Moederliefde en One Direction in Antwerpen

Na een half jaar aftellen, afstrepen op de kalender en zelfs een countdown op onze gsm’s was het eindelijk zo ver. Onze dochters gingen naar het concert van One Direction in Antwerpen. Morgen treden de jongens op in Amsterdam. Liefst gaan ze daar naartoe om een glimp van hen op te vangen.

Toen de kaartverkoop van start ging, zou jongste dochter met een vriendin gaan. Er bleek geen plaats in de auto voor oudste dochter. Ik besloot ter plekke dat ik dan met haar zou gaan. Ik herinnerde mij maar al te goed hoe boos en verdrietig ik indertijd als 12-jarige te horen kreeg dat ik niet naar mijn geliefde ABBA mocht. Niemand wilde met mij mee. Dat zou hen niet overkomen. Vlak voor de kaartenjacht begon, bleek het plan van jongste dochter niet door te gaan en zij sloot zich bij ons aan. Ze was het er niet mee eens dat ik een kaartje voor mijzelf aanschafte. Ik pikte de plek van een échte fan in. Toen ik grappen maakte dat ik op zoek zou gaan naar goede oordoppen was het helemaal gedaan. Met twee laptops en aangemaakte accounts in de aanslag gingen we in de aanval voor drie toegangskaartjes. Bijna simultaan lukte het onze slag te slaan. De ontlading toen de betaling verricht was, was voldoende om hun na-nachtdienst-comateus-slapende-vader tot leven te wekken.

Arme fans die geen kaartje hadden. Sommigen gaan nu naar Hamburg. Wij kozen voor Antwerpen omdat het behoorlijk wat dichterbij is dan Amsterdam.

Twee vriendinnen van jongste dochter hadden ook kaartjes. De ene vader zou brengen en de moeder van de ander zou ze weer ophalen. Meermalen gaf ik aan via dochter en rechtstreeks aan vriendin dat ze gerust mee konden rijden. Dat leek mij wel zo praktisch. Steeds werd bedankt want nee, het was al geregeld. Zo’n gedoe om de plannen om te gooien en die ouders “reden zó graag hun dochter met vriendin” naar Antwerpen. Dat was liefde, aldus jongste dochter … Bovendien wilden de dames gaan shoppen in Antwerpen. Ik bedacht me dat ik mijn dochters nooit in hun uppie in een vreemde stad zou afzetten om te shoppen om vervolgens maar te zien hoe ze dat Sportpaleis zouden vinden, maar goed. Het waren mijn dochters niet.

Op het allerlaatste moment vertelde jongste dochter dat de dames toch wel graag mee wilden rijden. Het shoppen ging niet door … 1 mei bleek als “Dag van de Arbeid” een feestdag in België en alle winkels … zijn dicht! Jongste dochter was gaan nadenken en vertelde aan vriendin dat al dat heen en weer rijden toch best wel veel benzine moest kosten. Blijkbaar is onze boodschap ontvangen dat  “benzine toch wel heel duur is vandaag de dag”. Nu rijden wij diesel maar ook die wordt stilaan duurder. Ik werd gebeld door de moeder van vriendin van vriendin en kreeg te horen “hoe super het was dat ik wilde rijden”. Als ik haar dochter bij vriendin zou afzetten, zou diens vader haar wel weer thuisbrengen. Geen probleem, ik ging toch al met twee dochters. Plaats zat en niet meer dan normaal, vond (en vind) ik. Natuurlijk zou ik beide dames wel bij hun eigen voordeur afzetten, ze wonen in dezelfde wijk en de auto loopt, zeker als warmgedraaide diesel.

Oudste dochter bedrukte op school een paar t-shirts, nagels werden in One D-style gelakt, er werd geschminkt. Ze waren er klaar voor. 

Gistermiddag vertrokken we. In Antwerpen doken we nog even de McDonalds binnen bij een uitgestorven shopping center Wijnegem. Daar raakten de meiden al uitzinnig bij hun wc-bezoek. Op de wc hadden ze “Directioners ontmoet”. De benaming voor een échte fan.

Vanaf de Mc reden we in een paar minuten door naar het Sportpaleis. Onderweg werden ze steeds luidruchtiger en ik gooide de raampjes open om het geluid af te voeren. Langs de weg hele hordes met meiden die lopend op hun doel afgingen. Er werd uit onze auto gejoeld, geschreeuwd, gelachen en gezongen. Het doet me denken aan Ramses Shaffy met “Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder”. Alleen was er geen sprake van vechten. Er was gewerkt voor het geld en schietgebedjes waren er vooraf genoeg gedaan om de kaartjes te scoren. Vanaf de stoep werd teruggelachen en gezwaaid.

Door de drukte van de meiden miste ik de eerste parking vlakbij het Sportpaleis. Dat bleek achteraf helemaal niet zo slecht. Over het kanaal zochten we de parking tussen de Garettestraat en de Vaartkaai. Betaald en enigszins bewaakt parkeren voor vijf euro. Ik betaalde en we gingen lopend richting het Sportpaleis. Onderweg zag ik genoeg plaatsen waar je gratis kon parkeren. Jammer van die vijf euro, bedacht ik me (maar niet voor lang). Aldaar gearriveerd begon jongste dochter zoals verwacht te bedelen om One Direction merchandise die natuurlijk véél te duur was. We liepen er voorbij. Kort daarna miste ik mijn portemonnee in mijn tas. Ik begreep er niets van. Ik was ervan overtuigd dat er geen zakkenroller in het spel kon zijn. Mijn tas had ik continue goed vastgehouden. Het laatste moment van gebruik was het betalen van de parkeerwacht bij het betreden van de parking. Lag het ding in de auto? Ik was er niet gerust op. Gaf de meiden hun tickets en ID-kaarten en maande hen in de rij te blijven. We hadden genummerde plaatsen en ik zou hen wel weer vinden.

Licht zwetend van de stress en haast arriveerde ik bij de ingang van de parking. Iedereen liep er weg, er kwam niemand … ik viel op. Een parkeerwacht keek mij aan en ik vertelde dat “ik goede hoop had dat mijn portemonnee in mijn auto lag”. Hij draaide zich om naar zijn fietstas en verklaarde “die heb ik gevonden”… Natuurlijk zat alles er nog in. Hij biechtte op dat hij er in had gekeken om een naam of herkenningsteken te vinden. Ik wilde hem bijna een klapzoen verkopen maar hield het bij een schouderklopje en bedankte hem uitvoerig. Hij was ons nog achterna gelopen maar kon ons niet vinden, we waren al weg en ze hadden blijkbaar zelfs nog ons laten omroepen … De capaciteit van het Sportpaleis is 18.500 gillende meisjes (min een tal van begeleidende ouders). Daar komt geen omroepinstallatie overheen. Dat moge duidelijk zijn.

Ik haastte mij terug en zag hoe de rij voor het Sportpaleis gegroeid was. Ik bedacht mij dat de meisjes inmiddels minstens halverwege moesten staan en haalde de helft van de rij langs de buitenkant in. Uiteindelijk bleek ik ze helemaal ingehaald te hebben. Via telefonisch contact gaven ze aan dat ze al bij de ingang waren maar in werkelijkheid moesten ze nog half het gebouw langs. Zodoende arriveerde ik in een volle zaal waar hun plaatsen nog leeg waren en waar de voor-act al afgelopen was. Via sms kreeg ik contact en bleken zij te dwalen door het gebouw. De voor-act bleek op te hebben opgetreden voor een zo goed als lege zaal. Alhoewel de zaal officieel al om zes uur open was gegaan (ik betwijfel dat dit daadwerkelijk is gebeurd), moest iedereen via één poortje naar binnen. Daar werd behoorlijk vertraging opgelopen.

De meiden kwamen maar voor één doel en dat was niet een Canadees meisje van dertien die als voor-act met die vijf jongens mee mag reizen. Haar hadden we onderweg in de auto al op de radio gehoord.

Ik wist dat meisjes kunnen gillen. Zelf kon ik er ook heel wat van. Op wat inzetjes en losse flodders na heb ik vooral 18.000 meisjes horen en zien zingen, gillen en vooral intens gelukkig zien zijn. Hun leven kan voorlopig niet meer stuk. Als je dan als moeder ziet hoe twee zusjes die elkaar normaal gesproken regelmatig naar het leven staan, elkaar spontaan beginnen te omhelzen, dan weet je dat je het goed hebt gedaan.

Waarschuwing: zet de volumeknop omlaag!

Toen we rond half elf met de massa weer naar buiten stroomden, liepen we als vanzelfsprekend de twee meereizende vriendinnen tegen het lijf, recht voor de uitgang. We hadden op een heel andere plek – in de luwte – afgesproken om elkaar te vinden. Maar het ging als vanzelf. De parking voorbij het kanaal bleek een gouden greep zowel wat betreft de parkeerwacht maar zeker ook vanwege de locatie. Hadden we op de parking direct bij het Sportpaleis gestaan, dan was het een lange wacht geworden. De hele doorgaande weg inclusief de ventweg stond stil en vast. Meisjes schoten de weg over en konden in stilstaande auto’s stappen die geen centimeter van hun plaats kwamen.

Langs het kanaal werden we zonder enig oponthoud rechtstreeks naar de oprit van de snelweg geloodst en kon ik een klein uurtje later meisjes met weinig stemvolume voor hun deur afleveren.