Rust zacht Esther - Van uitstel komt afstel

Door een samenloop van allerlei toevalligheden kwam ik er begin van de afgelopen zomer achter dat een nieuwe volgster op Twitter in de straat van mijn jeugd woonde en dat haar kinderen op mijn oude basisschool zitten. Nog groter was het toeval. Haar hulp/oppas van haar kinderen is een vroegere klasgenote van mijn jongste broer. Ik schreef er indertijd een stukje over op mijn blog (Over toevalligheden).

Vanavond belde mijn broer en vertelde dat die vroegere klasgenote zojuist bij hem aan de deur had gestaan. Ik had geen verdere toelichting nodig. Ik wist wat hij ging vertellen. Verschrikt en overdonderd maakte ik een vraag van de woorden die hij nog niet eens had uitgesproken: “Is Esther dood?” vroeg ik.

Esther is inderdaad overleden. Ik wist dat ze ziek was en dat er geen behandeling meer mogelijk was. Daags na nieuwjaar ging ze 24/7 aan de zuurstof. Via Twitter hadden we contact en we spraken de hoop uit dat ze hiermee wat meer lucht zou hebben en minder benauwd zou zijn.

Al sinds onze eerste digitale contacten van afgelopen zomer nam ik mij voor om als we weer eens naar Voorschoten zouden gaan, bij haar op bezoek te gaan. Ik wilde Esther zo graag ‘in real life’ ontmoeten. Ze kwam zo sterk over, zo positief en toch zo zacht. De dingen die ze deed en waar ze voor stond en voor ging, dwongen respect af. Daarom maakte ik mij indertijd sterk om een ava te scoren, niet voor mijzelf (nou ja, uiteindelijk die ook) maar allereerst voor haar omdat ze het zo verdiende. Groot was onze hilariteit toen het lukte (De-365-dagen-van-leonr0mer).

Een week geleden keek ik naar uitzending gemist. Daar vond ik de aflevering van ‘de Reünie’ met Rob Kamphues. Samen met Rob Kamphues en in gezelschap van haar zus beklom ze een paar jaar geleden de Preikestolen in Noorwegen. Althans, ze kwam tot halverwege. Het was te hoog, te zwaar en te ver. Maar ze liet zich niet weerhouden van een poging. Na het zien van de aflevering stuurde ik haar nog een berichtje dat “als ik niet beter wist, zou denken dat ze niet wijs was”.

Maar dat was Esther en zo werkte ze haar Bucketlist af tot ze niet meer kon. Onlangs vertelde ze dat ze de zomer zeer waarschijnlijk niet zou gaan halen. Ik was overdonderd door die realiteit. Ik nam mij voor snel naar Voorschoten te gaan, zodra mijn haperende oog het zou toelaten om de afstand met de auto te overbruggen. Eerdere pogingen mislukten doordat de vakanties van het zuiden niet met die van Midden-Nederland overlapten. Door mijn eigen chemokuren was ik niet altijd optimaal en zo werd mijn voornemen steeds weer uitgesteld.

Toen ik hoorde dat ze de zomer niet zou halen, hoopte ik nog dat ze tenminste de lente zou halen en dat ik deze maand naar Voorschoten zou gaan. Dat moest lukken. Maar het is te laat. Ik ga Esther niet meer ontmoeten. Ik moet het doen met de herinneringen aan ons bijzondere contact. Op 31 december stuurde ze me een berichtje met de vraag of ik de eerste Libelle van 2014 al had gezien. Haar interview was geplaatst. Ze was terecht trots op zichzelf. Toen het interview werd gepland, had ze er al over verteld. Ze vroeg of ik, als het interview met haar niet door zou gaan (vanwege eventuele“ belangenverstrengeling” door andere interviews) interesse had om in haar plaats een interview te doen met Libelle. Esther vertelde dat ze mij ook een sterke vrouw vond. Ik voelde me vereerd, maar laten we eerlijk zijn. Zo’n sterk interview als dat het met haar is geworden, was het met mij echt nooit geweest.

Lieve Esther, je was een groot voorbeeld, een vriendin en ik ga je missen.