezocht ik wederom de badkamer. Ik ging naar het toilet, stond vervolgens voor de spiegel en dacht … (voelen jullie ‘m aankomen J) … “oh ja, een haarband”.  Vervolgens heb ik maar een zijden sjaaltje gepakt die ik op ons bed had gegooid om later vandaag een nieuwe plek voor te bedenken.

 

Bijna zonder kleerscheuren vertrok ik met Merel naar Eindhoven. Ja ja, bijna want het stond vast dat het chaos zou blijven. Met mijn jas aan en tas met de juiste benodigdheden (denk aan toegangspasje voor het werk [erg handig als je een vroege starter bent en de deuren nog niet open zijn]) stond ik klaar voor vertrek. Ook de autosleutel had ik al gepakt en ik wilde net Merel vragen of ze klaar was toen ik iets vreemds voelde. Ik keek naar mijn voeten en bedacht dat het toch wel beter zou staan als ik mijn sloffen zou vervangen door mijn laarzen.
 

Vervolgens vertrokken we naar Eindhoven. Op het allerlaatste moment voordat ik de oprit naar de campus van de TU/e wilde indraaien, bedacht ik (hardop) “oh nee, ik moet jou (Merel) eerst nog op het station afzetten. Gelukkig hoefde ik slechts van baan naar rechts te veranderen en hoefde ik alleen maar rechtdoor te blijven rijden. Ik begon me inmiddels wel af te vragen of ik niet beter in bed had kunnen blijven liggen. Chaosdagen lopen namelijk niet altijd even goed af.

 

Het spoorloze busabonnement van Merel was gelukkig met een enkel telefoontje naar de klantenservice van Arriva geregeld. De betaling was blijven hangen. Nu stond het abonnement alsnog gereed om op te worden geladen op haar ov-chipkaart.

Op het werk gearriveerd, vergat ik natuurlijk mijn eveneens vroeg-startende collega een gelukkig nieuwjaar te wensen. Nadat we waren bijgepraat en ik mij op mijn kamer had geïnstalleerd, vroeg ik mij af waar ik mijn espresso had gelaten … die stond nog bij mijn collega en was inmiddels een flink aantal graden afgekoeld.

Vanaf het werk lopend naar het ziekenhuis zag ik een reiger en twee eenden, een mannetje en een vrouwtje. Duikelend en spelend en af en toe boven water komend zag ik ... een klein eendje. Het moet niet gekker worden op 6 januari 2014.



een punctum plug is kleiner dan klein
(bron: www.vision-surgery.com)

Om half tien had ik een afspraak bij de oogarts omdat de punctum plug die kort voor de kerstdagen in mijn traanbuis was geplaatst, naar mijn idee niet meer in de traanbuis zat. De nieuwe aio (arts-in-opleiding) vroeg waarom ik dat dacht. Bij het maken van de afspraak had de secretaresse mij al proberen wijs te maken dat volgens de oogarts die ze had geraadpleegd, mijn slechte zicht (wazig) geen gevolg kon zijn van een verloren punctum plug. Ik weet wel beter want na zoveel jaren zonder en met plug weet ik de signalen wel te herkennen. Mijn rechter oog lijkt bij ontbreken van een plug op de Sahara. De traanfilm is namelijk zodanig gebroken, dat het zicht er door wordt verminderd.



Gelukkig was het niet alleen mijn verbeelding. De punctum plug was inderdaad met de noorderzon uit mijn traanbuis vertrokken. Lekker efficiënt kreeg ik vervolgens de opdracht van de aio om een afspraak te maken (op korte termijn) met de oogarts die de plug in december had geplaatst. De secretaresse vond 14 januari een mooi voorstel. Ik dacht daar anders over. Dan zou ik nog een week zonder moeten rondlopen zonder uitzicht op beter zicht. Want de kans is groot dat ik dan weer een afspraak moet maken voor het plaatsen van de plug.

Die plug gaan we dus vergeten. Ik heb een beter plan. Op internet heb ik gelezen dat het ook mogelijk is een traanbuis permanent af te sluiten. Ik bracht dit ter sprake bij de aio en hij bevestigde dat dit tot de mogelijkheden behoort. “Maar”, zei hij … “permanent IS permanent”. Ja duh! Ik spreek Nederlands en ik weet wat permanent is. Dat lijkt mij een ideale oplossing om mijn traanvocht net wat minder snel te laten verdwijnen. Volgens de aio is er een nadeel, namelijk als de traanfilm zich toch nog zou herstellen, dan resulteert dit in een traanoog … Nou, dat lijkt mij niet waarschijnlijk in mijn geval. Twintig jaar geleden was het al een drama met mijn “maatlenzen met ingebouwde cilinder” omdat ik te weinig traanvocht had. Sinds het laseren is het bepaald niet beter geworden met de vochthuishouding van mijn rechteroog. De chemokuren van het afgelopen half jaar hebben daar – zoals verwacht – al helemaal niet in positieve zin in bijgedragen. Mocht ik besluiten vijf jaar anti-hormonale therapie te ondergaan, dan kan ik er ongetwijfeld van uitgaan dat de Sahara in mijn rechteroog een “oase” zal lijken bij wat het daarmee zal kunnen worden.

Dus: dichtbranden die traanbuis. De afspraak met de oogarts kan na aandringen wat sneller, namelijk deze week nog op donderdag. Ik ben benieuwd. Ideaal (niet zo eng) zou natuurlijk zijn als ik toch onder zeil ben op 4 februari, maar liever toch wat eerder.

Toen ik thuis kwam van mijn werk scheen de zon uitbundig en de thermometer gaf een onwaarschijnlijke waarde van 14 graden Celsius aan. Ik vertrok met Roef naar het park en hij liet zien dat ook in zijn optiek de lente is begonnen. 

Toen ik hem zal rollen in het warme gras, keek ik naar de knalblauwe lucht, maakte wat foto’s en keek naar de bankjes op het veld. Ze lonkten naar mij en ik bedacht dat ik op deze unieke eerste lentedag in januari gebruik moet maken van het moment.


Ik maakte een “selfie” en zette deze op Twitter met de mededeling dat de lente van 2014 is begonnen op 6 januari. Van mij mag de zomer volgende maand beginnen vanaf de dag dat ik uit het ziekenhuis word ontslagen met nog zeker vijf weken ziekteverlof voor de boeg.