Vandaag
stuurde ik een email-bericht naar mijn schrijfcoach, Nico Denhoorn van
Uitgeverij Priem. Het bericht kwam terug in mijn mailbox met het bericht ‘onbestelbaar’.
Ik ging op zoek op internet of er een nieuw adres was.
Tot
mijn verbijstering blijkt Nico te zijn overleden op 13 maart jongstleden. Hij
was 66 jaar.
Wat nu? Ik wilde hem vertellen hoeveel ik aan zijn tips en commentaar heb gehad. Hoe mijn schrijven mij heeft geholpen in een bijzonder moeilijk jaar. En hoe dit schrijven mij verder gaat helpen in een nog véél moeilijker jaar. Maar het kan niet meer. Ik wilde hem vooral ook uitleggen waarom ik van de ene dag op de ander in september 2012 niets meer van mij liet horen en de laatste opdracht van mijn training nooit heb gemaakt.
Dan moet het maar via mijn blog. Nico deze is voor jou. Dankjewel voor je enorme complimenten over
mijn schrijven. Ook dank voor de momenten dat je me vertelde dat het soms wel wat minder chagrijnig
mocht. Af en toe ontbrak de humor in mijn stukjes. Nico, het ga je goed en rust zacht.
Beste Nico,
Vorig jaar volgde ik een
schrijftraining bij jou. Eerst een training 'Column schrijven' en daarna een
training 'Begeleid Schrijven'. In september 2012 ben ik van de ene op de andere dag
gestopt, net voor de zesde inzending.
Tot mijn schaamte moet
ik bekennen dat ik niets meer heb laten horen.
Dat spijt me, ik heb
veel aan de trainingen gehad. Reden van de radiostilte is dat mijn leven toen
volledig in elkaar leek te zakken door psychische problemen en ik wist niets
meer om 'leuk over te schrijven'.
Die periode kwam ik door
en sloot ik op 20 april jl. af met een stukje op mijn blog. Ik noemde mijzelf
'Een sterke vrouw'. Heb ik de goden verzocht? Geen idee, misschien gebeurde dat
al vorig jaar toen ik na mijn Scala-bezoek het stukje 'Bucket-list' schreef. In
ieder geval leek mijn leven volkomen op de rails en voelde ik mij alsof ik in
een Lamborghini reed. Reacties via Twitter en Facebook op dat stukje waren
hartverwarmend. Eindelijk lachte het leven mij toe. Voor het eerst in al die
jaren vond ik het leuk om er te zijn.
Amper twee weken later
(begin mei) ontdekte ik een knobbeltje in mijn borst. Dezelfde waar ik elf jaar
geleden borstkanker had.
Ook dit keer is het
foute boel. Weer borstkanker. Geen teruggekeerde, maar een nieuwe vorm.
Agressiever en bedreigender. De behandeling wordt veel zwaarder en heftiger. Ik
noem hem 'Borstkanker 2.0'. Ondanks alle stress en spanning heb ik een wapen.
Mijn pen (lees: toetsenbord). Ik deel mijn blog en voel mij gesteund.
Ik hoop zelfs een
verschil te kunnen maken in de openheid over borstkanker. Wat Angelina Jolie
kan, kan ik ook. Ik mag dan niet 'bekend' zijn maar daar zit ik niet op te
wachten. Mijn verhaal, dat mag bekend worden.
Nico, dank je wel voor
je tips en commentaar. Mocht je tijd hebben en willen weten hoe het verder
gaat: http://margrietvertelt.blogspot.nl
Met vriendelijke groet,
Margriet
Geen opmerkingen :
Een reactie posten