Niets gebeurt zonder reden

Steeds meer raak ik er van overtuigd dat alles een reden heeft. Mijn generale repetitie voor volledig afhankelijk zijn, heb ik net afgesloten. Acht weken met mijn onderbeen in het gips was een drama voor mij als ADHD-er bij wie alles direct moet gebeuren. Ik twijfelde over mijn andere voet. Die operatie moest maar even wachten.



 



Net geopereerd
onder
plaatselijke verdoving



Toen eind januari 2013 het gips van mijn been was, maakte ik meteen een afspraak voor de volgende voet.



Uitpakken en
gips vervangen

Ik wilde het zo snel mogelijk achter de rug hebben. Begin april, de 5^e om precies te zijn, zou ik er weer aan gaan geloven. Weer acht weken gips, weer afhankelijk. Nu wist ik wat me te wachten stond, wat ik wel, maar vooral ook NIET moest doen. Zo nam ik mij voor niet eigenwijs te doen en springend op één been met één kruk bewapend de vaatwasser leeg te halen … dan val je.

 

 



Loopgips



Naarmate april dichterbij kwam en mijn geopereerde voet eigenlijk nog helemaal niet zo mobiel en betrouwbaar was, besloot ik de operatie uit te stellen. Het kwam ook al helemaal niet goed uit op het werk. Dat liep net zo lekker. En eigenlijk wilde ik – als het mooi weer zou worden – ook nog wel een keer naar het strand. Ik liet mij op de wachtlijst zetten. Het schema voor de zomer en later was nog niet beschikbaar.
 



Klaar voor de volgende voet

Alsof de duvel er mee speelt, werd ik de vrijdag na Hemelvaart gebeld door het ziekenhuis. Het schema was bekend en ik werd gevraagd of ik de volgende operatie wilde plannen. Ik gaf aan dat mijn andere voet nog niet optimaal was maar de werkelijkheid is anders. Ik wist van mijn knobbeltje. Ik had de maandag er na een afspraak bij het Borstcentrum. Ik sprak af dat ik wel zou bellen als ik weer aan een operatie toe was.

Als mijn operatie op 5 april had plaatsgevonden, had ik nu net twee weken loopgips gehad. Dan was ik een zwaar geval geworden. Dan hadden ze me kunnen opnemen in een verpleeghuis. Dan had ik dubbel mogen revalideren. Moet ik dan nu blij zijn? Denk het niet. Ik zie het meer als een geluk bij een ongeluk.