Lange nachten

Na een fantastische, onwaarschijnlijke Eerste Pinksterdag, dacht ik goed te kunnen slapen. Niets was minder waar. Als ik twee uur geslapen heb, is het veel. Ik moest vannacht denken aan het prachtige nummer van Billy Joel “Goodnight Saigon”. De nachten die zo lang leken te duren als zes weken. Zo voelde vannacht.

We, held the day,... 

In the palm of our hands 
They, ruled the night 
And the night, seemed to last as long as six weeks 
On Parris Island 
We held the coastline 
They held the highland 
And they were sharp 
As sharp as knives 
They heard the hum of the motors 
They counted the rotors 
And waited for us to arrive 

Als je kanker hebt, ben je in oorlog met je eigen lichaam. De dagen kom je wel door. Je hoeft alleen maar afleiding te zoeken. Afleiding is overal. Gisteren was speciaal. Onverwacht stond er een vriendin voor de deur. We zijn nog niet lang vriendinnen. We kennen elkaar een paar jaar maar een echte band was er nog niet. Afgelopen zomer mochten we een paar dagen voor haar puppy zorgen en onlangs wat langer toen ze in een verhuizing zat. 

Gisteren stond ze spontaan voor de deur met de kinderen, hondje-dat-geen-puppy-meer-is én … een cadeautje. Een miniatuur gemaakt van een lucifersdoosje met daarin “Ganesha”. Die staat niet zomaar voor iets. Ganesha blijkt te staan voor 1) kracht, 2) onoverwinnelijke macht en bovenal is Ganesha “de God van de Schrijfkunst”. Die kwam ze tegen op een markt. Pas toen ze het miniatuurtje uitzocht en bedacht dat die voor mij was, kwam ze erachter waar deze Ganesha voor staat. Zoals ik al zei “niets gebeurt zonder reden”.

Na hun bezoek kwamen mijn broers. We hadden afgesproken en we gingen uit eten. Mijn jongste broer wilde trakteren, zijn belastingteruggave was binnen. Met schaamte moet ik bekennen dat we een flinke deuk in zijn kapitaaltje moeten hebben geslagen, maar wat was het buitengewoon gezellig en wat hebben we lekker gegeten. Een echte aanrader “Oakwood Grillrestaurant” in Veldhoven. Ik voel me een moordenaar maar viel al op internet bij het bekijken van de menukaart voor een heuse hele kreeft.

Bij terugkomst kwamen we onze bijna-overburen tegen. Ik liet de bom maar meteen vallen. We kennen hen al zo lang en ook mijn borstkanker 1.0 hebben ze meegemaakt. Ze schrokken zichtbaar en vroegen ons binnen. Voor we het wisten zaten we aan een wijntje en werd het zomaar véél te laat. Via WhatsApp kreeg Gert-Jan een berichtje dat andere vrienden aan de deur hadden gestaan terwijl we uit eten waren. Oorspronkelijk hadden we een afspraak maar die was afgezegd.

Vreemd hoe het gaat. Ik gedraag me al jaren als een kluizenaar, sluit me het liefst met mooie muziek en een lekker boek af van de wereld, of schrijf het leven van me af. Nu loopt mijn leven opeens vol van sociale activiteiten.

Vanochtend met ons Boxertje in het park was er ook alweer ruimte om mijn verdriet en angsten te delen. Ik kreeg spontaan een knuffel van iemand waar ik laatst een goed gesprek mee had en die ik eigenlijk nauwelijks ken. Toen ik vertelde over mijn angst voor kaal worden, stelde hij voor dat hij me wel in een rolstoel ging rondduwen. Ik hoef maar te bellen. Blijkbaar is borstkanker 2.0 nodig geweest om mij uit mijn kluizenaarsbestaan te halen.

Met de dagen komt het dus vast wel goed. Maar wat gaan we doen met de nachten. Ga ik die delen met Billy Joel?