George was in town

Terwijl de teller van mijn blog stilletjes de 200.000 passeert laat ik manlief naar de supermarkt vertrekken. Boodschappen doen is niet mijn hobby. Normaal gesproken gaat hij met oudste dochter, maar die wilde met zus naar de stad. Eigenlijk gaan ze altijd op zaterdag maar gisteren was hij zo lief een kennis te helpen bij het leggen van een laminaatvloer. Bij thuiskomst weigerde zijn lijf het wekelijkse uitstapje voor de weekboodschappen. Gelukkig bestaat er zoiets als de zondag. Bij gebrek aan vrijwilligers vertrok hij vroeg in de middag in zijn eentje naar de Lidl en zo liep ik de kans mis een van de helden van mijn jeugd tegen te komen.

Borstkanker: onbekende derde categorie

Volgens de gemiddelde opinie van met name lotgenoten kun je borstkankerpatiënten onderbrengen in twee categorieën. Meer niet. De ene groep bestaat exclusief uit BN’ers en de andere groep is de grote moot “de niet BN’ers”. 

Laten we als voorbeeld en uitgangspunt het artikel nemen uit de Telegraaf: (Sabine_Vancraeynest_Het_fenomeen_borstkanker). Je bent BN’er óf niet. De categorie bepaalt het “verloop” (het BN’er verloopt wordt hierbij in twijfel getrokken).

Voor zover ik weet, heb ik nooit de status “BN’er” bereikt waar ik in de loop van 2013 eventjes bang voor werd toen mijn blog plotseling viraal ging. Van dat virale karakter is mijn blog genezen. Er is allang geen file meer om mijn berichten te lezen. Kortom, ik ben géén BN’er en ga dat zeer waarschijnlijk ook nooit en te nimmer worden. Die groep valt dus af. Behalve dat dit dus ook geen uitnodiging voor het boekenbal gaat opleveren, val ik daarmee tussen wal en schip (of buiten de boot). Bij de andere categorie behoor ik namelijk evenmin.

De bazin is boos – déjà-vu

Sommige mensen moet je te vriend houden, die wil je gewoon niet boos maken, althans niet op jouzelf. Mijn bazin is boos, pislink zelfs … maar gelukkig niet op mij. Eigenlijk kan ik er wel om lachen; ik heb geen medelijden. Dat zit zo.

Mijn collega loopt net mijn kamer binnen en vertelt dat onze bazin heeft gebeld en dat ze pislink is … op een buschauffeur van Veolia in Venlo. Die heeft haar bij de bushalte laten staan omdat hij (of zij) toevallig net de andere kant opkeek naar een collega-buschauffeur die hij passeerde. Zo miste hij de bushalte en mijn zwaaiende bazin. Mijn collega zei “we laten Margriet wel even twitteren”. Dus … daar gaat mijn reputatie.

bron afbeelding

Voor mij is dit een reisje langs “Memory Lane”, eigenlijk een déjà-vu. Zo’n dertig jaar geleden hadden wij thuis vrienden te logeren uit Griekenland. Die logeerden her en der bij de verschillende vriendinnen. Op een avond zaten we bij een van de meiden thuis in Voorburg. De groep besloot nog op stap te willen en ik was moe en ging naar huis. Bij de bushalte reed net de bus weg. Terwijl ik aan kwam rennen, moest de bus stoppen, slechts een paar meter voorbij de halte, voor een rood verkeerslicht. Opgelucht klopte ik op het raampje ….

De buschauffeur keek mij aan vanachter zijn stuur vanuit zijn warme bus (… had ik nog niet verteld: “het was min-10”). Hij knikte afwijzend en gebaarde dat hij voorbij de halte was. Ik was verbijsterd. De bus kwam eenmaal per half uur en het was bijna middernacht. Zo zag ik de bus vervolgens uit mijn zicht verdwijnen richting Voorschoten.

De wanhoop nabij zonder een kwartje voor de telefooncel op zak, besloot ik te gaan lopen naar huis. Ik liep van halte naar halte, keek vervolgens op mijn horloge en vergeleek die met de verwachte aankomsttijd van de eerstvolgende bus. Het mocht natuurlijk niet zo zijn dat ik er nog een langs zou zien rijden ergens halverwege twee haltes. Zo liep ik uiteindelijk van Voorburg naar Leidschendam. In de buurt van Voorschoten kwam eindelijk de volgende bus. Verkleumd reed ik nog een paar haltes mee om vervolgens naar huis de lopen. Mijn ouders warmden mij liefdevol op en schonken zelfs een glas Cognac in … Daar hou ik nog altijd niet van.

Maar goed … “sorry bazin, ik ben nu nog steeds bozer op mijn buschauffeur van toen. De zon schijnt in Eindhoven, vast ook in Venlo ;-)”. Dat was nou een van mijn redenen om het openbaar vervoer voor altijd de rug toe te keren.

Bonus krijgen van zorgverzekering als zorgkosten drastisch verlagen - leuk idee toch?

Leuk ja, maar mijn bonus zal wel in de (al dan niet [ge-/]herwonnen) gezondheid zitten. Eigenlijk heb ik er nooit zo bij stilgestaan wat het kost om gezond te zijn, te blijven of opnieuw proberen te zijn. Ik ben me vooral bewust van het feit dat ik in deze in ieder geval weinig te kiezen had. De kosten had ik voor "lief" te nemen. We zouden wel zien waar het schip zou stranden. Een behandeling weigeren bij borstkanker of andere levensbedreigende aandoening is geen optie als het om financiën gaat. Gelukkig valt het grootste deel onder de basisverzekering en blijft de schade beperkt tot het eigen risico en eventueel een eigen bijdrage hier en daar.

Voor de meesten onder ons is dat denk ik wel zo. Je ontvangt de rekeningen, dient je declaratie in bij de verzekeraar en met een beetje mazzel krijg je wat geld terug of ga je alsnog het schip in als blijkt dat e.e.a. van je eigen risico wordt afgetrokken of helaas-pindakaas naar de categorie “eigen bijdrage” wordt geschoven.

bron afbeelding

Vogelenzangpark alias “Wietpark”

Het Veldhovense bestuur moet zich achter de oren krabben en de dorpse naïviteit van zich afschudden. Hoog tijd om oplossingsgericht te denken in plaats van de bestraffen. Vijf jaar terug haalde ons rustige “dorp” de landelijke publiciteit. Hangjongeren waren over alle grenzen heen gegaan en hadden de boel ernstig onveilig gemaakt. Al in een vroeg stadium zagen wij dit voor onze ogen (in de straat en voor de deur) gebeuren. Waarschuwingen richting gemeente en politie over een “potentiële brandhaard” werden afgewimpeld “het viel allemaal wel mee, wij stelden ons aan”. Helaas kregen wij volledig gelijk. Maar liefst 35 hangjongeren in ons dorp werden als bende opgerold en opgepakt. Zembla kwam naar het dorp en er volgde een documentaire “hoe het zo mis kon gaan”.

"Toen was geluk nog heel gewoon"

Geweldig serie, maar daar wil ik het niet over hebben. Onderwerp van mijn melancholiek is evenmin dat oeroude hitje van Gerard Cox … “T’is weer voorbij die mooie zomer”. 

Was het maar waar, sterker nog, was het maar de zomer van 2003. Die zomer begon niet eens - zoals Gerard Cox bezong - in mei. Tegen die tijd begonnen de bladeren al bijna te vallen, van pure ellende en droogte. De zomer van 2003 begon in april en was in "de maande mei van Gerard Cox" reeds in volle zwang. Die zomer van 1997 spraken de "wetenschappers" van nieuwe tijden en toekomstige zomers, men bracht het als rampspoed … Het tegendeel bleek waar en zo wacht ik nog steeds op die tropische zomers.

"neusje neusje met papa"

Margriet's moestuintje loopt uit de hand

Parsley, sage, rosemary and thyme

Eigenlijk is het de schuld van Albert Heijn. Het begon met de moestuintjes die we een paar maanden geleden kregen bij de boodschappen. Het aantal moestuintjes in huis was overduidelijk een teken dat we te vaak de straat oversteken voor een boodschapje. Gekscherend noem ik onze buurtsuper onze “provisiekast”. Het is eerder regelmaat dan uitzondering dat we drie keer op een dag de straat oversteken voor nóg een boodschap. De winkel is domweg te dichtbij om structuur te krijgen, laat staan te houden in het boodschappen doen. Is iemand iets vergeten … dan loop je toch nog een keer; kun je gelijk het karretje weer terugzetten.

App voor kankerpatiënt(e)

Zou je tevreden zijn met een informatie App van je medisch specialist? Een App waarin je informatie kunt terugvinden, afspraken staan genoteerd en antwoorden zijn te vinden op al je vragen? Nou, doe mij maar een sausje met Google!

Bron afbeelding

Op het journaal werd zojuist een App gepresenteerd speciaal voor kankerpatiënten. Het betreft een App waar de patiënt zijn of haar informatie kan terugvinden welke tijdens een gesprek met de arts niet tot hem of haar is doorgedrongen, of welke alweer vergeten is. Allerhande informatie is terug te vinden in een veilige omgeving en bovendien toespitst op de specifieke patiënt.

Zotte avonturen – zo moeder zo dochter?

Over fietstochtjes en PSV de landskampioen

bronvermelding

In mijn “jonge” jaren presteerde ik het te verdwalen op een steenworp afstand van huis. Een minuscuul dorpje 3000 km verderop in Griekenland wist ik daarentegen, bewapend met een schetsje op zak, moeiteloos te vinden. Het lijkt erop dat onze dochters des huizes niet alleen uiterlijk op mij lijken.

Bron: verdwaald

Rustig vaarwater en lammertijd

ofwel: "komkommertijd in je leven"

Wat doe je als je leven een kabbelend bestaan doormaakt? De een geniet er misschien van [sommigen weten zelfs niet beter en maken werkelijks niets-om-over-naar-huis-te-schrijven-mee] de ander vindt het dodelijk saai. Ik doe beide … [wie mij kent weet het] het is wel eens anders geweest. Tot zover is de optelsom makkelijk: “mijn leven heeft het oude ritme hervonden”.

Maar wat betekent dit voor mijn blog? Met een “kabbelend leven” ga je bepaald niet viraal en dus … dalen de kijkcijfers … Logisch want mijn leven is niet meer spannend”. Ik schrijf graag - enthousiasme over wat ik schrijf vind ik geweldig - maar met “koetjes en kalfjes” of “schapen en lammetjes” kun je de lezers [vandaag de dag] niet boeien [kort door de bocht: de gemiddelde lezer wil "pieken en dalen en bij voorkeur een beetje ellende en vreugde als sausje [on de side please]. Los daarvan: ik weet weinig te loeien of te blaten over een kabbelend bestaan.

Dus strooi ik voor de variatie en voor al mijn trouwe bezoekers/lezers [die hopen op ... ? ja wat eigenlijk?, maar ik wil hen niet kwijt - hoe kan ik hen boeien?] tussendoor wat onzin:

ooit zaten mijn haren goed ...

Als je kind niet meer thuiskomt

Het zal je maar overkomen: “je kind overlijdt als gevolg van een noodlottig ongeval”. Hartverscheurend, dramatisch, niet te bevatten”. Hoe geef je je leven een nieuwe richting na zo’n onvoorstelbaar verlies? Moeilijk, sommige nabestaande(n) lukt het niet. Maar, stel dat er sprake is opzet? Stel dat het geen ongeluk was ...

bron afbeelding

Deze week stortte een Airbus neer in de Franse Alpen, onderweg vanuit Spanje naar Duitsland … Uit onderzoek en met behulp van de gevonden zwarte doos en na het beluisteren van de cockpitgesprekken, wordt aangenomen dat de copiloot moedwillig het vliegtuig heeft laten afkoersen op  de toppen van de Franse Alpen.

Post-apocalyptisch landschap

Het voormalige huisje van mijn kinderen is onbewoonbaar verklaard

Vanochtend namen manlief en ik een laatste blik op het huisje waar onze drie kinderen ieder negen maanden hebben “gewoond”. Het was tijd voor de Novasure behandeling. Hiermee werd een definitief einde gemaakt aan ongewenste en onverklaarbare bloedingen van formaat. Mijn baarmoederslijmvlies zou rigoureus worden vernietigd.

bron afbeelding

Ondertiteling voor Randstedelingen

Claudia de Breij en Nynke de Jong en hun boven-de-rivieren- versus provinciaaltjescomplex

Op de achtergrond (tijdens het opruimen) hoorde ik vanavond de stem van Matthijs van Nieuwkerk in #dwdd. Zijn stem herinnerde mij aan de lichte irritatie die zich meester maakte van mij tijdens de uitzending van afgelopen maandag. Daar gaf Claudia de Breij aan dat ze ondertiteling nodig heeft wanneer niet-Randstedelingen aan het woord komen (op tv) met de “man/vrouw zoekende boerinnen/boeren” in het bijzonder. Nynke de Jong leverde een “toetje op mijn irritatie” met haar reactie. Die luidde quasi verbaasd “Versta je dat niet? Wij uit de provincie wel hoor”.

Haagse Harrie was in Vallekeswaahd

Hallo, mag ik mij van beide dames distantiëren? Ik mag dan al 21 jaar “in de provincie wonen”, maar als geboren en getogen Randstedeling (Voorschoten) had ik als kind op vakantie in Drenthe al geen enkele moeite een Drenth of Grunninger te verstaan. In de jaren daarna had ik evenmin moeite inwoners van andere provincies te verstaan. Natuurlijk zijn er wel losse woorden gesproken die ik niet begreep. Als mijn Haagse-import-vriendin werd gebeld door haar Venlose-mama zaten er natuurlijk wel woorden tussen waar ik geen raad mee wist … Maar de kern van een gesprek was nooit een geheim. Ik weet zeker dat ik niet de enige Randstedeling ben waarvoor dit geldt.

Eierstokken met Phoenix-krachten

Vandaag mocht ik een kijkje te nemen in mijn baarmoederholte. Aanleiding was hoogverraad, gepleegd door mijn eigen eierstokken. Afgelopen zaterdag herrezen ze opnieuw uit de dood. Ze lijken verdraaid veel op de Phoenix uit Harry Potter.

bron afbeelding "Phoenix"

Natuurlijk gebeurt zoiets op een uiterst onmogelijk moment. Zaterdag was de dag van de Benelux finale van het FIRST® LEGO® League project van mijn werk. Een van de hoogtepunten van het jaar. Ik had al jaren verstek laten gaan en eindelijk had ik weer eens zin in dat spektakel. Het was een feestje.

Update in etappes: deel 3 “Ik ben Doutzen niet”

Over de catwalk, onbeantwoorde vragen en dromen

Ruim anderhalf jaar na de diagnose van borstkanker 2.0 zit ik met een paar vragen. Vragen waar ongetwijfeld nooit antwoorden op gaan komen. Laat ik nou net niet [lees: TOTAAL NIET] kunnen omgaan met open eindjes … wie, wat, waar, waarom? Maar vooral “hoe en waarom” kon het bij zo makkelijk verlopen!?

Als ik de statistieken van mijn blog bekijk, dan kan ik bijvoorbeeld zien door welke zoekwoorden lezers naar mijn blog zijn geleid. Zoekwoorden kunnen variëren van mijn “zwak voor Tony Mora’s en "nog onbereikbaarder varianten" tot de onwaarschijnlijke rectificatie die ik “moest schrijven voor Gino Press. Een rectificatie die ik aangreep als een heuse uitdaging” [dat heeft ze een boel publiciteit opgeleverd … maar of ze daar op zaten te wachten!? Ik blijf ze raar vinden. {Ik mag zeggen wat ik vind toch? Zonder weer een nieuwe rectificatie te moeten schrijven wegens “laster”?. Ik weet dat je daar vandaag de dag in Parijs voor wordt afgestraft, maar toch, het is gewoon mijn mening, niets meer en niets minder. De mening van een “al jaren provinciaaltje”. Daar zou geen enkel “zichzelf respecterend persbureau wakker van moeten liggen [of wel?]}.

Update in etappes: deel 2 “Life is to celebrate”

Soms zit het tegen, maar af en toe "zit het mee"

Pensioendatum eierstokken, gepasseerd station of toch niet?

We hadden een feestje bij familie in de buurt van Roermond.  Zaterdag 13 november, vlak voor vertrek ging ik nog even naar het toilet … Dat doe ik altijd voorafgaand aan een autorit van 45 minuten of langer. Zeker sinds we anderhalf jaar geleden vlak voor Maasbracht achter de vangrail zijn beland … Ik heb wel eens in de file gestaan met een blaasontsteking … Als je weet hoe zoiets voelt … dan vertrek je altijd met een lege blaas … Ik zal niet in details treden. Jullie snappen het vast, zeker de vrouwen onder ons. Het kon niet, het bestond niet en ik was er al bijna anderhalf jaar vanaf, al sinds het begin van de chemokuren. Dat was eigenlijk zo’n fantastisch fijne keerzijde van de medaille. Chemo is balen, maar nooit meer menstrueren, dat ging ik niet missen, nooit! Een prettige bijkomstigheid.

En dan, anderhalf jaar later, zit je op het toilet op zaterdag, 13 november 2015. Je veeg je onderkant af, kijkt en denkt … BENG, dat is rood! Het voelde als een trap na. Amper een jaar voor mijn 50^ste begin ik toch niet opnieuw te menstrueren? Dat zal toch niet. HELP, DAT WIL IK NIET!!!

Update in etappes: deel 1 #MexiGOLANDAL-ervaring

#MexiGOLANDAL-ervaring

Gevoelsmatig dringt de tijd voor een update … Mijn lijstje groeit ongehinderd uit tot een ellenlang document dat met de regelmaat van de klok wordt aangevuld met nieuwe feiten “dat moet ik ook nog vertellen”. Dus, tijd voor een reisje langs “Memory Lane”.

bron afbeelding

In oktober was er de eerste stap van de tepelreconstructie, oudste dochter bezocht haar internetvriendin in Noorwegen. Die vriendin bleek allesbehalve “Liam Neeson uit #Taken, maar gewoon een hartsvriendin voor het leven”. Verder ging dochter nog even met school naar Berlijn en werd ze tussen neus en lippen door opeens een grote meid van 18 jaar. Daar tussendoor was er tijd voor het souperen van mijn Twitter-prijs.

#MexiGOLANDAL

Het begint ergens in november in Drenthe in een luxe boerderij van Landal GreenParcs. Tijdens het WK voetbal was ik een van de gelukkigen die een lang weekend scoorde in een prachtige boerderij. Het verblijf werd aangeboden door Bas Hoogland van Landal GreenParcs. Het enige wat ik hoefde te doen was “twitteren met vermelding van #MexiIGOLANDAL en wel na ieder (hopelijk door Nederland te scoren) doelpunt” … Ik twitterde me gek [het regende nog net geen doelpunten]. Daarmee was de kous klaar, dacht ik. Het duurde even voordat de volgende dag, in de loop van de ochtend, de radertjes in mijn hoofd de felicitatiestroom op Twitter wisten te verbinden met het besef van het daadwerkelijk binnenslepen van een “super”-prijs.

Stel, dat ik Voltaire was

 De zin en onzin van het “schrijven”

 

bron afbeelding

«Je ne suis pas d’accord avec ce que vous dites, mais je défendrai jusqu’a la mort votre droit a le dire»

Bijna driehonderd jaar geleden deed “Voltaire” uitspraken die vandaag de dag nog altijd worden aangehaald. Sommige zijn zo actueel dat je er van achterover slaat. Hij was zonder twijfel verstandig, hoogbegaafd, briljant en misschien zelfs helderziende of alwetend. Ik zeg maar wat, want ik weet het niet. Sinds het geschreven woord zijn er vele citaten (van vele wijze mensen) die de tand des tijds wisten te doorstaan, de een nog mooier dan de ander.

Aan de ene kant maak ik mij geen illusies. Over vijftig jaar vind je mijn woorden vast niet terug. Hooguit in een doos op zolder als “herinnering” bij een van mijn kinderen of (wie weet) kleinkinderen. Ik let wel eens op “wat ik zeg of schrijf”, ik ben er gemiddeld niet op uit anderen te kwetsen of voor het hoofd te stoten. Ik vind het eerlijk gezegd heel leuk en vleiend als er wel eens complimenten volgen na een bijdrage op mijn blog. Daar word ik zeg maar “ijdel” van. Maar ik maak me drukker over eventuele taal- of stijlfouten dan over een politiek/emotioneel “correcte” inhoud. Zoveel kwetsende dingen heb ik doorgaans niet te vertellen. Ik maak mij dan ook niet druk dat ik in  een ernstig conflict zal geraken door  wat ik toevertrouw aan het geschreven woord. Hoe dan ook, niets mag worden afgestraft met Kalasjnikovs.

Zeewespen, Kalasjnikovs en Charlie Hebdo

Tegengif: “Je suis Charlie”! 

Het is tijd om op te staan, massaal. “Gisteren” (7 januari 2015) is in Parijs een ultimatum gesteld. Er moet een definitie komen voor de toekomstbepaling van, voor en door de wereldbevolking.

Om te beginnen, is “gisteren” in deze context veel meer dan een grammaticale tijdsbepaling. Het mag nooit een “datum-weetje” worden in de annalen van de moderne geschiedenis “zoveelste aanslag door moslim-extremisten”. “Gisteren” is geen optelsom of logisch gevolg van de satirische tekeningen van de kunstenaars van Charlie Hebdo. De aanslag is geen heldendaad, maar een onbegrijpelijke en beestachtige slachtpartij. Er waren geen, laat staan 77, maagden te verdienen. “Gisteren” is geen interne Franse maar een wereldaangelegenheid.

Door deze bloedige aanslag is de vrijheid van meningsuiting in gevaar van meer dan 7 miljard mensen. Gisteravond waren de gevolgen al hoorbaar tijdens de uitzending van De Wereld Draait Door. Joup van ’t Hek deed daar de (voor hem) meest ondenkbare uitspraak: “Voor zijn column van aanstaande zaterdag in NRC Handelsblad gaat hij zijn woorden zorgvuldig overwegen”. Anders gezegd “hij wil nog lang niet dood”. Ik ook niet, maar genoeg is genoeg. “Je suis Charlie”.