Maison de Bonneterie en wandelende goudmijnen

Maison de Bonneterie gaat sluiten. Zo luidde vandaag het nieuws. De Haagse vestiging is onlosmakelijk verbonden met mijn jeugd. Den Haag zal Den Haag niet meer zijn zonder de Bonneterie. Wie of wat wordt de nieuwe inwoner. In 1993 zag ik een wandelende goudmijn. Als ik hem toen had gestrikt zou ik het nu wel weten. Ik zou een bod doen op het gebouw aan de Gravenstraat. Het bod zou zo hoog zijn dat de eigenaar niet zou kunnen weigeren.

Bron: lift

Laatste startbewijs geweigerd … Ik ga voor goud!

Mijn bedoelde behandeling is nog lang niet klaar en daarmee “mijn strijd” nog niet gestreden. De Olympische Spelen zijn in volle gang en de Nederlandse schaatsers hebben alle records verbroken. De medailles vliegen ons om de oren. Het aantal overtreft alle Nederlandse records van weleer.

Ik word er door geprikkeld. Is het moment aangebroken om voortijdig mijn gouden medailles toe te kennen? Het is niet volgens het reglement. Een kandidaat staat zelfs nog in de wacht en heeft nog niet eens een startbewijs ontvangen, laat staan dat deze ook maar iets heeft laten zien.

afbeelding

Maar de prijzen zijn eigenlijk al verdeeld. Ik weet het allang. Meerdere kandidaten hebben inmiddels gestreden voor felbegeerd goud. Het gaat om de belangrijkste stap in mijn behandeling.

Waar zit mijn orakel?

De regelmatige lezer van mijn blog is bekend met het onfeilbare niveau van mijn onderbuik. Voorafgaand aan de operatie was daar geen twijfel over. Mijn instinct was de titel “orakel” waardig. Met de DIEP flap is een flink deel van mijn buik en vel verwijderd. Een deel heeft een nieuwe functie gekregen, namelijk als linkerborst, de rest is oneerbiedig in de afvalbak verdwenen. Ik hoop maar dat mijn “orakel” niet is weggegooid.

afbeelding

Onderbuikgevoel wint

Vandaag kwam de uitslag van het pathologisch onderzoek. De patholoog heeft mijn borstklierweefsel onderzocht. Onderweg naar het ziekenhuis realiseerde ik mij opeens dat het regende. Een licht gevoel van onbehagen maakte zich van mij meester. Ik ben niet echt bijgelovig hoor, het is alleen ... Alle gunstige uitslagen voorafgaand aan de diagnose gingen gepaard met een strak blauwe hemel en stralende zon. Slecht nieuws kwam (overigens niet vaak, slechts in de vorm van “het is borstkanker”) met regenbuien. Vandaag ... regende het. Ik zakte stilletjes weg in de passagiersstoel en pepte mijzelf op met de gedachte dat ik vooraf had besloten dat de uitslag niet echt slecht zou kunnen zijn, hoe dan ook.

bronvermelding: bubbels

Ik mis je ... Papa, zing je nog een liedje?

Ik mis je stem. Vandaag vijf jaar geleden hoorde ik hem voor het laatst. Een paar maanden eerder nam ik de telefoon op en hoorde: “Ja, met pa". Toen jij vragend vervolgde “Weet je waar ik zin in heb?”, wist ik het antwoord. Je belde niet vaak. Ik belde jou vrijwel elke dag sinds mama was overleden in 2001. Bij geen gehoor was er standaard en altijd nodeloos paniek aan mijn kant. De afstand zat me regelmatig dwars, met name doordat je hierdoor weinig kon genieten van jouw kleinkinderen.

Nieuwe borst is "Rolls Royce"

Mijn operatie wordt de Rolls Royce onder de borstreconstructies genoemd. Gaaf, ik win nooit meer dan een bak Ben & Jerry’s of een hyacinten-tegoedbon dan (en dan nog steeds zelden). Zo lijkt het dus vrij onwaarschijnlijk dat ik ooit een dure auto zal bezitten, laat staan een Rolls Royce. Maar met mijn noodzakelijke borstamputatie kreeg ik mijn eigen exemplaar. Gelukkig noemen ze het geen Ferrari want daarbij denk ik al gauw aan “Lola”.

bron logo Rolls Royce

DIEP flap - Weer thuis

Zoals verwacht valt het bij thuiskomst natuurlijk vies tegen. In het ziekenhuis had ik nog het gevoel de hele wereld aan te kunnen. Thuisgekomen voelde ik mij een stuk minder stoer en sterk. Is het de man met de hamer? Ik weet het niet. Er is veel gebeurd in het afgelopen jaar. Zoveel dat je er eigenlijk niet te vaak en zeker niet te lang bij stil moet staan.

 

DIEP flap - Verblijf @MMC met gouden polsbandje (all-inclusive)

Toen ik afgelopen maandag met mijn van-oudste-dochter-geleende koffertje bij het ziekenhuis uit de auto stapte en met Gert-Jan naar binnen liep, zei ik het gevoel te hebben alsof ik een paar salarissen kwam betalen via de uitvoering van mijn operatie. Ik denk dat ik er aardig wat voor mijn rekening heb genomen. Hele hordes personeel hebben al aan mijn bed gestaan. Bovendien nam de operatie gedurende een volledige werkdag een operatiekamer in beslag met daarbij een heel leger aan medische staf waaronder de drie chirurgen, de anesthesist en ieder voorzien van een eigen ondersteunend team. Als het om een verblijf op een cruiseschip of in een luxe vakantieresort was gegaan, had ik ongetwijfeld een gouden polsbandje om gekregen met daarop de opmerking dat "ik alles mag wat ik wens of nodig (denk te) heb(ben)".

Maandag 3 februari

Het begon al op maandagmiddag kort na de opname toen een van de plastisch chirurgen met een assistente mijn romp kwam omtoveren tot een schets voor een schilderij-in-wording. Het was dezelfde chirurg die mij begin juni van vorig jaar informeerde over de reconstructie mogelijkheden.

D-day (DIEP flap)

Morgen is D-day, ofwel de dag van de “DIEP flap”. Ik ben volledig voorbereid. De vriezer is niet gevuld en er zijn geen hulptroepen ingezet. Dat komt allemaal wel goed. Zowel de beide dochters als hun papa kunnen koken en ze hebben al bedacht wat ze allemaal willen eten. Allemaal dingen die ze bij mij niet voor elkaar krijgen, zoals kaasfondue (de lucht alleen al). Verder heb ik de meiden op het hart gedrukt dat ze moeten opletten als pa de was gaat sorteren.