Toen mijn
Twitter account gisteren plotseling op hol sloeg met reacties, retweets van
mijn blog en nieuwe volgers, zocht ik wat oudere blogberichten op en bracht ze
onder de aandacht van mijn volgers. Ik was verbijsterd over sommige van mijn
uitspraken. Ik leek op de top van de Mount Everest te staan en vond dat ik de
hele wereld de baas was.
 |
| Bron: travelagenda.nl © Tony the Misfit |
Ik zie me op die top staan na een strijd van 47 jaar. De zon
straalt en ik ben boven gekomen. Het afgelopen jaar was een extreem jaar. Een
hoogtepunt in het Scala in Milaan met mijn oudste broer. Vanaf het moment dat
ik de kaartjes via de telefoon scoorde, heb ik tot maanden daarna lopen
stuiteren van geluk. Maar psychisch was het een rampjaar. Nog geen half jaar
geleden leek het helemaal fout te gaan. Met mijn voet in het gips kwam ik
mijzelf tegen en werd ik gedwongen over mijzelf na te denken en te praten. Een
knop leek te worden omgezet, een Eureka! gevoel volgde en ik zag het licht. Opeens
vielen alle puzzelstukjes in elkaar. Ik hoefde alleen nog mijn omgeving
duidelijk te maken wat er speelde.
In no-time bereikte ik de top van de hoogste berg. Maar nu ben
ik terug in het basiskamp. Een
onverwachte storm heeft me er af proberen te blazen. Maar vooralsnog krijgen ze
me niet klein. Is het weer de Mount Everest of nu de K2. Die is wat lager. Of
heb ik de K2 top bereikt en sta ik nu aan de voet van de Mount Everest.
Ik moet het over me heen laten komen. Straks is mijn moed
slechts een dun vliesje. Maar het voelt zo anders. Elf jaar geleden was ik een
wrak. Ondanks alles voel ik me nu zo sterk. Ik ken mijzelf niet terug. Ik moet
gewoon constateren dat alles wat er de afgelopen jaren is gebeurd slechts één
bedoeling had. Ik moest worden klaargestoomd voor de ultieme bergbeklimming.
Het lijkt er op dat er via de social media een enorm team zich
aan het samenstellen is om met mij deze beklimming te ondernemen. Heel raar
maar ik ben zo onder de indruk. Ik weet niet wat me overkomt.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten