Nooit meer! Nee, nooit meer klim ik in een soortgelijke
attractie. Het was een rustige zaterdagmiddag en de medewerker die de knoppen
bediende, dacht misschien leuk te zijn. Anders was hij misschien in een gulle
bui. Wat het ook was, wij kregen ongevraagd een tweede ronde. De g-krachten
werden op onze lichamen losgelaten en we gingen voorover, achterover en in het
rond met een snelheid die ik niet kan verwoorden. Toen we dachten dat het klaar
was, begon het ding opnieuw. Ongewenste gevolgen na deze ‘twee-in-een’ waren
onvermijdelijk. Teveel van het niet-zo-goede: mijn broer kwam wankelend uit het
stoeltje en bleef op de planken van de trappen zitten met zijn hoofd tussen
zijn handen over zijn knieën gebogen. Ik was er niet zo heel veel beter aan
toe. We voelden ons groen en geel. We strompelden naar de poffertjestent want
de kinderen wilden wel poffertjes. Normaal niet vies van een wijntje, verkoos
ik een glaasje water. Meer durfde ik niet te proberen, poffertjes al helemaal
niet.
Waarom was ik in die attractie gegaan? Ik ga zelden in een
attractie, ook toen keek ik liever toe. Ik had mijn portie ruimschoots gehad na
een angstig avontuur in een roterende ton in Athene tweede helft jaren 80. Geen
beugels met zekeringen maar gewoon bankjes rond de buitenwand en buizen waar je
je aan vast moest houden. Ik heb alles bij elkaar gegild, overtuigd dat ik
eruit zou vliegen. Mijn vrees was niet zo gek, want met het snel toenemende
angstzweet in mijn handen, waarmee ik mij in een verkeerde houding/afstand
moest vasthouden, was eigenlijk levensgevaarlijk. Lange tijd heb ik geen
attractie meer betreden.
Maar in 2002 was ik op zoek naar een vorm van bevestiging.
Ik dacht dat ik dood zou gaan. De paardenmarkt van 2002 in Voorschoten was kort
na mijn diagnose borstkanker 1.0 en het wachten was op de operatie een paar
dagen later. Ik bedacht dat als ik die attractie zou overleven dat ik de
operatie en de kanker dan ook wel zou weten te bedwingen. Zo groen en geel als
ik uit die attractie kwam, heb ik mij nooit eerder en ook daarna nooit meer
gevoeld. Gelukkig zelfs niet bij de huidige gevreesde chemokuren.
Toen ik later
een ex-buurvrouw vertelde van onze kermisstunt en mijn link naar overlevingskansen
concludeerde dat de redding nabij was geweest. Op nog geen steenworp van de
attractie was de praktijk van huisartsen, fysiotherapeuten etc. gevestigd. Als
ik uit de attractie was gevlogen, was ik volgens haar vast en zeker door het
artsenteam opgevangen en gered. Af en toe zie ik mij in gedachten vliegen
vanuit die attractie zo in de armen van een prachtige fysiotherapeut. Het leek
me wel wat. Bijna vond ik het jammer dat alleen mijn evenwichtsorgaan in
problemen was geraakt en dat de zekeringen van de stoeltjes het hadden
gehouden.
Toen ik in 2009 met mijn zus in een achtbaan klom van
Bobbejaanland, stonden mijn dochters bijna in tranen langs de kant. Ze waren er
van overtuigd dat het niet goed zou aflopen. De Typhoon is wat mij betreft wel
heftig. Ik ben immers erg weinig gewend. Langzaam wordt je omhoog getrokken en
vervolgens val je met je cabine naar beneden om vervolgens door te schieten in
een soort spiraal. Het ging allemaal zo snel dat ik blij was dat er foto’s
waren gemaakt met telelens. Ik hoopte er net zo stoer uit te zien als dat ik me
voelde omdat ik er überhaupt was in gestapt. Maar dat was helaas niet zo. Als
ik ver genoeg inzoom op mijn gezicht, zie ik overduidelijk dat ik mijn ogen
stijf dicht houd.
Betrapt! Ik ben niet stoer. Bij borstkanker 2.0 blijf ik dan
ook maar ver van de heftige attracties. Zeker nu ik aan de chemo ben.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten